griekenland2012

Camping-on-board
Die economische crisis in Griekenland ligt misschien nog vers in het geheugen (2012) - afhankelijk van het jaar waarin u dit verslag leest. Mogelijk zijn wij degene die voor het laatst met een euro hebben betaald. Anderen grapten over onze vakantie: de euri's zijn er al, je hoeft alleen nog maar je hand op te houden. Duidend op de kolossale bedragen die al via de Europese bank gestort zijn op Griekse staatsrekeningen. Dat laatste hoop je dan. Want je weet het nooit waar allle belastinggelden blijven. Verhalen met het tegendeel genoeg. Een wereld vol corruptie die nooit schijnt op te houden. Voorlopig maken we ons er niet druk om en gaan aan de vakantie beginnen. En doen hier uiteraard verslag.
Velen vroegen al waar onze verslagen bleven, het afgelopen jaar konden we alleen kort een keer naar Zwitserland. Zelfs geen tijd voor een verslag. Zo loopt het soms nu eenmaal.

Nu dus even helemaal er uit. Eindelijk! De boot wacht. Gauw genoeg is het zover. De bestemming komt dichterbij. We varen net langs Lefkas. Gisteren duurde het inschepen erg lang. Ontzettend hoeveel zware trucs er op dit schip gaan, naast alle gewone personenautos, campers, caravans, bussenen andere voertuigen. Het laden en lossen van deze kolossalen veerboten is altijd een kostelijk gezicht.
Door het drie kwartier latere vertrek kwamen we ook pas kwart over negen (Griekse tijd) aan in Igoumenitsa. Gisterenavond stormde het erg hard boven aan het dek. Vanmorgen, op de boot, toen ik er voor de derde keer uitging en dacht dat we al in de haven van Igoumenitsa waren was het rustig en aangenaam warm. Maar de lucht blijft nog grijs, de kustlijn oogt donker, veelbelovend ziet het er nog niet uit. Maar dat wordt vast beter.

Op de verlaten parkeerplaats voor de veerboot vallen deze kijkers destemeer op

De nacht in zo'n donkere hut - kamperen aan boord mag het heten, maar je zit wel in een binnenhut. En ziet geen sterren, hoort geen golven- blijft onrustig, je slaapt in stukjes. Het heet dan dat het voor de veiligheid is dat je niet meer in de camper mag blijven, maar het is meer voor de commercie, lijkt ons. Want ongemerkt geef je veel uit aan eten en drinken, hoewel één diner bij de prijs is inbegrepen. Lunch en diner, koffie en drinken moet je ineens allemaal kopen, in plaats van het even uit de koelkast van je camper te halen. En de prijzen zijn hoog! Dat camping-on-board valt dus goed tegen bij wat het was. Het hangen in de slechtzittende stoelen en banken ook. Je kunt niet even wat pakken, je hebt immers je bagage niet bij je. Dat vormt niet echt een opsteker. We waren het heel anders gewend. Ook dan waren de nachten doorwaakt, maar de sfeer op het camperdek was oergezellig.
Nog een paar uurtjes en dan zijn we in Patras. Hoe dichter we naderen hoe harder de wind en hoger de golven worden. Dat belooft wat! Op het bovendek (dek 11) is het bijna niet uit te houden. De wind giert daar door alles heen. Benedendeks oogt het vriendelijker.

Strandjes en natuurgebieden
En dan is er Patras. De ontscheping gaat sneller dan we dachten en even later zijn we op weg en staan we even later mijmerend aan een baaitje. De golven zijn er nog wel, maar de temperatuur is lekker aangenaam, hier is het heerlijk. We zijn er.
Nu begint de vakantie pas echt, een slogan die we altijd hebben bestreden omdat met een camper de vakantie thuis begint.

Dit keer zijn we echter achter elkaar door gereden om zosnel mogelijk op de plaats van bestemming te zijn. Achteraf gezien niet even prettig. Aan één stuk door onderweg, geen tijd om te genieten. Zo zijn we het van onszelf niet gewend. Maar dit keer dus wel.
De eerste overnachting was daarbij op een bekende camperplek bij Oberwesel aan de Rijn. Een heerlijk gevoel pas begin van de avond weg te rijden en na een viertal uurtjes daar stil te staan, waar boten in het donker voorbijglijden en treinen de stilte voor een ogenblik verscheuren. De tweede overnachting was in Noord-Italië. Daar werden we in de nacht gewekt door het gevoel dat onze camper heen-en-weer geschud werd, Misschien wel een aardbeving, zeggen we nog. En jawel, het bleek dat Bologna die nacht door een aardbeving getroffen was. Een wonderlijk gevoel, die trillingen die even door je camper heengaan. Maar wanneer we eindelijk staan aan dat baaitje is alles weer vergeten.

Kleine baai aan zuidkant van Vrachneika
Na aankomst dus al snel een plek voor de nacht gezocht. even onder Patras, vlak voor het einde van het dorpje Vrachneika is direct aan het water een kleine taverne.

Een grote parkeerplaats geeft ruimte voor onze camper en aan het eind van de avond is de uitbater - uiteraard waren we ook klant bij hem - allervriendelijkst en belooft de slagboom om acht uur weer open te doen. Een belofte die hij gestand deed. We zakken af, de volgende dag. Op weg naar Kalogria. Vlak ervoor een prachtig natuurgebied, een meer, in de verte flamingo's.En zomaar een kappeletje er midden in. Plek voor een koffiepauze en het schouwspel van vliegende vissen te bewonderen. We naderen het strand bij Kalogria. Een uitgestorven dorp, nou ja, verzameling restaurants en tavernes. Voor in de zomer, als er gasten zijn. Maar nu is het stil. Een klein strandje. Hier zullen we vanavond terugkeren om te overnachten. Na er een poos gestaan te hebben en met onze voeten in het ijskoude water gelopen te hebben gaan we nog wat in de omgeving rondkijken. Tegen de avond keren we er terug en staan er die nacht samen met nog een andere camper. Een oase van rust, hoewel het water nog onrustig is. Vanuit Kalogria verder naar het zuiden rijdend passeren we eerst weer het natuurgebied. Prachtige Aleppodennen geven het bos een apart aanzien. Rond een watertje scharen zich zilverreigers, een mooi schouwspel, dat maar kort duurt. Want even later rijden we weer door het wat primitieve landschap vol verwaarloosde schuren, over wegen die de staat van reparabel al jaren hebben verdiend. Links en rechts ontwaren we de bekende afvalstromen die overal het landschap ontsieren.

Van gewone kastelen en een sprookjeskasteel
Deze kant van Griekenland is vrij vlak. Hier wordt veel groente gekweekt, maar duidelijk is dat het ontwikkelingsniveau beduidend lager is dan in Holland. Primitieve kassen, met plastic. Grote groepen mensen die aardappels met de hand aan het rooien zijn, Aan alle kanten zie je hoe het niveau duidelijk anders is. We bezoeken de plaatsen Kastro, Killini en Loutra Killini. In Killini een drukte van jewelste, zolang de veerboten naar de eilanden aanleggen, maar verder een uitgestorven plaatsje.

In Kastro een kasteel dat de omgeving domineert, maar toeristisch heeft men er nog weinig aan gedaan dit te promoten en een bezoek aantrekkelijk te maken. Zelfs de parkeerplaats is met de camper niet eenvoudig, hoewel het een schitterend uitzicht biedt. Toch zegt men dat dit kasteel van Chlemoutsi het mooiste Frankische kasteel is van de hele Peloponnesos. Het is duidelijk dat de heerser van dit kasteel de hele omgeving domineerde. En het dateert al van de 12e eeuw.
Loutra Killini is helemaal vergane glorie, romeinse modderbaden die herinneren aan een glorierijk verleden. Nog een enkel hotel is open, maar van een centrum is nauwelijks iets te vinden. Daarentegen wel genoeg parkeerruimte om aan het strand te komen. Alleen het weer nodig er nog niet toe uit. De golven zijn hoog en als we pogingen wagen het water even te genieten, dan merken we weer hoe krachtig de stroming is, door de golven blijf je nauwelijks overeind. Zo'n gevecht met de elementen put je even lekker uit.
Toerisme heet een belangrijke bron van inkomsten te zijn. Griekenland heeft zelf weinig productie, behoudens sinasappels en olijven, wat ze produceren is voor eigen volk bestemd zodat er veel ingevoerd moet worden. Daarom draait de economie op toerisme, een poot die dit jaar aardig ingezakt lijkt te zijn. En daarbij komt dat men op veel plekken weinig tot niets gedaan heeft aan promotie en uitnodigend beleid heeft gevoerd. Naar leuke plekjes vind je nauwelijks verwijzingen.

We zakken af langs de kust. Vlak onder Zacharo, in het plaatsje Kakovatos vinden we midden in het dorp de weg naar het strand waar we met enkele andere campers de nacht doorbrengen. Een onrustige nacht met veel regen en onweer. We willen de vingers van de Peloponnesos gaan bezoeken, met name de derde, die we bij ons eerste bezoek hier moesten overslaan, dus we zakken verder af zonder alle bezienswaardigheden onderweg te bekijken. In Kiparassia staan we uitgebreid stl aan de haven en bezoeken ook hier de ruines van een kasteel. Opnieuw een dominerende plek boven het dorp, met prachtige vergezichten. Vlak erbij, eveneens een dominerende plek, de kerk. Wie verzint het om al die kerkgangers telkens naar boven te laten klimmen voor het bijwonen van de diensten. Buiten hangt de luidklok. Wanneer ik even probeer de toon te horen klinkt gelijk een machtige galm over het dorp. Maar nog maar weinig kerkgangers spoeden zich daarna omhoog, anders hadden we een dienst kunnen beleggen..

We dalen af langs de kust en komen nog enkele opmerkelijke bouwwerken tegen. Een wonderlijk sprookjeskasteel en een mini-Eifeltoren, nou ja, 13 mtr hoog. U vindt het kasteel als u voor Filiatra van de weg af gaat naar Agrilos. Sprookjesachtig om te zien, maar opnieuw: niet uitgebaat en onderhouden voor het toerisme. Gemiste kansen. Kennelijk zijn aller ogen alleen gericht op zon en strand. Maar juist de details van een land laten de cultuur beleven.

Zinloze oorlogen
Inmiddels zijn we dan aangekomen in Pilos en na een uitgebreid bezoek aan het plaatsje blijven we de nacht op de kade staan. Een schitterende baai ligt voor ons. In de monding van de baai naar de Ionische zee ligt een schitterende versperring in de vorm van een rotsmassief met verschillende doorvaartmogelijkheden. Menig zeilschip passeert een van de gaten. Met het verstrijken van de klok verspringt steeds de lichtval en krijg je elke keer andere aspecten te zien. De natuur is niet even in één foto te vangen, geeft steeds weer andere invalshoeken aan. Die tot andere gedachten leiden, over grote verten en onbekende toekomsten.

Een cruiseschip ligt voor anker en hun reddingsboten varen af en aan om de passagiers gelegenheid te geven aan de wal te gaan. We staan er helemaal alleen, een andere camper gaat later weer weg. Weinig toerisme is er ook te zien, een enkele gast dwaalt rond.

's Avonds laat zijn vissers nog bezig en de nacht verloopt rustig. De volgende morgen wordt een zeilschip met Oostenrijkers bijgevuld met water. Tijd voor een praatje, maar ook om onze tank te laten bijvullen. We zagen hogerop dikke muren. Hier blijkt een groot fort te zijn, dat we de volgende dag bezoeken. Het omhelst een grote oppervlakte, van waaruit men vroeger de baai en het achterland verdedigde. Aan een tenstoonstelling met prenten en gravures is te zien hoe er in vroegere jaren - met name 1821, slag van Navarinno - op zee en vanuit zee gevochten is. Tientallen oorlogsschepen lagen elkaar te bevechten. Prenten vol van vuur en rook, gehavende schepen waarvan de masten brandend neerstorten en het liefst nog lijken op de voorgrond. Onmenselijke beelden dus. Elke keer weer bij het zien van al die beelden vraag je je af hoe het toch mogelijk is dat de mensheid de eerwen door elkaar steeds weer op grote schaal en met grof geweld heeft bevochten. De zinloosheid van de oorlogsvoering komt telkens naar je toe. De ruïnes mogen dan wel tot de verbeelding spreken, maar ook hier is menig leed geleden en werden doodsangsten uitgestaan. Hebben moeders geweend om hun zonen en hebben soldaten zich tot het laatst verdedigd en de waanzin van de oorlog vervloekt.
Wat een tegenstelling dan dat je ziet dat op plaatsen waar eens dood en verderf gezaaid werd, waar plannen gesmeed werden die tot tijdelijke overwinning leidden, waar geketterd en gevloekt werd, waar alle geluid eens verstomde, dat daar de zaadjes van Gods Koninkrijk tot bloei komen om aan te geven dat zij volharden zullen. Tekenen van hoop en vrede. Van volharding.

Daskterras
Overigens bleek onze camper uitgebreid met dakterras. We hadden de camper geparkeerd, het dakluik open gezet. Toen we terugkwamen bij de camper was onze poes verdwenen. Grote schrik! Overal zoeken en kijken, maar nergens zien we hem. Tot we het dakluik zien en bedenken dat we dit keer niet het rooster ervoor gedaan hebben. Dan kan het ook niet anders of ze is via de stoelleuning het dak opgegaan en verdwenen. Met een goeie sprong kon ze zo op de ernaast liggende grashelling springen. Dus overal lopen en kijken, maar niets te vinden. Tot ineens ze wakker blijkt te zijn geworden van ons geroep en doodleuk via het dakluik weer naar binnenklimt met een blik van: hallo, mag ik ook even...
Ze was dus helemaal niet van de camper afgeweest. Overigens hebben we het twee keer eerder meegemaakt dat ze echt weg was uit de camper en tot twee keer toe midden in de nacht stond te mauwen aan de deur! En later op een camping is er een andere poes die kennelijk straalverliefd wordt op de onze. Voortdurend loopt ze mauwend om onze Sigmund heen, die van haar avances niet gediend is en dat laat merken als ze te dicht in de buurt komt.

Na het bezoek aan Pilos gaan we nog even terug naar de andere kant van de baai. In Gialova vinden we een prachtig weg door een natuurgebied. We stoppen er en lopen een eindje dit gebied in. Schitterende zilverreigers zien we vissen vangen. Kennelijk zitten er in dit gebied nog heel veel vogelsoorten. Prachtige plek om verdere wandelingen te maken.
In de middag rijden we door naar het antieke Messenië. Hoewel het de bedoeling was via Messenië naar Kalamata te rijden loont het zich dit uitstapje te maken. Het gebied van de opgravingen is veel groter dan in Delphi. Dat laatste is beroemder, dit niet minder interessant. Vanuit Messenië is het een kilometer of 20 naar het noorden, duidelijk aangegeven. Het ligt bij de plaatsjes Ithomi en Mavromati. Dit antieke Messenië is een stad die als verdediging voor Sparta diende. Er zijn al vele zaken uitgegraven, oude tempels, een theater, een gymnasium, een mausoleum en een sportbaan. En de nodige andere gebouwen. Inclusief een 700 mtr verder gelegen kolossale poort, een van de vier oorspronkelijke. Deze laatst ligt buiten het museum. Een groot gebied om doorheen te wandelen en indrukken te krijgen van het vroegere leven.

Wat extra tips om naar Griekenland te gaan met de camper? klik hier...