2. Camperreizen:
Griekenland
      2001  (Peleponessos)
      2005  (Noord - Zuid)
      2009  (Noord)
      2012  (Peleponessos)

Noorwegen
       Noordkaap 2004
       Noorwegen 2014

Frankrijk (route Grandes Alpes)
       2008 (+route Napoleon)
       2012

Spanje
       Spanje 2007
       Spanje 2010

Overig
       Schotland 2006
       Italië 2006
       Kroatië 2013

3. Campertips
       Beginners
       Gevorderden
       Noodnummers

4. Overig:
       Linkpagina
       Privé

5. Kippensite
       Info
       Pagina 1
       Pagina 2

6. Gastenboek

7. Contact

Opstapkip - Camperreizen. Site voor Camperreizen met camper/kampeerauto of voor een enkele camperreis.Camperliefhebbers vinden hier alles van hun gading. Plannen van reizen, reisinformatie. Met de camper reizen naar Noorwegen, met de camper de Noordkaap bezoeken, via Finland en Zweden. Met de kampeerauto door Griekenland, met de camper naar Italie;, rondreis via de Route des Grandes Alpes of Route Napoleon, rondreizen naar Schotland, of met de camper Spanje doen. Camperreizen/camperrondreis Europa. Rondreizen door Belgie, Duitsland, Frankrijk. Eindeloos dwalen. De Reis is het doel. Ook Servie en Kroatie.Naar de Noordkaap of het zuiden van Griekenland, naar de laars van Italie of het binnenland van Spanje. Over de hoogvlaktes in Spanje, langs de fjorden van Noorwegen, overnachtingsplekken en overnachtingsplaatsen. Reisroutes en foto's van onderweg Scandinavië: Zoek een overnachtingsplaats of of een overnachtingsplek op een fjell, aan een fjord. Aan een haventje of kade. Rij langs fjorden over de (noord)poolcirkel, langs het sognefjord, door het laerdal, of hemsedal waar u een prachtige staafkerk vindt.

• Griekenland 2009 :
• pag. 1
• pag. 2
• pag. 3
• pag. 4

Lichteffecten
We verlaten deze oase. Via het binnenland komen we weer op de kustweg en rijden in zuidelijke richting. Prachtige mimosa's bloeien aan beide zijden, de zee is als altijd 'aantrekkelijk' en de temperatuur zit weer snel aan de 30graden. Er zijn heel wat strandjes waar we campers zien staan, maar deze laten we links (eigenlijk rechts, vanuit de rijrichting gezien) liggen.
We rijden tot aan Preveza, drinken daar koffie en nemen dan de weg naar Ioannina (jawel, het had korter gekund, maar wilden even wat opzoeken). Binnenland, dat wel, voorlopig zien we de zee niet meer. Deze, de Ionische zee, althans zeker niet. Straks hopen we uit te komen aan de Oostzijde, bij de Egeïsche zee. In feite horen beide zeeën bij de Middellandse Zee.
De weg is verder niet al te bijzonder. Onderweg nog een leuke plek, als pauzeplek of overnachtingsplek te gebruiken. Ook hier is een bron, net als aan de Acheron, maar heel anders. In een uiterst klein dorpje (30 km. voor Ioannina) vermeldt een bord ineens: Springs of Louros.
Ga de weg af, na een smalle brug direct rechts (bord alleen nog in Grieks), vervolg het bergweggetje. En ineens een klein meer waar u omheen kunt rijden en aan de achterkant onder reusachtige platanen enkele parkeerplekken vindt. Het meertje is zelf een bron. Het heeft geen instroom van elders, alleen van onderen. Er gaat – met een kleine waterval – alleen maar water uit. Aan de luchtbellen die omhoog komen kun je zien dat het een bron is. Verder spelen eigenaardige lichteffecten op, vooral wanneer de zon schijnt. Schitterend helder water, mekwaardige waterplanten en een koor van kikkers dat u verwelkomt. Geen plek voor hoog-toerisme, wel een idyllisch plekje. Zeer goed om te overnachten.
Wanneer we daar zijn begint het te onweren. Als we later op de camping in Ioannina aankomen zien we dat het daar noodweer is geweest, wat zich weer herhaalt als we er staan. Het koelt duidelijk af. In de avond kunnen we echter weer rustig naar dit zilverstadje waar ik in het verslag van 2005 ook al over schreef. Een leuk stadje om te bezoeken. Vanaf de camping lopend goed te doen (2 km). We staan er opnieuw twee nachten, aan het meer, dus weer aan water.



                                                                                                            Opnamen uit Ioannina

Kennelijk is er in de laatste jaren wel wat veranderd, waardoor ik de camping niet in alle opzichten aanbeveel. Op zich een simpele camping, met een niet-vriendelijke beheerder, maar goed. Wat echter zwaar tegenviel was de buurman, een uitbater die wanneer het warm is vooral op zaterdagavond de jeugd van Ioannina tevreden wilt houden. Tot vijf uur 's morgens gratis muziek. Daar zit (eh, lig) je niet op te wachten. Ook op zondagavond ging het tot één uur door. Vervolgens was er op het terrein ook nog eens een vrachtwagen geparkeerd (van e.o.a. motorcross) die het nodig vond om half acht alvast de motor te starten. Was het nu een parkeerterrein of kampeerterrein?
Daarvoor moest ik dan ook nog het volle tarief (voorseizoen? Kennen we niet) van 23 € p.n. voor betalen. Mijn klachten waren kennelijk een van de vele. De campinghouder vertelde de politie al vele malen gebeld te hebben. Elk jaar wordt de uitbater veroordeeld voor een boete van 2000 €, maar die is het kennelijk waard. Voor ons: nooit meer Ioannina., althans in het weekend.

Katarapas
Zoals u merkt krijgt u van ons geen dag-tot-dag beschrijving, hoewel u die tussen de regels door wel eruit kunt filteren. Mij gaat het meer om het verhaal van de reis. Maar als camperaar bent u natuurlijk wel geïnteresseerd in reisgegevens, om uw eigen reis te bepalen. Mocht u deze gegevens van dag-tot-dag willen hebben, incl. GPS-coördinaten van de staplekken en kosten e.d., dan kunt u dit via een mail opvragen.
Op nu naar de andere kant, de oostkust. Sinds kort is er een snelle verbinding via de autobaan van Igoumenitsa naar Thessaloniki, hoewel een klein stukje nog niet af is. Binnenkort zal er kennelijk ook tol geheven gaan worden, later richting Thessaloniki rijden we via tolpoortjes die nog niet bemand zijn. Maar wij willen niet zo snel naar die andere kant. We steken het meer over, met aan de andere kant een prachtige blik op ioannina. Klimmen en klimmen wordt het.
Toen we vier jaar geleden van Oost naar West moesten ging al het verkeer nog de Katarapas over. De pas over het Pindugebergte. Het leek toen een eindeloze weg, Voortdurend achter vrachtwagens, maar wel geweldig mooi. Ik herinnerde mij dat ik toen gezegd had dat wanneer de autobaan, die meer onder de bergen dan boven de bergen voert, klaar zou zijn ik deze pas nog eens wilde rijden. Met name om een bepaalde plaats te bezoeken, waar het toen niet van kwam. Ik wist niet meer welke, maar dat zouden we vanzelf wel zien.
Zodoende gaan we nu de pas over. De hoogste pas van Griekenland. We hebben het rijk alleen. Geen voortdurend hangen achter grote vrachtwagens, maar gewoon je eigen tempo gaan en genieten van alles wat je ziet. Af en toen krijgen we een blik op het voortsnellend blik op de autobaan even zichtbaar en dan weer door duistere gaten in het innerlijk van de bergen verdwijnend. Tegelijk hebben we medelijden dat zij bij hun snelheden nauwelijks tijd hebben de omgeving in ogenschouw te nemen. Daarvoor ga je immers naar Griekenland.Om het land, de gewoontes, de bevolking te zien. Niet om er doorheen te razen en alleen aan het strand te liggen. Maar goed, die 'razenden' zijn meer de werkers. Wij de genieters. Met af en toe een stop om even te letten op dat kapelletje, daar boven op de berg.
We merken ook nu weer dat het Noorden van Griekenland überhaupt weinig door buitenlanders bezocht wordt. Het aantal campers is laag in vergelijking met het zuiden en wordt nog lager richting Thessaloniki. De pas over dus.
Overigens maken we hier ook weer eens kennis met de rijstijl van veel Grieken. Althans Grieken die het niet meer na kunnen vertellen. Van wie we alleen nog een herinnering zien. Op onze eerste reis waren ze al opgevallen: de vele, vele VerkeersOngevallenHerdenkingsHuisjes. Een soort tempeltje vanaf het formaat groot koekblik tot groot poppenhuis op een standaard langs de weg, als een aandenken aan iemand die ter plekke om het leven is gekomen. Zo, dat je direct denkt, ja hier ging Vasilov te hard door de bocht of hier dacht Nautikos nog net even te kunnen inhalen. Soms een VOHH (zo noemen we die huisjes maar) voor twee personen. Priscilla, kijk eens hoe hard ik rij! Met een foto van hun tweeën, in betere tijden. Triest. Want dubbele ononderbreken strepen betekent in GR - in tegenstelling tot NL - dat je hier moet inhalen. Het duurde een paar dagen voordat we dat ook zelf leerden toepassen.
Ongelooflijk zo vaak als we die VOHH's zien staan. Bij gevaarlijke stukken in de weg staan er soms wel drie of vier. Sommige al heel oud, maar kennelijk altijd nog onderhouden. Bijna in elk VOHH zie je dezelfde attributen: foto en naam, verder een flesje water, een blikje cola, enkele aandenkens of zoiets. In allerlei formaten en luxe uitvoeringen komen we ze tegen. Alsof men er een sport van maakt. Hier enkele van deze huisjes:



De Grieken staan er ook om bekend, om het grote aantal verkeersslachtoffers. In Europa staan ze op de 4e plaats (Litouwen, Letland en Estland gaan voor) met bijna 150 slachtoffers per miljoen inwoners, terwijl het veel dichtbevolktere NL op de 27e plaats staat met 45 per miljoen. Wie met de rijstijl van de Grieken kennis heeft gemaakt begrijpt dat. Eerlijk gezegd kom je er ook geen files tegen! Zolang we zelf gezond rijden vinden we het heel gewoon dat er verkeersslachtoffers vallen. Het is buiten je eigen leefwereld. Maar er vallen (cijfers 2008) in Europa wel bijna 40.000 slachtoffers in het verkeer. Onnoemelijk veel leed, waarvan veel voorkomen had kunnen worden.

Bijna aan de top komen we bij Metsovo, het plaatsje dat we toen (2005) oversloegen. Een echt toeristenplaatsje met de nadruk op souvenirshops, handwerk en restaurants. De ene na de andere eetgelegenheid. In de Middeleeuwen vestigden zich hier de Walachen. De klederdracht wordt hier en daar nog gedragen. Door het noodweer van zaterdag is de bewolking nog niet verdwenen en dreigt de regen hier nog. We kijken wat rond, zoeken het klooster en genieten van de plaatselijke lekkernijen met eigengemaakte koffie.

Een hoog toerisme-gehalte voor een plek die wel naar Griekse verhoudingen een uitschieter is. Want vergeet niet: Griekse steden en dorpen zijn over het algemeen absoluut niet aantrekkelijk. Daarom is Metsovo al een uitzondering. Een authentiek Grieks stadje. Verder hoef je voor stedenschoon niet echt naar het Griekse vaste land. De vroegere cultuur, dat is wat aantrekt in Griekenland plus daarbij de natuur. De bergen en de baaien, de stranden en de stromen.

MON...
Via de top van de pas gaan we nog steeds niet direct richting Grevena om vandaar de autobaan richting Thessaloniki te pakken, nee, we zoeken eerst nog een keer Kalambaka op. Even een paar kilometer zuidelijk om de wereldberoemde Meteora-kloosters te bewonderen. Rijdend door het dal richting Kalambaka heb je eerst niet de indruk dat je iets bijzonders zult ontmoeten. Maar dan worden ze ineens zichtbaar, de wonderlijk gevormde rotsen (foto links). Met daar bovenop een complete nederzetting van kloosters. Het is niet voor de eerste keer dat we zien. Zie het verslag van 2005 over de uitvoerige beschrijving en nog meer foto's. In één woord weer schitterend om te zien hoe men deze kloosters ooit daar bovenop die mekwaardig gevormde rotsen gebouwd heeft. Via Kastraki komen we op de ringweg langs de kloosters. Eerst langs de loodrechte wanden van de grijze massieve rotsen met holen voor de vroegere kluizenaars, waarin thans eens per jaar de mooiste kleren van de vrouwen door de mannen worden opgehangen. Dekluizenaars trokken zich vroeger in dit gebied terug, bouwden op onmogelijke rotspilaren kloosters met nog onmogelijkere toegangen (via een mand de diepte in bijv.). Van de oorspronkelijk 24 zijn er nu nog zeven over, waarvan zes bezoekbaar, wel op wisselende dagen zodat u langer dan een dag moet blijven om alle kloosters te bezoeken. Het is het waard, eigenlijk niet over te slaan bij een bezoek aan Griekenland. Zie de fotocollectie.



                                                                               Verschillende kloosters, gebouwd op onmogelijk rotsformaties



             Links blik vanuit het kloostergebied over het dal, midden detail van een van de grotere kloosters en rechts blik op de wonderlijke formaties



                                                                               Links ingang naar een van de kloosters, rechts detail van steen in muur

We gaan nog een eindje richting Thessaloniki. We denken in Grevena te kunnen overnachten, maar dat valt tegen. Opnieuw wordt duidelijk: Griekse steden zijn nooit mooi. In de oudheid kon men heel wat beter bouwen. Grevena valt echter helemaal op door rommeligheid. We zoeken het daarom nog wat verder op, in de omgeving van Siatista (langs de autobaan) moet een klooster te vinden zijn. Wellicht is daar een mooie gelegenheid.
Het klooster Mikrokastrou vinden we, schitterend gebouwd, maar hermetisch afgesloten. Zonder parkeergelegenheid. Daarom parkeren we in het volgende dorpje, bij een kerkje net buiten het dorpje. Helemaal in the MON (middle of nowhere). Helemaal alleen. Nou ja, behalve de geiten, de honden, de kippen en de haan die we aan alle kanten horen. Maar met een mooi uitzicht over het midden-Griekse heuvellandschap. Zomaar ergens (GPS coördinaten eventueel beschikbaar), toegewuifd door de af en toe langskomende dorpeling. Met boven ons een schitterende wolkenlucht, die iets aangeeft van het weer dat we voortdurend hadden in deze weken: Warm tot heet, bijna elke dag boven de dertig graden, omderbroken door wolken met buien meestal op afstand. Desondanks worden we twee dagen later een keer bijna weggespoeld.

Even de Bijbel erbij
(Wanneer de Bijbel u niet interesseert kunt u dit gedeelte na de eerste alinea overslaan, maar het is wel interessant!)
De volgende morgen nemen we de snelweg. Een ontzettend rustige Oost-Westverbinding. Een verademing, een perfecte snelweg waarop je gewoon door kunt rijden! En rondom een breed dal met prachtige, karakteristieke ronde bergen. Kaal, mogelijk door eerdere bosbranden, al zijn daar hier geen sporen van te zien. We nemen de afslag Veria en zoeken in deze plaats een plek om koffie te drinken en vinden er tevens een internetverbinding. Waarom Veria? Wat moeten we in Veria?
Ik neem u even mee naar de Bijbel. Niet iedereen vindt dat misschien interessant, zeker wanneer de Bijbel je niet veel zegt. Maar juist het onderzoeken van de Bijbel levert steeds weer nieuwe feiten en inzichten op. Dus toch even een paar opmerkingen.
We zitten in het gebied waarover ook in de Bijbel geschreven wordt. Veria heette namelijk vroeger Berea (de Griekse B wordt nu als V uitgesproken, in het oude Grieks als B). En Berea was een plaats waarvan we in de Bijbel lezen dat Paulus, de grote apostel, daar heengestuurd werd nadat hij in Thessaloniki was. Op zich niets bijzonders. In Thessaloniki ontstond verzet tegen de boodschap. Vandaar.
Mij intrigeerde altijd de vraag waarom naar Berea? Thessaloniki lag aan het water, Filippi waar hij daarvoor was ook, Athene de volgende stad ook en evenzo de daarop volgende stad Korinthe. Dat is allemaal verklaarbaar. In zulke steden woonden Joden, handelslui, die daar wat te zoeken hadden. Via de Joden zocht hij ingang bij het volk. Allereerst bij Joden om te laten zien dat van Jezus Christus al heel vroeg in het Oude Testament gesproken werd. Om zo te zeggen, om aan te geven dat het niet zomaar om mooie verhaaltjes ging. Dus waarom ging Paulus naar Berea (Veria), waar we nu koffie zitten te drinken?
Wie Berea op de kaart zoekt vindt het niet logisch dat Paulus daarheen ging. De weg voerde normaal langs de kust en niet naar het vaak onherbergzame dun bevolkte binnenland. In de Bijbel staat in het kort (Hand 17) dat Paulus in Thessalonika (zo heette het toen nog) aanvankelijk een welwillend oor vond voor het evangelie. Toen het voor sommigen te dichtbij kwam (het gaat immers om je persoonlijke relatie met God, dat kan heel confronterend zijn) werd eerst zijn gastheer Jason in de kraag gepakt. Toen deze weer vrijkwam adviseerde hij Paulus om maar direct naar Berea te vertrekken. Kennelijk een soort afleidingsmanoeuvre. Later wordt hij immers weer teruggestuurd richting zee. Daar in Berea vindt hij uiteindelijk ook meer gehoor en het evangelie mag er verkondigd worden. Die mensen van Berea waren edelmoediger dan die van Thessaloniki (wat let de Bijbel altijd prachtig op kleine details!)
Nogmaals: waarom naar Berea? Rijdend over de snelweg met de afslag naar Berea/Veria voor ons word me ineens iets duidelijk. We rijden vanuit de provincie Thessalie naar Macedonie. Op die grens ligt een flink gebergte die de autobaan met 12 tunnels 'neemt'. Uiteraard met gemak. Vanuit de laatste tunnel zien we ineens links tegen de flanken van de bergen Berea liggen, verder strekt zich vóór ons een geweldige vlakte richting de zee uit. Heel in de verte zien we de zee, met over de ronde baai heen de contouren van Thessaloniki, zestig km verder. Thessaloniki lag op een handelsweg vanuit Albanië naar Constantinopel. Vanuit Thessaloniki kwam/kom je dus aan het eind van de vlakte op de plek waar Berea ontstaan was. Oase aan het begin van het bergtraject. Liefelijk gelegen tegen de berghellingen. Je hebt er het gevoel dat de bergen als een kom achter je een soort beschutting vormen en dat je a.h.w. op een balkon zit en uitkijkt over de vlakte. Een logische pleisterplaats vroeger, zodat het begrijpelijk was dat Paulus dáárheen gestuurd werd. Even weg uit de gevarenzone.
Waarom vermeldt de Bijbel dan de de mensen van Berea edelmoediger waren dan die van Thessaloniki? Mogelijk heeft de ligging van die plaats er alles mee te maken. In Thessaloniki leefde men midden in de wereld. De drukte van de havenstad suisde in je oren. Culturen smolten daar samen. Daar ging het er heftig aan toe. Berea lag rustig, op de berghelling. Achter zich een bijna ondoordringbaar gebergte, voor zich een onafzienbare vlakte. Reden genoeg om te genieten van de kleine dingen van het leven. Omstandigheden waarin men opgroeit bepalen ook de wijze waarop men met de zingevingsvragen bezig is.
Als Paulus straks vanuit Berea naar Athene gaat horen we nergens dat hij een noemenswaardige stop maakt, terwijl het toch nog 500km zijn. En terwijl hij zelfs de berg Olympus passeert, de berg van de dondergod Zeus. Geen woord daarover, wel even die korte opmerking over de broeders in Berea. Vandaar dat we er een poosje gestaan hebben.

                                                                                                                                                                         Onder: prachtig uitzicht op Thessaloniki
Thessaloniki
Dan gaat het verder, in een ruk naar de tweede grootste stad van Griekenland. Al van verre zien we de eindeloze bebouwing langs het water en tegen de erachter liggende berghelling. Veel is er niet te vinden van de vroegere gebeurtenissen, al laten de twee brieven die Paulus aan deze gemeente schreef wel zien hoe er een levende christelijke gemeente was. Ook nu nog is er de sterke Grieks-orthodoxe kerk, maar deze kenmerkt zich door een statische religieuze beleving, traditionele rituelen, zonder de persoonlijke geloofsbeleving die in de brieven in de Bijbel zo naar voren komen.
Qua stedenschoon is het als met de meeste Griekse steden, daarvoor hoef je niet naar Griekenland te gaan. In vergelijking met wat men in de oudheid gepresteerd heeft is de moderne bouwwijze vaak smaakloos, de troep eindeloos en de rommeligheid hopeloos.
Dus rijden we ook grotendeels om deze stad heen. Op de autoweg betaalden we wel 4,30 € voor het gebruik van de rondweg, maar dat is het waard merken we als we even in de stad terechtkomen. In het zuiden van Thessaloniki zoeken we namelijk met moeite een supermarkt vinden.
Langs het vliegveld gaat het nu richting de zuidkant van de baai waaraan de stad ligt. Een paar honderd meter voor Aghia Triade gaan we rechtsaf direct naar het strand waar volgens mijn TomTom een camperplek is. En zowaar, we kunnen er heerlijk aan het strand staan. Een prachtige baai, uitzicht op Thessaloniki, een pier met enkele vissers, en een schitterende zonsondergang.
Een rustige omgeving met appartementen, waar hier en daar wat mensen op het strand zijn of langs wandelen, verder heerlijk stil. Wanneer de avond daalt ontwikkelt zich aan de overkant een schouwspel door de zee van lichten van Thessaloniki. Hier kwam de grote zendeling van Jezus Christus dus. Samen met zijn reisgenoot Silas. Ook toen was het al net als het vandaag gebeurt, dat mensen wanneer ze niets van die boodschap willen horen alles uit de kast halen, hemel en aarde gaan bewegen, om het maar af te breken. Zoals het toen gebeurde en Paulus naar Berea gestuurd werd. Zo gebeurt het vandaag vaak ook nog.