1. Homepage
2. Camperreizen:
Griekenland
2001 (Peleponessos)
2005 (Noord
- Zuid)
2009 (Noord)
2012 (Peleponessos)
Noorwegen
Noordkaap
2004
Noorwegen
2014
Frankrijk (route Grandes Alpes)
2008
(+route Napoleon)
2012
Spanje
Spanje
2007
Spanje
2010
Overig
Schotland
2006
Italië
2006
Kroatië
2013
3. Campertips
Beginners
Gevorderden
Noodnummers
4. Overig:
Linkpagina
Privé
5. Kippensite
Info
Pagina
1
Pagina
2
6. Gastenboek
7. Contact
Opstapkip - Camperreizen. Site voor Camperreizen met camper/kampeerauto
of voor een enkele camperreis.Camperliefhebbers vinden hier alles van
hun gading. Plannen van reizen, reisinformatie. Met de camper reizen naar
Noorwegen, met de camper de Noordkaap bezoeken, via Finland en Zweden.
Met de kampeerauto door Griekenland, met de camper naar Italie;, rondreis
via de Route des Grandes Alpes of Route Napoleon, rondreizen naar Schotland,
of met de camper Spanje doen. Camperreizen/camperrondreis Europa. Rondreizen
door Belgie, Duitsland, Frankrijk. Eindeloos dwalen. De Reis is het doel.
Ook Servie en Kroatie.Naar de Noordkaap of het zuiden van Griekenland,
naar de laars van Italie of het binnenland van Spanje. Over de hoogvlaktes
in Spanje, langs de fjorden van Noorwegen, overnachtingsplekken en overnachtingsplaatsen.
Reisroutes en foto's van onderweg Scandinavië: Zoek een overnachtingsplaats
of of een overnachtingsplek op een fjell, aan een fjord. Aan een haventje
of kade. Rij langs fjorden over de (noord)poolcirkel, langs het sognefjord,
door het laerdal, of hemsedal waar u een prachtige staafkerk vindt.
|
|
Vis voor Sigmund
Een avond later. We staan op de kade van een klein vissershaventje, Nea Skioni. Pal bij de uitgang van de haven.
Een
vissersschip heeft zojuist de haven verlaten, Nevelig tekent zich aan de
horizon - over de woelige zee heen - de machte gestalte van de Olympus af.
De berg van de god van de donder. Plek van Zeus. Hiervandaan kun je dat
goed zien. De wolken hangen eromheen. Vastbesloten die berg niet los te
laten en af en toe krachtig in de omgeving van zich te doen spreken. Om even terug te blikken: dat hebben we die morgen geweten, daar aan de baai bij Thessaloniki. Hoe de elementen van zich lieten horen. Een grote donderbui brak in alle vroegte los, de regen viel met bakken uit de lucht. Overal kwam het water nu vandaan. Stromen uit alle hoeken en gaten, naar het diepste punt, het strandje en de zee. Hier en daar zag ik het strandje al onder water komen staan. Snel schoot ik een paar kleren aan, haalde isolatie bij de ramen weg en zette de camper op een veiligere plek. Net op tijd, want terugkijkend zag ik dat we al tot aan de as in het water zouden staan. Zo snel ging dat.
Toen we daar weggingen hebben we de omgeving van dat schiereiland wat verkend. Overal waren de sporen van het noodweer nog te zien. Bij Nea Iraklia vonden we die dag opnieuw een strand, heel uitgestrekt. Dicht bij het strand kun je er parkeren en eventueel overnachten (toilet is aanwezig). Even door Nea Iraklia heenrijden (vanuit het noorden), je ziet het strand vanuit het dorp vanzelf liggen.
En aan het eind van deze dag staan we dus nog een eind verder. In Nea Skioni, op de eerste van de drie 'vingers' die aan het schiereiland onder Thessaloniki liggen, Kassandra.
Een vol gebouwde en sterk toeristische vinger. Het lijkt wel alsof elke vierkante meter gebruikt is. Het binnenland onderin heeft merkwaardig gevormde heuvels. Die destemeer in het oog vallen nu door de bosbranden alles kaal gebrand is. In het genoemde vissersplaatsje Nea Skioni is ruimte genoeg bij de haven. Overigens zijn we in deze hoek van Griekenland nog geen camper tegengekomen, merkwaardig. En zeker geen Nederlanders. Waar zijn al onze landgenoten? Allemaal op de Peloponessos neergestreken? Om zich daar verjagen te laten doordat er steeds meer verbodsborden komen? Daar hebben ze hier nog niet van gehoord. Al is het op Kassandra wel zoeken omdat alles zo volgebouwd is. Het vissersplaatsje is een gemoedelijk plekje, waar ze graag een praatje met je aanknopen.
Links
en rechts van ons staan mannen te vissen. Eén maakt een praatje,
beetje handen- en voetentaal. De kleine visjes zijn voor Sigmund, die ze
dankbaar opeet. De ene na de andere wordt hem, pardon haar, toegeworpen.
Wordt zij ook weer op d'r gemak gesteld. Want het baasje is al weer ergens
anders neergestreken. En ditmaal alleen maar stenen om over te lopen en
geen zand om holletjes in te graven. Overigens heeft ze inmiddels haar draai
in de camper gevonden. Ik hoef maar met de sleutels te rammelen of ze zoekt
haar hoekje op om te gaan liggen tijdens het rijden. En wanneer we ergens
stoppen laat ze merken dat ze weer even buiten – aan het lijntje! -
de omgeving wil verkennen. Los zou ze zeker door blijven lopen en de weg
terug niet meer vinden, maar nu gaat ze zodra ze weer in de buurt van de
camper is naar binnen of onder de camper in de schaduw liggen.De schemering valt, een enkele boot vaart nog uit om in de nacht te gaan vissen. Aan de kant nog steeds enkele vissers. Met een verlichte dobber, dan kun je tenminste nog laat doorgaan. Het water is onrustig, de boten dansen op de golven, hun touwen klapperen tegen de masten. Maar het blijft droog en heerlijk. De sterren worden zichtbaar. De lichten aan weerszijden van de havenmond knipperen afwisselend groen en rood. In de verte nog net zichtbaar de zetel van Zeus, hopelijk houd hij het vannacht rustig.
Nederlands op de snelweg
Wakker worden aan het haventje is de hemel weer strakblauw.
Uitkijkend over het water genieten we van het verse brood dat we in het
dorpje gekocht hebben. We doen rustig aan, vullen het water van de camper
aan (aansluitpunten genoeg), maken een praatje met een schipper uit Engeland,
de visser van gisterenavond komt nog even voorbij om te vragen hoe het is
en hoe het gaat met de poes en tegen het einde van de morgen zijn we weer
startklaar. Wandelend door het dorpje maken we bijgaande beide sfeerfoto's.
Dan gaan we weer verder. Een aantal redenen waarom we toch deze kant weer verlaten. Het weer is hier in het Noorden toch onrustiger dan zuidelijk, landschappelijk is het niet zo boeiend dat je blijven wilt, maar misschien zijn we al teveel verwend met adembenemende uitzichten. En tenslotte moeten we langs de kust naar beneden om uiteindelijk in Patras aan boord te gaan. We trekken nu langs de andere kant van de vinger, bekijken nog even het begin van de tweede vinger en zoeken een losplaats voor de toilet in Nea Moudania. Helaas niets te vinden.
Wat dat betreft heeft Griekenland weinig echte verzorgingsplaatsen voor campers. Je moet soms even zoeken naar een mogelijkheid. Water innemen is geen punt, toiletten op het strand kunnen een oplossing zijn (vaak op kleine strandjes, waar nog weinig mensen zijn. Bovendien gebruiken we nooit chemisch spul, zodat we deze in een gewone toilet verantwoord kunnen lozen). Vuil water lossen is wel een probleem in Griekenland. Er zijn geen mogelijkheden voor gecreëerd. Je moet een natuurlijk verantwoorde plek vinden. Alleen als u dacht dat de Grieken in doorsnee zelf zo erg gesteld zijn op het behoud van de natuur en van milieu-verantwoord omgaan met afval, dan hebt u het grondig mis. Tegendeel zelfs! Overal gooit men alles neer, rommel en rotzooi ligt overal. Men neemt het (nog) niet zo nauw. Gescheiden afvalinzameling lijkt een woordcombinatie die nog niet in het Grieks vertaald is, maar dat neemt niet weg dat ik toch verantwoordelijk met afval wil omgaan.
Goed, we gaan verder. Uiteindelijk komen we weer op de rondweg rond Thessaloniki. Jawel, een file! Maar ja, daar is de tijd naar(spitsuur). Ineens wordt er door het open raam iets in het Nederlands geroepen. Blijkt een vrouw te zijn, met een Griek getrouwd, die kennelijk in deze hoek niet veel Nederlanders ziet. Leuk even zo onderweg. Aan de andere kant – dus weer bij het bovengedeelte van Griekenland – zoeken we bij Katerini een plek aan het strand. Vanuit het Noorden direct aan het begin van het dorpje als je bij Katherini de borden Beach/ Paralia volgt. Een mooie plek om te blijven (exacte GPS-gegevens kunt u van me ontvangen). We zijn niet de enige camper daar. En dat pal naast een camping. Daar is net een groep campers van de NKC neergestreken. Met enkelen van hen maken we nog een praatje. Zij hebben een rondreis van zeven weken achter de rug door Griekenland en Turkije. We eten bij een restaurantje in de buurt en zetten de camper in het donker een kilometer noordelijker bij een andere opgang naar het strand, vlak bij een kapelletje. Dit omdat bij onze plek, naast de camping, de 'beachbar' het nodig vond de muziek zo te laten horen dat in en bij de camper alleen maar boenke-boenke-boenk te horen was. U kent dat wel. Muziek die iedereen leuk moet vinden en gewoon maar geaccepteerd moet worden dat de omgeving meegeniet, meedreunt of mee wakker blijft. Iets van overal ter wereld, muziek en lawaai ten gehore laten brengen zo, dat anderen er last van hebben. Alleen zeggen velen er niets van en accepteren het. Het hoort erbij, het is van deze tijd, de jeugd vindt het mooi en meer van dat soort onzinnige argumenten. Denkt men.
Griekse muziek
's Morgens gaan we weer naar de eerste plek terug en blijven daar tot vier uur. De zon schijnt volop. Het lijkt meer een vakantie van luieren en nietsdoen dan voortdurend allerlei dingen bezoeken, zoals we meestal gewend zijn. Maar daar is vakantie tenslotte ook voor. Vervolgens rijden we nog een tachtig kilometer zuidwaarts. De TomTom bakt er helaas weinig van. De kaart van Griekenland vertoont miserabel veel tekorten! Bovendien valt mijn TomTom ook nog eens regelmatig uit. Maar we komen er. Via de autobaan richting Larissa gaan we eerst door een geweldige kloof heen. Acht kilometer lang steile rotswanden met alleen nog plaats voor de weg, de spoorlijn en de rivier in de diepte. Een mooi stukje. Het verhaal gaat dat Apollo zich in de rivier de Peneios waste nadat hij de draak Python van Delphi verslagen had.
Direct aan het einde van deze kloof klimmen we omhoog naar Ambelakia. Een beroemd herenhuis maakt dit plaatsje tot een trekpleister. Het is er rustig als we er rondwandelen, maar het is dan ook al zes uur. In een straatje zitten een aantal Griekse vrouwen te kletsen. We maken een praatje en een foto. Met toestemming.
Huis Schwarz Dorpsidylle Ingang kerk Ambelakia Uitzicht vanuit de camper
We besluiten om niet naar de kust terug te gaan om daar te overnachten, maar hier te blijven.
De parkeerplekken aan de rand van Ambelakia (in het dorp is parkeren niet
toegestaan) zijn behoorlijk scheef, dus rijden we even naar boven, de bergweg
op. En daar vinden we een ideale plek. Op een plateau op de berg, naar alle
zijden uitkijkend over de brede dalen en bergen aan alle kanten. Geen beachbar
of disco in de omgeving, een dorpje vlak onder ons waar straks iedereen
vroeg naar bed zal gaan. Een rust en stilte zal als een weldadige deken
over ons heenvallen. In een woord schitterend. .jpg)
We
kijken aan tegen het massief van de Olympus aan de overzijde. Uitzichten
om niet te vergeten. De sneeuw ligt er nog. Schuin rechts onder ons het
dorpje. De kerkklok herinnert ons aan de tijd, omdat we die anders vergeten
zouden. Een verrukkelijke stilte, zacht onderbroken door het verkeer in
de diepte en de trein die af en toe voorbij rolt. Een schitterende plek.
Totdat.... Terwijl we net naar boven reden zagen we een bus arriveren. Vol
met mensen. Bezoek voor huis Schwarz? Nee, even later blijkt dat ze in het
restaurant een feestje te vieren hebben en nog even later schalt de Griekse
muziek over het dal heen. Gelukkig geen boenke-boenk, maar echte Griekse
muziek. Iemand jubileert wellicht. Hoewel we stilte verwachtten, wordt het
toch nog gezellig. Hoeven we tenminste geen CD aan te zetten. Het is genieten
in stijl. Wordt het toch nog mooi.Van kikkers, schildpadden en slangen
De volgende morgen genieten we nog weer van uitzicht en omgeving op deze berg.
Het
valt op dat bij de recente bosbranden ook hier veel is verloren gegaan.
Pas na de middag gaan we terug door de kloof, richting zee. In Kokkinno
Nero vinden we een typisch Grieks badplaatsje, buitenlanders kom je nauwelijks
tegen, appartementen zijn er genoeg. En veel is rommelig zoals overal. Er
zou een campermogelijkheid zijn, op een parkeerplaats aan de zijkant van
het dorp, maar die hebben we niet direct gezien (of gezocht). We dalen af langs de mooie kustweg met telkens verrassende bochten en baaien. Plek genoeg voor strandvertier, maar we zoeken het nog wat zuidelijker. Bijna 5km ten zuiden van Agiokambos is er een mooie camperplaats. Door iemand omschreven als de mooiste van heel Griekenland, maar dat waag ik te betwijfelen. Overigens wel een mooi stukje strand en zeer helder water. In de bocht vlak voor de camperplek ontspringt een klein riviertje. We ontdekken er een schildpad en kikkers.
Hoewel er duidelijk staat dat het verboden te kamperen is, worden er voor de nacht toch een aantal tentjes opgezet. De volgende morgen begint stralend, maar later komen er donkere wolken en krijgen we onweer en regen. We blijven uiteindelijk helemaal alleen over. Geen probleem uiteraard. Heerlijk rustig. Als de politie een keer langs komt rijdt hij even rond en verdwijnt dan weer.
De volgende morgen begint weer stralend. Op de plek waar we moederziel alleen staan kunnen we zo vanuit ons bed even de zee in. Dit keer geen vliegende vissen, zoals de avond ervoor bij het donker worden. Werkelijk waar, ze springen wel een meter boven het water uit.
We
genieten van het ontbijt, in de verte rommelt het al weer en even later
vallen er wat druppels. Niet veel, overwegend wordt het weer een mooie dag,
hoewel de Grieken zeggen dat de temperatuur voor de tijd van het jaar laag
is. Maar als het rond 10u al weer 25 graden is vind ik het toch voldoende.
We willen nu naar het schiereiland Pilion. Het is op de kaart niet ver,
maar door een hoge bergrug moet je een heel eind om. Bergrug over, dalen
naar de vlakte, richting Volos en dan Pilion op. Richting Elafos gaan we
nu eerst. Het is hard klimmen om in deze hoek van de kust weg te komen,
maar goed te doen. In het begin hebben we prachtige uitzichten over de zee.
Dan gaan we van de kust af. 
Wanneer we ergens stil staan om een foto te nemen, zie ik een heel klein kikkertje ergens tegenop klimmen. Kijk eens, zeg ik nog. Maar als we verder rijden zie ik nog een kikkertje, ik kan het net ontwijken, en dan nog één en nog één. En al gauw zijn we de tel kwijt bij de eerste honderd. Honderden steken de weg over.
Geen
echte paddentrek, ze gaan van links naar rechts en van rechts naar links.
En dat boven in de droge bergen. Hoe is het mogelijk. Honderden zien we
er. Honderden zijn er ook al doodgereden, ik kan ze ook niet allemaal ontwijken.
Weer even verderop ook nog een slang. Die zal ook wel kikkertjes lusten.
En geiten? Die lopen er ook genoeg.Drie man sterk
Roest
langs de kust Plotseling maken de bergen plaats voor het uitzicht over een geweldige vlakte. We dalen af. Heel sterk. In Kalamaki staan we weer met beide benen op de grond. We zien ergens een watertappunt. Niet één waar een slang aan kan. Maar om in ieder geval water te pakken voor de koffie. Er komt echter geen druppel uit. Dan wordt er van de overkant van het plein geroepen. Hier moet je zijn voor water. We krijgen aanwijzingen genoeg. Een behulpzame man die eindelijk zijn bijna onverstaanbaar Engels weer eens ten tonele kan voeren geeft allerhand adviezen en vraagt ons het hemd van het lijf. Intussen heeft hij de kraan aangewezen waar ook de slang aan kan. Maar dan komt de apothekersassistente naar buiten. Is het om te drinken, gaat het met handen- en voetentaal? Ja, de vijfliterkan wel. De slang niet. Dan moet mijn vrouw meekomen. Met de kan. Voor het echte water. Ik haal de slang en attributen tevoorschijn. Intussen luisterend naar de verhalen in half Engels-half Frans die kennelijk gaan over het casino. De aansluiting aan de kraan werkt echter niet. Niet getreurd neem de slang een paar meter verderop. Daar komt de bakker uit de deur, een beetje verwonderd dat we zomaar zijn slang gebruiken. Ik wijs onschuldig naar de Engelstalige, de apothekersassistente knikt en de bakker draait aan de knoppen. Ik heb het gevoel met een brandspuit aan het vullen te zijn, dus binnen een mum van tijd is alles vol en ben ik kleddernat. Enfin, we hebben weer water dankzij behulpzame Grieken. Je kunt wel merken dat dit een streek is waar niet zoveel camperaars komen. Wij hebben er in de afgelopen week ook nauwelijks meer gezien. Laat staan een Nederlander.
We komen nu op de snelweg naar Volos. Van een lijst met gasvuladressen had ik een adres vier kilometer voor Volos, bij een Afin gasstation om daar de gasfles te vullen. Ze hadden een koppeling voor de gebruikelijke campingflessen (11kg) zodat het zonder problemen ging.
Volos
is weer een van die typische Griekse steden. Druk, weinig aantrekkelijk
en weinig te zien. Geen plek om bij de haven een poosje te staan. Dus snel
doorheen. W op het schiereiland Pilion. In Agria vinden we een plek om koffie
te zetten. Kalá Nerá, het volgende plaatsje, heeft een dromerig
strandje en veel tavernes. We horen later ook van anderen dat op dit schiereiland
weinig Nederlanders komen. Maar het is de moeite waard.Dan trekken we het binnenland in, naar de andere kust. Halverweg het schiereiland ligt Milies.
Daar
mag u niet aan voorbij Sla even de weg naar het smalspoorstation in. Smal,
maar aan het einde op het station plaats genoeg om te draaien. Een afgedankt
station, maar de romantiek komt je tegemoet. In onze fantastie staat de
loc nog onder stoom en zal zo vertrekken. Gewoon twee kilometer de weg volgen.Ook
even een eindje langs het niet gebruikte spoor lopen (het is een wandelpad
naar Volos geworden). De spoorbrug is loopbrug geworden. Met een heerlijke
waterval ernaast. Eventueel een plek om er te overnachten.Schitterende baai
We rijdende bergweg verder. We komen op het hoogste punt, middenop het smalle schiereiland. Omkijkend kijken we over de
grote
baai waaraan Volos ligt en vanwaar uit we naar boven zijn geklommen. Dan
komen we weer aan de kust, de andere kant wel te verstaan, de Egeïsche
zee. Een prachtige weg slingert zich op 500m hoogte langs de bergen, exact
de vorm van de bergen volgend. Bocht na bocht. Met telkens unieke uitzichten
op de zee of een baai. Dit is mooi. Dit is genieten. Af en toe even stilstaan.
Dan komt de wat grotere plaats Tsangaráda, eigenaardig gebouwd, doordat
het door ravijnen in vieren is gedeeld. Grote herenhuizen staan er. Ergens
midden in die plaats is een afslag naar beneden, richting Mylopotamos, bekend
door de ansichtkaarten met foto's van een rotspoort. Uiteraard dalen we
daarheen af. Een diepe afdaling, maar goed te doen over een brede weg. Onderin
een prachtige plek om te overnachten, hoewel, als er meerdere campers komen
zou het moeilijk kunnen worden om helemaal recht te staan, maar we staan
er alleen. Voor de zoveelste keer. Zoek de camper maar op de foto hiernaast.
Verder een taverne om te eten en een schitterende baai om te zwemmen. En een zee zo helder, dat je vele meters naar beneden kunt kijken en nog de bodem kunt zien. Vanaf de camperplek kijk je dan op het water en zie je de zwemmende mensen zich bewegen over een enorme diepe watermassa. Adembenemend!
De volgende morgen doen we het hier rustig aan. Zwemmen en van het uitzicht genieten. Pas rond de middag trekken we verder, een klein stukje naar het Noorden. Eerst naar boven om op het niveau van 500m verder te slingeren. Er komen allerlei plaatsjes langs, tegen de berghelling gebouwd. Het haventje van Damouhari, in de rotsen ingebouwd zou vanuit Mouresi te bereiken moeten zijn. Maar we vinden geen afslag naar beneden. Bedenk wel, dat je iedere keer zo'n 500 mtr moet dalen om aan de zee te komen. Wat dat betreft is het gebied niet makkelijk toegankelijk. Mogelijk is dat ook de reden dat je weinig campers tegenkomt. De wegen zijn over het algemeen vrij smal.
We willen naar Zagora en de bijbehorende badplaats Chorefto. Aangegeven werd dat hier een camperplek is. Wie zich door de smalle straatjes van Zagora heeft gewurmd vindt even later de afslag. En dan gaat het acht kilometer lang de diepte in. Om aan het strand te eindigen. Borden vermelden dat het voor campers op sommige plaatsen verboden is. Maar waar wij staan - zonder bord - komt later nog een andere Duitser die zegt al weken in dit gebied te bivakkeren.
Zonder problemen. Zoals zo vaak.Een nadeel is wel dat de weg direct langs het strand loopt. Dat maakt het enigszins onrustig. Midden in de nacht komt er nog eens een busje bij en beginnen jongelui vlak onder je open raam te telefoneren. Dat doet een Griek nooit rustig. Hij geeft me altijd het gevoel alsof hij de andere kant direct beschreeuwen wil.
Terug richting Volos valt niet mee. Een 30 kilometer slingerweg. De bergen geven hier veel spontaan stromend water aan. Zoals al eerder gezegd: water voor de camper was nooit een probleem.
Wanneer we besluiten een 'in the middle of nowhere' lopende en liftende jongeman mee te nemen blijkt hij helemaal naar Volos te moeten. Dat is wel 30km verder, met alleen maar slingerende wegen door de bergen. Daardoor stoppen we onderweg stoppen en nemen die ellendige weg in een keer. Goedbedoeld, maar te vermoeiend.
Terug in de 'gewone wereld' pakken we een stukje de autobaan en zakken af naar het zuiden. In het plaatsje Glyfa waar de veerboot naar
Evia
vandaan vertrekt vinden we een nieuwe stop. Een drukke boulevard aan een
leuk pittoresk haventje. Een plek om te overnachten, zoals zo vaak aan het
water. Zie op de foto de camper aan de overkant staan. Hoewel we daar net
"op de stoep" stonden en enkelen ons duidelijk maakten dat we
iets verderop moesten gaan staan. Maar wel aan hetzelfde water. De veerboten
naar de eilanden varen af en aan. Een mooi gezicht.We raken in gesprek met de bemanning van een zeilboot uit Zwitserland, zoals vaker: aardige mensen waar je hele gesprekken mee hebt en de volgende morgen varen zij af en rijden wij weg. In de avond komt er nog er een auto aan. Zo eentje waarmee de boeren naar de markt gaan, volgeladen met meloenen. Maar dit keer volgeladen met zigeuners. een stuk of twaalf komen er uit. Een hele kinderschare en verder enkelen die een muziekinstrument bespelen. Die gaan het dorp in. Een volwassene blijft achter. Om op de kinderschare te passen. Die vermaken zich heel lang met een paar stenen en wat water. Als het donker wordt gaan ze weer weg. Zo brengen we hier de nacht door.
Op naar week vier!
Een reactie in ons gastenboek is altijd welkom!