Zwavelbaden
We laten Thessalië achter ons. Zodra we op de autobaan naar Lamia zitten moeten we € 4,80 aan tol betalen, om even later op een tweebaansweg te zitten. Vreemde manier van sparen voor een nieuwe autoweg, die in aanbouw is. Het landschap verandert op stel en sprong. We hebben de afslag naar Amfissa genomen en daarmee de snelweg naar Athene verlaten. We gaan echt het binnenland in. Direct klimmen we omhoog staan even later op een parkeerplaats waar we over de vlakte heenkijken, die we achter ons gelaten hebben. In de verte zien we nog de zee, de enorme inham, waar we zojuist omheen gereden zijn. De plaats waar we nu staan is zo'n beetje de scheiding tussen het Oude Griekenland, met o.a. achter ons in de bergen Delphi, de navel van het ontstaan van de wereld, de oerbron van mythen en sagen en de vlakte van het meer moderne Griekenland. Daarmee komen we aan de oergeschiedenis van ons eigen bestaan anno 2009. We naderen hier Centraal-Griekenland, het eigenlijke oorspronkelijke Griekenland. Hier liggen de wortels van het westerse denken.
Laten we in vogelvlucht even terugkijken. Samengevat kun je zeggen dat de wortels van de oergeschiedenis van de mensheid ligt in twee centrale gedeelten: in het tweestromenland (Eufraat en Tigris, maar ook Abraham!) en de Nijldelta in Egypte (de faraocultuur maar, ook Jozef en Israël!). Goed, goed, voor echte historici is dit heel kort door de bocht, maar het is wel een grove lijn die laat zien waar ons bestaan, ons denken, onze cultuur en ons vrijheidsdenken zijn ontstaan vindt.
De Griekse beschaving is vanuit deze twee oergebieden gevormd. Bestudeer de wereldgeschiedenis maar goed en je staat altijd weer verbaasd hoe de stromingen de eeuwen door gelopen zijn. De vijfde eeuw voor Christus wordt de grote bloeitijd voor het centrale Griekenland waarin Athene de hoofdrol speelt. En waarin de grote denkers Socrates, Plato en Aristoteles (in deze volgorde) hun filosofieën tot grondslag van het westers denken maken. En waar de prediking van het evangelie (in de Griekse taal) krachtig voet op Europese bodem kreeg. Dit alles komt op je af als we in stilte op deze scheiding van het oeroude Griekenland en het latere Griekenland staan.
Terugkerend naar anno nu drinken we gewoon koffie, genieten van het uitzicht en ziet Ada achter de camper zo maar €15 liggen. Verkeer dendert voorbij en de tijd van toen stond maar even stil. Hier, een paar honderd meter boven de vlakte waar we net nog reden en nu over heenkijken waan je je zo even tussen twee werelden in. Al geven voortsnellende vrachtwagens nu niet direct die indruk.
Zojuist bezochten we aan de voet van deze berg (net bij de afslag) nog Thermopylae, een plaats met zwavelbronnen (oei, wat stonk het). Toen vroeger de zee tot vlak voor de voet van de bergen stroomde verloren de Grieken hier hun eerste slag tegen de Perzen, in het begin van die bovengenoemde bloeitijd van het Hellenisme (andere naam voor Griekenland: Hellas). Een plek met historie maar verwaarloosd. Een gemiste kans voor het toerisme. Het zou een aantrekkelijke plek kunnen worden.

Golfkust
De bedoeling is dan in de richting van de golf van Korinthe te rijden, het berggebied om zo te zeggen dwars over te steken. Alleen komt het zover nog niet aangezien we eerst (weer) in Delphi gaan kijken. Wie gaat tot de oorsprong van de eigen geschiedenis kan daar niet omheen (evenals om Olympia, Athene en Mycene, de vier hoogtepunten van de oergeschiedenis van Griekenland en de rest van Europa). Delphi was al heel vroeg een plek van religie en magie, liggend op een hoog terras boven de vallei met zijn grootste olijfgaard van Griekenland.
We bezochten deze opgravingen reeds in 2005 (zie het uitgebreide verslag aldaar), maar liepen er dit keer nog even rond. De plaats waar het er vroeger zo wonderlijk aan toeging, de ruïnes die meer uitstralen dan alleen oude stenen, de ligging van de Apollotempel, dominerend over het weidse dal en even verderop de ronding van de Tholos, waar van de twintig zuilen er nog slechts drie overeind staan. Wat is hier door de eeuwen heen allemaal gebeurd? Je kunt er slechts flarden van bedenken. Zoals gezegd staat er bij het verslag van 2005 genoeg over geschreven.
We blijven die nacht hier boven op camping Apollo staan. Dezelfde plek als toen, met het grandioze uitzicht over die enorme olijfgaard, de grootste van Europa. Op de achtergrond de golf van Korinthe. Vooraan Itea, de lelijke bauxietstad die vanaf de camping er vooral in de late avondzon romantisch en smetteloos wit uitziet. Heel in de verte, aan de overzijde van de baai nog Galaxidi, waar we morgen heenrijden. En over de golf van Korinthe heen ontwaren we nog de contouren van de bergen van de Peleponnessos. De zachte wind maakt de warme avond heerlijk en lang. De flakkerende kaarsjes laten alle tijd vergeten. De zwoele wind geeft een verrukkelijke afkoeling van deze warme dag.

Voordat we de volgende morgen vandaar weer vertrekken is het twaalf uur. Itea is een bauxietstadje, niet aantrekkelijk. We rijden er snel voorbij. Galaxidi kent een leuk haventje dat als camperplek in trek is. We pauzeren er en wandelen rond. Het dorpje door, een terrasje pakken, boten bekijken en mensen.
Verder gaat het langs de kust, langs de golf van Korinthe. Prachtige rotspartijen, goed te berijden, rustig en telkens weer nieuwe uitzichten. Af en toe gaan we even van de gewone weg af en doen een kustplaatsje aan. Onderweg plekken genoeg waar we zouden kunnen overnachten. Zo komen we ook in Nafpaktos. Een interessant vestingstadje, vooral in het haventje zichtbaar. Eindelijk eens een Grieks stadje dat sfeer uitademt. Een kleine haven omringd door muren, getuigend van een ver verleden. Eens waren de Venetianen hier heer en meester. Ook de Turken hadden het nodige te vertellen. In 1571 vond een grote zeeslag in de omgeving plaats. Vroeger dus een belangrijke haven, nu alleen nog jachthaven.
In het reisboek staat een foto van die haven, van bovenaf genomen, van de zgn. akropolis. Die wil Ada ook, dus moeten we naar boven klimmen. Oude vestingmuren komen we tegen, weliswaar in vervallen staat. Maar een klimpartij waard. We lopen langs gevaarlijke randen en genieten van het uitzicht. De temperatuur is hoog en zodra we weer beneden zijn pakken we aan de havenkant even een terrasje.


















Paalwoningen
Tenslotte rijden we die dag nog richting Mesolongi. De boeiende kustweg maakt plaats voor het binnenland. We maken opnieuw kennis met de verkeersregels van de Grieken. Dit keer bijna met fatale afloop, voor een ander althans. Een dubbele doorgetrokken streep betekent dat je mag inhalen. En het liefst vlak voor een bocht. Zo'n camper voor je is lastig. Vlak voor een bocht gaat het dan ook bijna mis. Iemand wil inhalen en ziedaar, er komen zowaar auto's door de bocht! Dat had niemand verwacht. Hevig piepend, volop in de remmen. In de tegemoetkomende auto iemand die de handen voor de mond slaat en in de auto dienog net achter me kan komen een hevig geschrokken bijrijdster. Als manlief later op een rustig moment alsnog inhaalt, zit zij nog lijkbleek en kwaad opzij te kijken.
Vanuit Messolongi is er een strekdam naar het vroegere vissersplaatsje Tourlida. Langs het oude haventje stellen we de camper op. Even verderop is een klein strandje, daar is het nog bomvol. Wanneer de avond daalt wordt het daar stiller. Vanwege de harde wind verplaatsen we de camper daarheen, maar wanneer de wind gaat liggen is het weer de harde muziek van de beachbar die ons naar onze eerste plek terugbrengt. Rust schijnt moeilijk te vinden.



Langs de oude vissershaven is het dromen naar tijden van weleer. De krakkemikkige steigers, overdekt met hier en daar een pallet voor de versteviging en doorgezakte planken, blijken nog steeds dienst te doen. De bootjes die er liggen zien er uit alsof ze lang geleden in de steek gelaten zijn, maar de vissers maken er nog steeds gebruik van.
Sommigen vertrekken in de nacht. In het donker zie jet het bootje verdwijnen en nog lang is de motor hoorbaar op zee. De volgende morgen gaan nog meer vissers eropuit. De platte bodems worden als een gondel eerst de zee op geduwd, even later fungeert de hefboom als roerboom en zo vaart de een na de ander af. Je zou verwachten dat er veel belangstelling is voor dit gebeuren in het haventje.
Op de vroege (zaterdag)morgen zijn om tien uur al 20 bussen met mensen gearriveerd. Maar die zitten kennelijk allemaal op het strand of in de beachbar. We genieten van de wegvarende vissers met hun hele entourage, maar wel alleen.
Vroeger was dit dorpje hier geheel op palen gebouwd. Nu is daar niet veel meer van over, hoewel enkele vakantiehuizen op palen nagebouwd zijn en ook een restaurant zijn zitplekken op een aardige manier op palen heeft gebouwd. Tijdens het eten zie je in de verte de veerboten vanaf Patras aan de overkant langskomen.

Bij het inkopen doen in Messolongi wordt een heldendaad van mij nog flink afgestraft. Een man probeert tevergeefs een niet meer startende auto aan te duwen. Ik zet mij even mee in, zet me schrap achter de auto, samen duwen we heel hard, ineens start de motor, tegelijk geeft de chauffeur plankgas en is al aan het eind van de straat voor ik er erg in heb. Doordat zo plotseling de steun voor me wegschiet kan ik mijn gewicht niet meer houden en schiet vooover op het asfalt. Auw, steentjes in knie en handen. Dat wordt een pijnlijk dagje. Een bedankje hebben we nog niet eens gehad. Weken later is mijn ene hand nog steeds niet 100% OK.
Via het binnenland (Etoliko, de stad op het eiland) zoeken we Astakos op. Twee plaatsen waar we al eens eerder waren, maar nog eens een keer even kort aandoen. De gemoedelijke sfeer van het dorpje met zijn kleine winketjes hangt er nog steeds.

Laatste ronde
Dan nemen we de mooie kustweg richting Mitsikas en Vonitsa, met de bedoeling nog even een rondje te maken in een gebied waar we al eens eerder zijn geweest. Bekende plekken laten oude herinneringen herleven. Sommigen al weer vergeten, anderen zijn in je geheugen engiszins vervormd. Wanneer je ze terugziet is het net anders dan je in gedachten had. Bij Mitsika blijven we een tijd aan zee staan (opnieuw, wat een luiervakantie!). Er zijn hier erg langgerekte stranden en op veel plaatsen kun je makkelijk komen om er te staan. In Vonitsa willen we eerst op de aangegeven camperplek buiten het dorp blijven staan. Een plek aan het water met zicht op een schiereiland waar in het mooi beschilderde kerkje op dat moment net een grieks-orthodoxe dienst plaatsvindt. Zo te zien een doopdienst.
We krijgen even later de boodschap dat we op deze plek maar voor één nacht mogen staan. We doen het daarom anders. Wandelen eerst naar het schiereiland waar de dienst is afgelopen en gaan dan in het dorp eten aan de havankant. Vervolgens zoeken we een bekende camperplek net buiten Vonitsa.


Anarchistisch
In alle campergidsen en op alle sites met camperplekken wordt deze genoemd, de plaats een paar kilometer voorbij Vonitsa, een mooie plaats, een kleine lagune, een groot grasveld. Tot voor kort in trek bij camperaars. Een, twee nachten en dan weer verder. Maar kennelijk hebben de laatste tijd de caravanhouders deze plek ontdekt en bezet. Die staan er dan ook heel wat. En ze nemen de hele kustlijn in beslag. Een bijna beschamend gedrag. Landgenoten eerst. Onderweg zagen we langs de kust ook al dat dergelijke plekken steeds meer langdurig door caravans in beslag wordt genomen. Niet zomaar voor 1 of 2 dagen maar het liefst voor de hele vakantie. Op deze plek hebben ze de kustlijn zo afgeschermd dat ook tussen de caravans geen ruimte is, d.w.z. daar liggen dingen als een aanhanger voor de boot of hout. . Geen camper kan er nog met vrij uitzicht over de zee staan. Bovendien is hun houding t.o. camperaars niet echt vriendelijk. Van een camperaar die er (jawel!) al vijf weken stond horen we dat één caravanhouder helemaal geen gebruik maakt van de caravan. Er is nog nooit iemand gezien. En toen wij vroegen of we voor die caravan mochten staan (er was ruimte) werd groot bezwaar gemaakt en direct de bootaanhanger een stukje opgeschoven. Zo begint de situatie een beetje op Plage Piemanson in Frankrijk te lijken. Een anarchistisch gebied, eigen rijkjes, houden alle plekken bezet, en sommigen maken de dienst uit. WC's worden in de nacht in de bosjes geleegd. Eigen heer en meester.
De verhalen dat je niet dwars moet gaan liggen, want dan roepen ze hun vriend de politie erbij, lijken te kloppen wanneer de politie de volgende dag bij een van de caravans op de koffie gaat. Kennelijk een nieuwe gedoogstatus. Ik vrees wel dat wanneer deze trend - van caravans die langs de kust hun eigen domein bouwen en aanhouden - zich doorzet, er eens ingegrepen gaat worden en dat ook ten koste van camperaars zal gaan.

Thuisreis
Maar goed, we hebben een achterafplekje en staan er voor twee nachten rustig.Dan gaat onverbiddelijk de thuisreis komen. Hoewel thuis nog een heel ver begrip is. Werk waar je overigens helemaal mee vergroeid ben laat je overigens ook in vakantietijd niet echt los. Twee keer heb ik via een internetverbinding kort de mail gecheckt. Meer om te zien of er geen onverwachte berichten zijn van mensen die niet in de gaten hebben dat je echt weg bent. En dat klopte dit keer ook. Maar goed, je verwijst iemand even verder en hebt er geen zorgen om. Ook qua leesvoer heb ik altijd veel bij me wat met mijn beroep (ambt!) te maken heeft, maar ver van huis leest dat toch ontspannen. Heel anders dan wanneer de woorden weer klinken: we moeten naar huis. Dan kan het je ineens weer aangrijpen: Straks wacht er weer heel wat. Vooral omdat ik vanaf de komende weken ook verantwoordelijk ben voor het gebied van een aantal collega's. Maar zomertijd is in de gemeente altijd nog rustig.
We vertrekken van ons stekje en rijden de weg langs Angrinio en Mesolongi. Bij Krioneri verlaten we de weg naar de overkant even en hebben daar aan de kust een koffiepauze. Een prachtplek om ook te overnachten. Een miezerig klein plaatsje en haventje, een strandje voor de Grieken. Eigenlijk niet meer dan een vervuild en vervallen toeristenplaatsje. Maar aardig om even te wezen. Of op doorreis. Het doodlopend weggetje met zijn strandje is door weekend-caravantoeristen van Grieken weer helemaal ingenomen.
Bij Patra is er uiteraard de nieuwe brug. Tolbrug uiteraard. Het blijft echter altijd nog een paar euro goedkoper om de veerboot te nemen. Die vaart er vlak naast vandaan. Met een half uur sta je aan de overkant (10 Euro, minder dan de brug), maar op het water geniet je veel meer. Links hebben we een prachtig uitzicht over de golf van Korinthe. Rechts
is de brug veel beter zichtbaar. Een machtige overspanning die de landtongen overbrugt. Duidelijk zijn links en rechts de machtige fortificaties te zien die de monding van de golf van Korinthe moesten afgrendelen. Dreigende forten zijn vervallen tot interessante ruïnes, boven hen uit tronen de pilonen en pilaren van de reusachtige brug.
Voor we het weten staan we aan de kade. Nou nee, eigenlijk moet ik schrijven dat we hebbenhet geweten. Want nog steeds is de procedure onduidelijk en de weg erheen onvindbaar. De aanwijzingen zijn aan het begin duidelijk en opntbreken vervolgens. Langs de havens gaat nog wel, maar zodra je te ver bent moet je helemaal door de binnenstad terug. Melden bij Gate 6 had het kantoor in NL gemeld. Nee dus, bij het incheckkantoor aan het begin. Daarna dus naar Gate 6? Nee, u moet bij Gate 2 zijn. Maar daar kun je niet naar binnen. Nog weer eens nagevraagd. Nee, u moet bij Gate 1 naar binnen. En dan naar Gate 6. lekker duidelijk.
Achteraf horen we dat velen hebben lopen zoeken. Als het al weer een paar jaar geleden is dat je hier voor het laatst was, dan weet je het allemaal niet meer en bovendien is er veel veranderd. Maar nog even verwarrend. Langzaam aan komen meer campers en anders gasten in de buurt. De aankomst en het lossen van de boot is altijd een boeiend schouwspel.

Plaatsje wisselen
Maar goed, op tijd staan we aan boord. Helaas op een zeer slechte plek, totaal ingebouwd. Geen frisse lucht. Dat moet camperdek heten? Niet dat we altijd voor een open raam stonden, maar dit slaat wel alles.
Wanneer we zien dat vrachtwagens langs de open ramen worden geparkeerd is de maat vol. Dit kan niet, dit is geen beloofd camperdek. Ik ga protesteren, hoewel reeds twee andere rijen naast me alles afgesloten hebben en er dus weinig te verwachten valt. Ik moet later terugkomen, dan is de kapitein er. Oh, de kapitein in eigen persoon. En jawel, op het afgesproken uur is hij aanwezig. Ik leg de situatie uit. Hij voert nog aan dat het de ene keer beter uitvalt dan de andere, wat op zich juist is. Hij vraagt of ze in Igoumenitsa nog wat kunnen doen. Ik zeg dat het bijna onmogelijk is omdat alles dichtgebouwd is. Bovendien moet je afwachten hoe vol het wordt. De caravan naast ons had ook al geklaagd, zij het niet bij de kapitein. Hun deur kon niet eens helemaal open en bovendien stonden ook zij ver van alle frisse lucht.
In Igoumenitsa komt er wel e.e.a. bij, maar is het nog lang niet vol. De hoek bij ons is verder leeggebleven. leeggehouden begrijp ik later. Ik verwacht echter niet veel. Alles is binnen, de oprit gaat weer omhoog. Ineens herkennen we de camper die we op de eerste dag van de vakantie in Sagiada ook ontmoet hebben. Onverwachts gaan ze een dag eerder aan boord en staan nu vlak bij ons. Op de beste plek van dee boot, lijkt het wel. Al snel zijn we in gesprek over de afgelopen weken. Dan zie ik ineens dat in onze hoek de kabels losgekoppeld worden. Wat gaat daar gebeuren? En warempel, er gaat geschoven worden, een caravan wordt achteruitgereden, een andere losgekoppeld en met de hand verplaats en onze camper mag uiteindelijk naast de oprit staan met frisse lucht. Een heel gedoe voor alles weer goed staat. De kapitein zelf komt nog kijken, overziet alles, geeft aanwijzingen en vraagt of het zo beter wordt. Geweldig. Het kan dus toch? Daar hadden we niet op gerekend.
Altijd wonderlijk die gemeenschap in de avond en nacht die aan boord ontstaat. Je praat met elkaar, wisselt belevenissen uit en voelt verbondenheid. Vooral na die verschuivingen met de caravans en camper. Spontaan wordt er een rondje gegeven, dat dit mogelijk was. Meerderen zijn nu tevreden. Wanneer de boot de volgende dag aankomt staat iedereen tijdig in de startblokken, een groet wordt nog gewisseld en zodra het fluitsignaal klinkt gaat de eerst van boord en volgt alles elkaar in hoog tempo op. Het is 15.00u (vertrek uit Patra om 18.00 de vorige dag). Nu de klok terug kan hebben we nog een uur langer. Binnen no time is iedereen in het verkeer opgenomen en zien we onderweg op de autobaan nog een enkele herkenbare camper. Dan is het voorbij. De heksenketel van het verkeer, de Italiaanse hitte, de wind die rukt aan de ramen, het maakt alles ineens zo anders. De zachte deken van het warme Griekenland is voorbij.
Die avond vinden we een overnachtingsplek in de buurt van Parma. Door de hitte is het na 300 km al gauw weer genoeg geweest. In het kleine dorpje Soragna is een camperplek en daar brengen we de nacht door.
We vervolgen nu via Zwitserland. Even langs in ons tweede thuisland. In onze vroegere woonplaats maken we nu digitale foto's, waar we anders alleen maar afdrukken van hebben. De beeltenis van Zwingli is bepalend voor het huis waar we vele jaren woonden. veel bekende plekjes komen langs, bekende mensen zien we niet of zijn niet thuis. Die avond zijn we te gast bij onze collega Jochanan Hesse en zijn gezin in Jenaz in Prättigau. Zij zijn bijna gereed om naar Holland te vertrekken. We hebben nog net de tijd om verhalen op te halen, bij de kerk een plekje te vinden en de volgende morgen hen te groeten om de thuisreis te aanvaarden.

Een reactie in ons gastenboek is altijd welkom!
Terug naar de top