2. Camperreizen:
Griekenland
      2001  (Peleponessos)
      2005  (Noord - Zuid)
      2009  (Noord)
      2012  (Peleponessos)

Noorwegen
       Noordkaap 2004
       Noorwegen 2014

Frankrijk (route Grandes Alpes)
       2008 (+route Napoleon)
       2012

Spanje
       Spanje 2007
       Spanje 2010

Overig
       Schotland 2006
       Italië 2006
       Kroatië 2013

3. Campertips
       Beginners
       Gevorderden
       Noodnummers

4. Overig:
       Linkpagina
       Privé

5. Kippensite
       Info
       Pagina 1
       Pagina 2

6. Gastenboek

7. Contact

Opstapkip - Camperreizen. Site voor Camperreizen met camper/kampeerauto of voor een enkele camperreis.Camperliefhebbers vinden hier alles van hun gading. Plannen van reizen, reisinformatie. Met de camper reizen naar Noorwegen, met de camper de Noordkaap bezoeken, via Finland en Zweden. Met de kampeerauto door Griekenland, met de camper naar Italie;, rondreis via de Route des Grandes Alpes of Route Napoleon, rondreizen naar Schotland, of met de camper Spanje doen. Camperreizen/camperrondreis Europa. Rondreizen door Belgie, Duitsland, Frankrijk. Eindeloos dwalen. De Reis is het doel. Ook Servie en Kroatie.Naar de Noordkaap of het zuiden van Griekenland, naar de laars van Italie of het binnenland van Spanje. Over de hoogvlaktes in Spanje, langs de fjorden van Noorwegen, overnachtingsplekken en overnachtingsplaatsen. Reisroutes en foto's van onderweg Scandinavië: Zoek een overnachtingsplaats of of een overnachtingsplek op een fjell, aan een fjord. Aan een haventje of kade. Rij langs fjorden over de (noord)poolcirkel, langs het sognefjord, door het laerdal, of hemsedal waar u een prachtige staafkerk vindt.

• Noorwegen 2014:
• pag. 1
• pag. 2
• pag. 3
• pag. 4

In de verte is de zee zichtbaar, zilverwit tekent ze zich af. Wanneer we er heen lopen laat ook zij nauwelijks geluid horen, alsof ze niets durft te doen vanwege de ultieme stilte in deze hoek. En dan te bedenken dat we nog maar nauwelijks de veerpont af zijn gereden van het veer Putgarden-Rodby. Een uiterst klein stukje van de lange reis naar het hoge noorden is pas gedaan. Toch lijkt het alsof we al heel even onderweg zijn. Zo voelt buitenland altijd aan. Weg van thuis. Vanuit Nederland koersten we zo op dit noordelijke puntje van Duitsland af. De hele dag nog druk bezig geweest, mijn vrouw moest zelfs (onverwachts) 's morgens nog werken, de camper moest nog ingepakt worden, maar in de avond zetten we dan toch koers naar Noorwegen. Al was onze eerste stop al heel gauw, net over de grens in Geeste bij het grote Speicherbekken voor de waterstand van de Elbe.
Naar Noorwegen zijn er vele routes, maar wij nemen deze keer die via het schiereiland Sjaelland, onderdeel van Denemarken om via de brug tussen Kopenhagen en Malmö de oversteek te wagen. En daarvandaan zien we dan wel hoe en waar we in Noorwegen aankomen. Sinds enige tijd heeft de organisatie NKC een prachtige app voor de smartphone waarmee je snel een camperplek kunt vinden. Wanneer we dan de oversteek naar Denemarken gedaan hebben (drie kwartier varen, 87 Euro voor een camper van net beneden de 6 meter, ja, dat heeft ons met de vele veerponten in het vooruitzicht en achteraf vastgesteld, heel veel gescheeld!) kijken we even op de app waar hier in de omgeving een camperplek zou zijn. En zo blijkt er niet ver van de aanlegplaats een boer te zijn die achter zijn boerderij in Alstrup ruimte heeft voor wel 20 campers heeft. Niet dat er zoveel staan, plek in overvloed. We staan er met drie Nederlanders. En het blijkt dat het voor de eerste keer dit jaar is dat er drie campers tegelijk staan. De camperplek is gratis, alleen voor water en stroom moet betaald worden. Aangezien we selfsupporting zijn hebben we geen stroom nodig en geven we voor het weinige water waarmee we de thuis pas gevulde tank weer vol maken een extra fooi. In de omgeving bezoeken we later nog - op advies van de boer, die graag een praatje kwam maken en ons van informatie voorzag - nog een prachtige klif.
En zo zijn we op weg voor ons zoveelste bezoek aan Noorwegen. Al is het inmiddels wel weer tien jaar geleden, toen we de lange reis naar de Noordkaap maakten. Een schitterende reis, die we voor een deel graag nog eens dunnetjes overdoen. Nadat we de oversteek naar Malmö gemaakt hebben via de brunnel of trug of hoe u die combinatie van 4km lange tunnel en vervolgens 18km lange brug ook wilt noemen, rijden we langs de kust via Göteborg steeds verder Noordwaarts. Af en toe gaan we even van de snelweg af om ergens te pauzeren, meestal langs het water.



Tolpoorten
De E6 is nu in het zuiden bijna geheel klaar, zodat we compleet via de snelweg naar Noorwegen rijden. Al moeten we vlak voor de grens nog wel een tol betalen van net één Euro. Zo goedkoop heb ik het nog nooit gezien. Als we grens van Noorwegen over zijn hebben we echt het gevoel dat de vakantie gaat beginnen. Soms is een mens er echt aan toe en is vakantie meer dan hedonisme, het jezelf alleen maar overgeven aan ultiem genot om maar te kunnen genieten. Wijzelf hadden de afgelopen tijd heel extreme weken, werk en privé eisten soms echt alles op, alles vliegt dan langs je heen, je weet nauwelijks dat je leeft, om zo te zeggen, en je wilt eigenlijk alleen maar even alles loslaten. Zo begon onze vakantie dit keer. Gestresst mag je wel zeggen, ook om alles op tijd klaar te hebben, maar met het mooie vooruitzicht de schitterende Noorse wereld te gaan bewonderen.
Wanneer we Noorwegen ingekomen zijn zoeken we al gauw een overnachting. Naast de hulp van de app van het NKC en allerlei boeken zijn onze ogen vaak goeie raadgevers en vinden we bijna altijd snel een plek om te staan. Ditmaal vinden we vlak bij Halden, in Tistdal, een plek bij een begraafplaats, die aan de voet van het dorp ligt. Geen probleem voor de bezoekers, maar wel de vraag of we voor tienen de volgende morgen weg willen zijn omdat er om elf uur een begrafenis zal zijn. Uiteraard.
In Halden zoeken we eerst een telecomwinkel, zodat mijn vrouw weer een Noorse simcard heeft en de ipad weer internet heeft. In landen waar we langer blijven doen we dat steeds. We volgen de E6 nu. Een makkelijke manier om gauw noordelijker te komen. Weliswaar snelweg en dus saaier. Op de snelwegen zijn tolpoorten, een systeem dat ik nog niet eerder ben tegengekomen. Geheel automatisch. Je rijdt gewoon door en krijgt over een half jaar of zo een rekening. Nou, ik ben benieuwd. Wie wil kan ook vantevoren zich aanmelden en dan wordt via de Visakaart het nodige afgeschreven. We zullen nog heel veel van deze tolpoortjes tegenkomen.

Ledebil
Oslo is een drukke stad (nou ja, wat in Noorwegen druk heet...), vooral ook het onoverzichtelijke gekronkel aan snelwegen. We hoeven de stad niet te bezoeken dus is het zaak de uitgang zo snel mogelijk te vinden. Bij Minnesund, waar het Mjosameer begint kruisen drie bruggen de baai. Een leuke plek om een langere pauze te maken. Al kan onze poes het dreunende geratel van de over onze hoofden heen razende trein niet waarderen.
Verderop wordt driftig aan de uitbouw van de E6 gewerkt, wat kortstondige files veroorzaakt. Later zal het een prachtige snelweg zijn,zo langs de oever van het meer. Verderop gaan we van de E6 af en binnendoor, dichter langs de kust zoeken we zo Hamar op. we doorkruisen de streek langs dit meer nog even, komen prachtige kerkjes en statige herenboerderijen tegen.
Het landschap wat we tot hier hebben gezien is een lieflijk, glooiend landschap. Nog niet direct het Noorwegen zoals we het kennen van de fjordenkust en noordelijker. Rauw en ruw, uitdagend en elke keer verrassend. Zuidoostelijker is het allemaal meer gelijkend op het liefelijke Oostenrijk, zonder de nog hoge bergen. Inmiddels pikken we ook de taal weer op. Het is niet de eerste keer en al gaande leer je zo de taal. Een taal die soms makkelijk te lezen is, op het Nederlands lijkend. Prachtige woorden, die we soms herleiden. Soms niet. Wat denk je hoe een drempel met oversteekplaats genoemd wordt? Een "opphoyd gangfelt", een opgehoogd gaanpad, oftewel een verhoogd looppad. Grappig taalgebruik. Maar het duurde even voor we bij een plek van werkzaamheden moesten stoppen en er een bord stond dat we niet begrepen: vent pa ledebil. We wisten dat "bil" auto betekent…, maar verder?Totdat er even later een auto verscheen, met daarachter de file aan auto's vanuit de andere richting.
En dan begint het te dagent: "wacht op de leidwagen". Oftewel een auto die je voorgaat langs een plek waar geasfalteerd of gewerkt wordt, een volgauto. Prachtig taalgebruik, Hoewel zo'n "leidauto" heb ik nog nooit gezien had bij wegwerkzaamheden. Mag lezen van de taal best aardig gaan, het verstaan blijft het tegendeel. Alleen genieten we van de prachtige klanken.
Speurend naar een plek om te overnachten treffen we aan het begin van Hamar een camperplek aan. Nog voor we de app om raad gevraagd hadden. Zoals vaak zijn we niet de enigen. Enkele Noren, een Belg en later nog een Nederlander staan rondom ons heen. Gezellige gesprekken vullen de avond, die maar niet donker wil worden. Even later komt nog een radarboot voorbijvaren, die volgens insiders normaal alleen in het hoogseizoen vaart. een toeristische attractie, die al twee keer op de bodem gelegen had, maar telkens weer opgehaald en opgeknapt werd. Tegen half elf zitten we nog steeds buiten. Dat geeft aan dat het weer enorm goed is.

Biologische klok
Daarvandaan vervolgen we de E6, een weg die af en toe als snelweg en af en toe als tweebaansweg functioneert, soms achter trage vrachtwagens, soms lekker doorrijdend. Al moet je de maximumsnelheid wel in acht nemen. Verschillende controles komen we tegen.
We bezoeken Lillehammer, de stad waar in '94 de Olympische Winterspelen werden gehouden. Een beeld van een skiër met een kind is een van de weinige herinneringen. En uiteraard de skischans.
De route voert ons op dit moment langs een meer, een enorm lang meer door het Gudbrandsdal, een schitterend dal vol natuurschoon. Later is het een rivier, maar soms lijkt het vanwege de breedte nog steeds een meer. Je zou hier alleen al de vakantie kunnen doorbrengen, maar ons doel ligt elders, al houden we ons ook steeds weer voor dat het niet om het doel gaat, maar om de reis erheen. Daar genieten we van.
Bij Ringebu verlaten we de E6 en nemen we weg 27. Wie de kaart goed bestudeert ziet dat deze weg uiteindelijk weer bij de E6 uitkomt en de lengte eerder korter dan langer is. Het is niet de doorgaande route en vooral een smallere weg met veel stijgingen en dalingen, maar geweldig mooi. Legio plekken om te stoppen en te genieten van de bergachtige omgeving. Binnen no time zitten we op 1000 meter hoogte en zien we de sneeuwresten nog. Het water is in alle meertjes en rivieren nog steeds hoog door de smeltende sneeuw. Uit een grafiek over de waterstanden blijkt dat de hoeveelheid water in de winter duidelijk afneemt en na april weer gaat toenemen tot een topniveau in juni. De tijd waarop wij deze dalen doorkruisen. Een stuk voor Folldal vinden we een plek voor de nacht. Als de klok reeds elf uur gepasseerd is, is het nog volkomen licht. Altijd even wennen, voor mens en dier. Een reden voor onze poes (die ons zoals gewoonlijk gezelschap houdt) om met haar biologische klok volledig van slag te zijn. Waar ze anders al in diepe slaap is, springt ze nu nog rond en wil ze nog naar buiten.

Na tien jaar terug
Weg 27 te nemen in plaats van op de E6 te blijven was een goede keus. Niet alleen veel rustiger qua verkeer, maar ook de omgeving was weer eens wat anders. Bovendien die heerlijke stille wegen waarop je nauwelijks iemand tegenkomt. Wanneer deze weg weer samenkomt met de E6 stijgen we om even later bij Hjerkin op de Dovrefjell te komen. Al gauw komen we bij het hoogste punt uit, 1025 meter. Schitterend uitzicht hier over de hoogvlakte, al is de wind soms snijdend koud. De korte broek is inmiddels weer verruild voor de lange.
Verderop is de Kongsvol Kro. Ernaast is een kleine botanische tuin, in opdracht van de spoorwegen gemaakt. Op zich niet spectaculair, primitief bijna, maar wel met een kostbare verzameling planten. Die spoorlijn is op deze vlakte en verderop prominent naast de E6 aanwezig. De stationsgebouwen schitteren door hun stijl en aparte bouw. Waard om te stoppen en even te fotograferen.



Jawel, de aandachtige lezer zal het gemerkt hebben: dit station op de foto rechts hebben we tien jaar geleden ook al gefotografeerd. Zo zie je, sommige dingen Zo zie je, sommige dingen veranderen niet gauw.....
We kiezen ervoor om niet de E6 te vervolgen, maar de 700 te nemen door het Orkladal. Goed te berijden, al is de weg in het begin slecht onderhouden. In Lokken, een oude mijnstad, rijdt af en toe een spoortrein en is er een museum over de industrie gebouwd.
Uiteindelijk komen we in Orkanger aan de Trondheimerfjord. Heerlijk om de zee weer te zien. Het geeft altijd het gevoel van je af te kunnen zien, je gedachten te laten wegwaaien en te mijmeren over verre verten. Dat zit waarschijnlijk in veel camperaars. Onderweg groeten we ze steeds en worden meestal teruggegroet, of omgekeerd. Het tekent het saamhorigheidsgevoel dat je als camperaars hebt. Al zitten er steeds eigenwijze soortegenoten tussen. Mensen die lak hebben aan iedereen, mensen die vanwege de status van hun camper je niet zien staan, mensen die lak hebben aan alle regels van opruimen, mensen die plekken vervuild achterlaten. Helaas verknoeien zij veel van de goede bedoelingen van de mensen die de camperplekken tot stand hebben gebracht.
We verlaten dit dal en nemen de weg naar Trondheim. Opnieuw rijden we enkele malen door die tolpoorten. Nog steeds benieuwd of dit werkt. Zal wel. We zoeken voor de avond een plek waar we tien jaar geleden ook stonden, bij het kerkje van Byneset. Zoiets roept herinneringen op aan de tijd van toen. Af en toe komen we van die eerder-gezien-plekken tegen

Onderhandelen
Soms heb je zo'n dag dat je alleen maar kunt zeggen een verloren dag.Hoewel we aan het eind van de dag toch in omgeving Steinkjer zijn en dus een eind verder. Maar het begint al gauw na vertrek. We naderen weer eens een wegopbreking met slechte wegdekken en veel troep. Ineens een knal en daar gaat de voorband. Lek. Daar staan we, op een vieze weg. Dicht langs de kant, met naast ons modder. En dan maar aan de slag om de camper op de krik te krijgen, de wielmoeren los te trappenen de reserveband onder de auto vandaan te halen. Dat valt allemaal niet mee als je nog niet eens weet hoe alles werkt. En het bovendien begint te miezeren. Als dan uiteindelijk alles gerepareerd is (YES, geklaard!) ben ik alle energie even kwijt, totaal vervuild en duurt het dus weer even met koffie en brood (en water) voor we verder gaan. Nou ja, alle pech is relatief. Als er later ineens een traumaheli naast onze camper landt en een zieke van een ambulance overgebracht wordt naar de heli op weg naar een ziekenhuis dan beseffen we weer dat zoiets veel ingrijpender kan zijn.
Zo belanden we uiteindelijk toch in de stad Trondheim, die we wilden omzeilen en zoeken later weer langs de kust de weg naar het noorden. We pakken nog wat bezienswaardigheden op onderweg, een kerkje en zo, maar dan besluiten we een garage te zoeken, want het blijft toch een risico om zonder reservewiel te rijden. Al is statistisch gezien de kans om weer een lekke band te krijgen zeer klein. Als we die garage gevonden hebben probeert men die te repareren, maar dit blijkt helaas niet meer mogelijk. Dus twee nieuwe banden nodig. En geen aanbiedingen op dit moment uiteraard. Een geluk bij een ongeluk is dat ze waarschijnlijk begin volgend jaar vervangen hadden moeten worden. Dat maakt de emotionele schade minder groot.
In Steinkjer zoeken we langs het water een plek. We vinden een prachtige plek, waar we willen blijven staan, maar te middernacht nog verkassen omdat een groepje jongeren kennelijk nog lang van plan is door te gaan. De volgende dag zullen we weer een groot deel van de E6 afleggen. Tien jaar geleden namen we alternatieve route, wegnummer 17. Die is veel en veel mooier dan de E6. Je zou kunnen zeggen: de E6 is voor degenen die haast hebben, gauw bovenin willen zijn, de 17 voor degenen die tijd hebben. Tien jaar geleden hadden we meer tijd, nu gaan we minder ver, maar zeker niet over de E6 terug. De kustwegen zijn indrukwekkender, afwisselender, het ruwe van het landschap trekt daar aan en om elke bocht wachten nieuwe verrassingen. Deze E6 rijdt wel door heel verschillende landschappen. Zo ben je in een alpenachtig landschap met liefelijke huisjes (waar alleen aan de huizen te zien is dat je in Noorwegen bent), dan weer rijd je over hoogvlaktes en tussen eindeloze bossen. Gebrek aan water is er zeker niet, prachtige watervallen bezoeken we, waar op ingenieuze wijze zalmtrappen zijn gemaakt zodat de vis er tegenop kan zwemmen..
We denken ergens langs de weg van Mosjoen naar Sandnessjoen een plekje te vinden, maar als we zien dat deze (schitterende) weg ook een tolweg is geworden besluiten we toch de E6 weer te volgen omdat we toch weer die richting op moeten en anders twee keer door de tolpoort moeten. Overigens valt het ons ook op dat er langs de E6 veel minder geschikte plekken zijn om te overnachten. Je moet dan echt een zijdal in. Eerder, via de 17, kostte het veel minder moeite een vrije plek te vinden. Zo komen we dan toch een keer op een camping terecht. Kennelijk weten ze hier ook dat er veel mensen langs komen en kunnen ze dus prijzen vragen. Wat wilt u? Nee, geen elektriciteit. Wat kost dat dan? 200 NOK. Dat vind ik veel te veel voor alleen maar staan (in 2014 ongeveer €24.50). Dan mag u voor 100 NOK staan. Mooi, een beetje onderhandelen werkt dus wel. Zelfs op een camping.
Verder rijdend is een deel van de E6 geblokkeerd en moeten we een pas over. Boven hangen de wolken laag en ligt er overal sneeuw, dus we zijn ongemerkt een aardig stuk geklommen. Aan de baai van het diep het land instekende Ranafjord blijven we een lange tijd staan. In afwachting ook van het ophouden van de regen en het komen van de zon. Maar ook lekker zo, om over het water uit te kijken en zo wat bezig te zijn. De rust waar dit eerste stuk mee begon, vinden we zo telkens weer.
We overnachten er tenslotte ook, net onder Mo i Rana.