2. Camperreizen:
Griekenland
      2001  (Peleponessos)
      2005  (Noord - Zuid)
      2009  (Noord)
      2012  (Peleponessos)

Noorwegen
       Noordkaap 2004
       Noorwegen 2014

Frankrijk (route Grandes Alpes)
       2008 (+route Napoleon)
       2012

Spanje
       Spanje 2007
       Spanje 2010

Overig
       Schotland 2006
       Italië 2006
       Kroatië 2013

3. Campertips
       Beginners
       Gevorderden
       Noodnummers

4. Overig:
       Linkpagina
       Privé

5. Kippensite
       Info
       Pagina 1
       Pagina 2

6. Gastenboek

7. Contact

Opstapkip - Camperreizen. Site voor Camperreizen met camper/kampeerauto of voor een enkele camperreis.Camperliefhebbers vinden hier alles van hun gading. Plannen van reizen, reisinformatie. Met de camper reizen naar Noorwegen, met de camper de Noordkaap bezoeken, via Finland en Zweden. Met de kampeerauto door Griekenland, met de camper naar Italie;, rondreis via de Route des Grandes Alpes of Route Napoleon, rondreizen naar Schotland, of met de camper Spanje doen. Camperreizen/camperrondreis Europa. Rondreizen door Belgie, Duitsland, Frankrijk. Eindeloos dwalen. De Reis is het doel. Ook Servie en Kroatie.Naar de Noordkaap of het zuiden van Griekenland, naar de laars van Italie of het binnenland van Spanje. Over de hoogvlaktes in Spanje, langs de fjorden van Noorwegen, overnachtingsplekken en overnachtingsplaatsen. Reisroutes en foto's van onderweg Scandinavië: Zoek een overnachtingsplaats of of een overnachtingsplek op een fjell, aan een fjord. Aan een haventje of kade. Rij langs fjorden over de (noord)poolcirkel, langs het sognefjord, door het laerdal, of hemsedal waar u een prachtige staafkerk vindt.

• Noorwegen 2014:
• pag. 1
• pag. 2
• pag. 3
• pag. 4

De kou in
De E6 zo vervolgend klimmen we omhoog tot op de Saltfjellet. Een grote hoogvlakte, waar het klimaat steeds duidelijker noordelijk wordt. Dat wordt helemaal zichtbaar als we bij de Poolcirkel komen. Het weer was toch al niet bijster om over naar huis te schrijven. Af en toe de regen, de wind en de voortdurende wolken maakten het somber. Zodra we stoppen bij het poolcirkelcentrum - waar je natuurlijk niet aan voorbij kunt rijden - begint het licht te sneeuwen. Met de striemende wind maakt dat het uitstappen lijkt alsof we zo de winter instappen. Veel sneeuw ligt hierboven ook nog. Altijd weer een merkwaardig fenomeen dat leven boven en onder de poolcirkel.
Ik schreef er vier jaar geleden ook al over. Een aardas die zoveel schuin staat dat er zowel in het noorden als het zuiden een deel is waar de zon in de zomer (in de het zuiden dan in de winter!) amper of helemaal niet onder gaat. Rond de langste dag gebeurt dat tot en met de poolcirkel niet meer. Vanaf de polen gezien dan. Weliswaar maken we het al langere tijd mee dat we het 's avonds niet meer donker zien worden en in elk moment van de nacht buiten licht zien. Later zien we van Andenes (op de Vesteralen) dat de zon ondergaat om 00.56 en opkomt om 00.56. Met andere woorden is dat tijdstip het dieptepunt van de zon.
En wie dan let op hoe dat in elkaar zit, hoe de afstand van noordpool tot evenaar in 90 graden is verdeeld en precies op tweederder dit fenomeen plaatsvindt, die staat er telkens weer versteld van hoe dat allemaal werkt.

Intussen worstelen we ons tegen de wind in, want we willen uiteraard niet alleen maar de souvenirshop instappen. Door de sneeuw baggerend, tegen sneeuw en wind aanleunend, lopen we wat rond. De snijdende wind doet ons eens te meer verlangen naar de dagen uit het begin van de reis toen we ons nog lieten verwarmen door de zonnestralen en soms zelfs de schaduw opzochten. Hoe was dat ook al weer? Het verlangen komt op, maar tegelijk heeft dit weertype ook iets van het echte Noorwegen. Het roept spanning op, deze hoogvlaktes, dit woeste en lege, dit uitdagende landschap dat voor anderen misschien saai en troosteloos overkomt. Hier is de natuur nog natuur, hier vechten scheppingskrachten tegen elkaar, hier zien we ook de consequenties van een aarde die zo verdeeld is en verschillende landschaptypes biedt. Spannend, om dit mee te maken, hier te zijn en je ogen en oren de kost te geven.
Uiteindelijk steken we bij Bognes het fjord over. De E6 wordt hier onderbroken, de ene veerdienst leidt de E6 verder richting Narvik en uiteraard de Noordkaap, de andere veerdienst leidt naar de Vesteralen, de richting die wij op willen.



Potvissen
In het plaatsje Lodingen overnachten we, hoewel de camperplaats aldaar een belachelijk bedrag vraagt van 17€ (zonder elektra) voor alleen maar een nachtje staan.
Rijdend over de eilanden van de Vesteralen zien we dat ze al aardig op de Lofoten beginnen te lijken. Uiterlijk en innerlijk zijn er verschillen. Dat was vroeger al zo. De mensen van de Vesteralen visten op haring, in hun wateren in overvloed aanwezig (de overlevering zegt dat ze die met de mestvork uit het water konden halen). Op de Lofoten ging men voor de kabeljauw, die gedroogd werd, de bekende stokvisrekken die daar in overvloed aanwezig zijn, zijn daar getuige van.



Op de Lofoten - die bezochten we eerder - lijkt ons meer van de vroegere tijd behouden, de bouwstijlen en zo. Het toerisme is daar ook de belangrijkste bron van inkomsten omdat de eilanden niet geschikt zijn voor bewerking, landbouw en veeteelt en zo. De Vesteralen zijn daar wel geschikt voor.
Voorlopig zitten de eilanden behoorlijk ingepakt in de wolken en is de vochtigheidsgraad veel te hoog. Dat houdt ook in dat de fantastische uitzichten toch grotendeels ontbreken. Niettemin weten we aardige plaatjes te schieten. Het valt ons op dat de dorpjes op de Vesteralen minder sigthseeingwaardig zijn dan op de Lofoten.



                  Bleik                                                                   Nogmaals Andenes                                              Vuurtoren van Andenes

Andenes, de meest noordelijke plaats van de Vesteralen, liggend aan de Andfjorden, is dè plek voor de walvissafaris. Hiervandaan vond vroeger ook veel walvisvaart plaats. Nu is het omgebogen tot een diervriendelijke zoek- en kijktocht, een tocht waarin het geklik van camera's niet van de lucht zal zijn.



                  Walvissafariboot                                                 Anderen gaan met kleinere schepen                               Aan boord, op de uitkijk

De wind is weliswaar gaan liggen na een dag vol storm en regen, maar de zee is nog onstuimig en dat zullen we weten op deze bootvaart. Stevig vasthouden is een belangrijke zaak, van links naar rechts gaat het soms. Na enige tijd de fjord invaren mindert de kapitein vaart. Het is zaak goed te luisteren naar de onderwatergeluiden, een soort sonar, die de walvis uitzendt. Iemand met luisterapparatuur geeft dan ook aan waar we heen moeten. Daaruit kan dan opgemaakt worden waar de vissen ongeveer zijn. En dan hopen dat ze na enige tijd naar de oppervlakte komen, daar een poosje blijven, al spuitend, en uiteindelijk naar beneden duiken.
Het is wachten geblazen en ieder tuurt mee. Dan ineens is daar het signaal: walvis gesignaleerd. Nou ja, walvis, dat is een verzamelnaam voor de vele soorten. Een potvis, die soort zwemt hier voortdurend rond.



        Hij zwemt een poosje aan de oppervlakte                               Nog even....                                               Nog een laatste spuit in de lucht

Wat bij een mens een vingerafdruk is, is bij de walvis de staartvin. Die zijn voor kenners zelfs herkenbaar. Zo zijn er verschillende potvissen die in deze omgeving regelmatig de kop opsteken.
Het geklik van de camera's is niet van de lucht wanneer we op enige afstand van zo'n log beest varen. Hij doet alsof er niets in de buurt is en geniet van de pauze aan de oppervlakte. Hij blijft wel op een behoorlijke afstand van de boot (beter gezegd: andersom) maar met de juiste camera lijkt het alsof we ernaast varen. Even later neemt hij een duik en verdwijnt weer in de diepte, met het bekende gebaar van de staart omhoog. Als we een poosje later nog een walvis zien herhaalt zich het spektakel. Onze gids vertelt dat het dezelfde is. Een, die zich wel vaker in deze omgeving laat zien. Hij herkent het staartmerk. Opnieuw maken we het schouwspel mee, de opnames die de eerste keer nog niet gelukt waren, zijn het nu wel. Rustig blijft de boot ronddobberen, tot even later een eindje verderop een derde vis wordt gespot. De boot trekt bij en weer is het genieten.

                                                                                         en dan verdwijnt hij in de diepte



Heel bijzonder dat je deze logge beesten zo van nabij in hun leefgebied kunt tegenkomen. Wat een kolossale beesten huizen er toch in die onmetelijk grote oceanen. Onafzienbare watervlaktes ziijn het en als je hoort van de dieptes onder je, dan duizelt het. Sowieso worden we als mens telkens klein van de grootte van de aarde. Van de hoeveelheden water en land, in getallen nauwelijks te bevatten. En dan te bedenken dat deze grote aarde, waarvan we met de camper maar een miniem klein gedeelte hebben bereden, ook nog eens zo'n minutieuze bijna niet te ontdekken speldenprik is in dat onmetelijke heelal. Duizelingwekkend en onvoorstelbaar. Hoe groot is de Schepper!

In de gangbare wetenschap zijn er twee wetten van de thermodynamica. Ik geef ze even met eigen woorden weer. De eerste is dat vele dingen altijd gaan zoal ze gaan en nooit anders. Het is de wet van behoud van energie. Daardoor zijn heel veel dingen vaststaand. Het kan niet anders. Heel simpel gezegd: een steen valt altijd naar beneden. Een veer ook. Dat is een van de basale wetten.
De tweede wet geeft aan dat alles degenereert. Energie wordt doorgegeven, zonlicht doet planten groeien, planten geven levende wezens voedsel en daardoor groeit het leven, maar alles is uiteindelijk gebaseerd op teruggang. De neiging tot wanorde is aanwezig, terwijl de evloutie van de aarde juist uitgaat van sterker worden, groeien, verbeteren. Maar zo simpel ligt het dus niet, kan het niet eens. De zon zal uiteindelijk uitdoven, om het simpel te zeggen. M.a.w., het hele bestaan van deze aarde, van deze kosmos is niet zomaar een vrucht van een onooglijk begin dat uitgroeide tot wat deze wereld nu is. Een evolutie uit niets tot iets groots, een onmogelijk gebeuren. Er moet wel een Schepper zijn die boven dit alles staat. En dit gewild heeft. Zo mogen we dat iedere keer weer ontdekken op onze reis.
Aan het einde van de boottocht, waar we tevreden en voldaan van boord stappen, is er nog het bezoek aan het museum (zou eerst vooraf zijn) waar we nog nadere uitleg krijgen. Zo zien we de grote verschillen in walvisachtigen.

Stadswandeling
Na Andenes begint in feite de terugweg. Hoewel we daar nog totaal niet aan denken, maar letterlijk genomen is het zo omdat we het stuur hebben omgegooid. De teller staat op 3172 km, noordelijker gaan we niet. Er zullen er nog bijna 4000 bijkomen. Nu eerst maar eens de kust verder langs, richting de Lofoten. Trouwens, je kunt bijna niet anders dan langs de kusten. In het binnenland zijn nauwelijks wegen te vinden. Op de Lofoten kan het zelfs helemaal niet, vanwege de steil oplopende bergen. Maar eerst nog de Vesteralen.
Die bestaan uit vier eilanden, waarvan Hinnøya het grootste is en ook bijna het grootste eiland van Noorwegen. Andenes ligt op Andøya. Niet langs de hoofdweg, maar juist langs de andere kust zakken we weer terug. Een mooie en hele rustige kant van het eiland met verstilde dorpjes. We moeten nog verder naar beneden om bij Sortland de brug over te gaan naar het eiland Langøya. Een typische hoge brug zodat de boten van de Hurtigroute eronder door kunnen. Iedere keer hopen we dat er net een in de buurt is, zodat we die fotograferen kunnen. En warempel ligt er een voor anker in Sortland en staat op het punt te vertrekken. We parkeren snel de camper, om vervolgens te zien dat de boot omdraait en de andere richting kiest. Grrr, weer mis.



        Nyksund, indrukwekkend in haar verval                              Een lege haven.                                                     Striemende regen

We trekken naar de noordkant van dit eiland. Volgens reisgidsen zijn er een aantal veelbelovende plekjes te vinden. We passeren Jennestad, volgens de gids een historische handelsplaats. Dat moet wat wezen! Zegge en schrijven één gebouw in niet al te beste conditie is er te vinden. Nou ja, dan maar verder. Boven in de kop van het eiland zijn nog twee bezienswaardige plekken. Nyksund en Stø. Hoewel, als we kaart bekijken liggen ze vlak bij elkaar maar er ligt geen directe weg tussen die twee plaatsen. Omrijden dus. Eerst naar Nyksund. Volgens de beschrijving is er veel te vinden over het leven in dit vissersdorp en is er zelfs een stadswandeling met gids. Dat belooft wat! Vol verwachting rijden we erheen
In eerste instantie wordt je door de tocht erheen wel afgeschrikt. Waar komen we nu terecht! De laatste acht kilometers zijn onverhard. Deels wordt er ook nog eens aan deze weg gebouwd. Vol kuilen, smal en gevaarlijk glad door grind en regen. Omhoog, omlaag, onverzichtelijke bochten, uiterst smal. Oppassen geblazen. Gelukkig zijn er veel uitwijkhavens. Die zijn wel nodig bij dit bochtige en bergachtige stukje. En moeten we ook gebruiken. Het moet wel een bijzondere plaats wezen, dat toeristen deze plaats via deze vervallen weg gaan bezoeken. En zowaar, er gaan bezoekers heen. We komen ze tegen, niet massaal. Dat was hier in dit achterafgebied niet te verwachten. Maar tegelijk: vergane glorie en tegelijk een bijzondere en aparte sfeer. En hoezo stadwandeling? Op twee kleine eilandjes, door dammen verbonden liggen een aantal gebouwen met een merkwaardige bouwstijl. Wel apart.
Het ademt alles een geest van vroeger, maar ook een leven dat de tand des tijds moest doorstaan. Het gevecht met de elementen is voelbaar, juist nu deze middag de temperatuur ook nog eens daalt tot een ijzingwekkend dieptepunt. En dat op het moment dat de astronomische zomer dreigt te beginnen! Lopend door de straatjes, vallend water ontwijkend, dik ingepakt tegen de snerpende wind, bekijken we zo wat dit merkwaardige dorpje te bieden heeft. De regen striemt ons in het gezicht, de wind fluit om elke hoek en de golven slaan met groot geweld tegen de rotsen stuk.
Al met al merken we dat deze eilanden niet onder willen doen voor de naam die de Lofoten hebben, en daarom pronken met de laatste restjes. Helaas is het nog weinig uitnodigend voor de toeristen, hoewel het door de rust juist daardoor ook aantrekkelijk is. Weliswaar zou de vuurtoren bij Sto een even aantrekkelijk zo niet nog aantrekkelijker punt zijn om te bezoeken, maar vanwege het feit dat we eerst een stuk onverhard terug moeten en dan weer een stuk onverhard de andere richting op en gelet op het inmiddels bijna aangebroken wintertijdperk (de bergen dragen inmiddels een verse witte deken) besluiten we hier vanaf te zien en rijden richting Melbu, om over te varen naar de Lofoten.
Aan de haven van Melbu is een camperplek. Maar voor wie alleen maar staan wil en slapen wil, zonder van elektra en water gebruik te hoeven maken, is de prijs van 100 NOK toch eentje om over na te denken en mogelijk een ander plekje te zoeken (die er genoeg te vinden zijn).

Kassa
De volgende morgen nemen we de veerboot naar de Lofoten. Deze eilanden zijn in 2014 door National Geographic uitgeroepen tot een van de beste en mooiste tien vakantiebestemmingen ter wereld. Ook dat zal een reden zijn dat het aantal toeristen beduidend hoger ligt dan in 2004. De reis richting Svolvaer voert langs schitterende baaien, elke keer weer zijn er plekjes om even stil te staan en te genieten van de uitzichten. Fotomomenten te over. Weliswaar zijn de weersomstandigheden verre van ideaal, maar voor het grootste deel is het droog. In Svolvaer ligt weer een van die grote cruiseschepen voor anker. Die vallen vanuit de verte steeds op. Naast de wat kleinere Hurtigrouteschepen. Die laatste kunnen onder veel bruggen door, waar die grote absoluut niet onderdoor kunnen. Via Kabelvag waar we al eens eerder de kerk bezochten. Dan op naar Henningsvaer, een pittoresk vissersdorp wat u niet mag overslaan. Hier zien we weer de enorme stokvisstellages, die we in het zuiden nog veelvuldiger zullen tegenkomen. De Lofoten zijn erom beroemd. Het dorp ademt door zijn haven en de schepen die er liggen evenals de typische huizenbouw een bepaalde sfeer uit. We vertoeven er een poosje. Veel indrukken doen we op. Verder naar het zuiden kunnen we nu de E10 oversteken, maar ook de 815 nemen, die langs de zuidelijke oever gaat en beduidend rustiger is. Aldus gedaan. Een prachtige kustweg. We reden hem ooit eerder, toen bij mooi weer en windstil, met als gevolg dat we daar de absolute stilte hoorden. Schitterend!
Verder zuidwaarts gaat het. We zoeken Nusfjord op. Ook hier een authentiek haventje, schilderachtig aan een kleine baai. In een grote loods is een multimediashow te zien van het leven toen. Dan proef je even de bittere armoe waarmee men toen moest werken en alle zeilen bij moest zetten om wat vis te kunnen verwerken. Wat nu een romantische wandeling is en terugvoert in het verleden was vroeger een strijd om het naakte bestaan, temidden van de woeste elementen.
Een grandioze ontmoeting met het verleden is ook de "handelsplek", een winkel compleet in oude stijl. Vakindeling, attributen, het oogt alles het leven van vele jaren her. En tussen al die zaken van weleer treft de toerist de modernste dingen aan, souvenirs, snoepgoed, kaarten en noem maar op. Een lust om in die winkel rond te dwalen. En wie wat koopt verwacht even dat de kassajuffrouw de oude mega-grote kassa gaat bedienen en de cijfers straks ratelend zullen aangeven welk eindbedrag er betaald moet worden, maar ergens verstopt is er dan ineens een modern apparaat, inclusief pinmogelijkheid. Je mag er bijna niet naar kijken, want het vloekt in deze winkel.
Nog een eindje zuidelijker ligt het kleine plaatsje Sund. Opnieuw - hoe kan het anders - een vissersplaats met oude papieren, een klein maar interessant visserijmuseum is het bezoeken waard.
We brengen er tevens de nacht door. Een onrustige nacht door de sterk toegenomen wind. Samen met de kou en de regen maakt dit het verblijf op de Lofoten niet meer aangenaam. We hebben het zo anders meegemaakt. De storm schudt die nacht hard aan de camper en loeit om ons heen.
De volgende morgen maken we ons dan op om richting de boot te gaan. Er ligt nog een prachtig stuk Lofoten voor ons, maar door het onstuimige weer is er weinig echt te genieten. Vijf graden boven nul nog maar. Onderweg, bij prachtige uitzichten zien we telkens hoe toeristen stoppen, snel, hangend tegen de wind in, een plaatje schieten dan weer verder gaan. Zo doen we ook. En we zijn op tijd bij de boot, waar we niet voor gereserveerd hebben, maar die nog lang niet vol wordt. Op de boot is het deels saai, op het dek uitwaaien is er niet bij, het wachten duurt altijd lang en de reis duurt drieënhalf uur. Bovendien is er een behoorlijke deining. Iedereen lijkt dronken door de boot te lopen.
Hoe dichter we echter Bodø naderen, hoe zwakker de wind wordt. Als er zelfs gaten in het wolkendek vallen ontspringt er een klein beetje hoop. En zowaar, bij aankomst in Bodø schijnt de zon! Hoe is het mogelijk. We zoeken snel een plek voor de nacht, waarbij de zon nog heel lang blijft schijnen.