Opstapkip - homepage

Drie graden boven nul
Bij de overtocht hadden we een goede plek op het camperdek van de veerboot, niet helemaal aan de rand, naast de oprit, vrij zicht over de zee. Om vijf uur die maandagmiddag, 15 juni, zou afgevaren worden. Maar kennelijk was er weer sprake van verstekelingen, zodat er een uur oponthoud was. Toen liet de politie de boot eindelijk gaan. Ze hadden het druk die middag. Een aangekomen vrachtwagen met watermeloenen was ook al onderzocht en mocht niet verder. Sinds we op donderdagavond 11 juni uit Barneveld vertrokken met bestemming Griekenland, zijn we alleen nog onderweg.

Maar ook dat is vakantie. De reis is immers het doel.
Deze verliep in stukjes en bovendien voorspoedig. Aangezien we die donderdag de 11e juni vroeg klaar waren vertrokken we rond zes uur in de avond. Zoiets doe je met een camper. De eerste avond reden we tot Sinzig in de buurt van Koblenz, waar een officiële GOP aanwezig was. Langs de Rijn ging het verder. In Oberwesel stonden we al eens eerder en zullen we op de terugweg nog verblijven.

De tweede nacht stonden we bovenop de Gotthardpas. Nee, we nemen nooit de tunnel. Daar zie je niets. Op de pas kun je genieten van de bergwereld. Altijd geweldig daar bovenop, maar zo koud, brrrr. In de vroege morgen stond de buitenthermometer op 3 graden.

De nacht daarop hadden we de keus tussen een camperplek bij een klooster in het binnenland van Italië of bij een kerk aan de kust. De WoMo-gids gaf aan dat er drie camperplaatsen bij die plaats met dat klooster waren, dus moest het wel iets moois zijn. Nee dus. Een uitgestorven dorpje, het klooster was er niet echt (een kerk, met een camperplek erachter op een industrieterrein). Verder inderdaad nog twee camperplekken, maar in een uitgestorven dorpje waar de hitte niet te dragen was. Dus door naar de plek aan de zeekant, Torrette. Bij een kerk, dat zat wel goed, om daar de zondag door te brengen. Het aantal kerkgangers op de zondag (RK, twee diensten) was vrij hoog, het aantal strandgangers vele malen hoger. Die bekommerden zich er ook niet om dat ze al heel vroeg onze camper compleet hadden klem gezet. Maar goed dat we bleven staan die dag.
Onderweg hadden we nog ineens een dreigend probleem. Ada is allergisch voor wespen. De reactie op een steek wordt bij elke volgende keer alleen maar erger. Dat hebben we in het verleden gemerkt. Gelukkig had ze de medicijnen ervoor meegenomen en toen ze onverwachts gestoken werd, was het afwachten of de medicijnen goed zouden aanslaan. Er traden gelukkig geen complicaties op, maar je schrikt wel weer even.

Nachtelijk bezoek
Terug naar ons strand. Inmiddels is het helemaal donker. Het is al direct een hete dag geweest, voorbode van nog meer hete dagen, maar dat weten we dan nog niet. De avondwind brengt enige verkoeling. Alleen het kabbelende water speelt met onze gevoelens. Een verademing, die rust, vooral vergeleken bij de drukke weg waarlangs we wonen. Nu is dan eindelijk pas echt het gevoel aangebroken weg te zijn van huis en werk. De jaren gaan tellen, merk je. In gezondheid hoop ik het nog enkele jaren te mogen doen, maar dan is vier weken er tussenuit wel heerlijk.
De schitterende sterrenhemel valt boven de donkere waterkant destemeer op. Aan de overkant een aantal lichten van Corfu. Over het donkere water glijdt nog een boot. Wij bereiden ons voor op de eerste nacht. We zitten nog lang buiten. De onderstaande foto rechts is een bekend fotografisch punt, op vele websites al gezien. Afhankelijk van het tijdstip van het jaar valt de zonsondergang precies midden tussen de twee bergen. Zie dezelfde foto die we in 2005 later in het jaar maakten

Rust om ons heen. En – jawel - rust ook voor onze gast aan boord. Normaal gaan we altijd met z'n tweeën op vakantie, ditmaal gedrieën. Inmiddels ligt zij tevreden op een van de voorstoelen te slapen. Lees deze column van mijn vrouw, eh van onze poes Sigmund even, hoe zij tegen deze reis aankijkt .
Wanneer we bijna slapen horen we ineens voetstappen door het grind van het strandje en achter de camper. In de absolute stilte van de nacht - naast het monotone ruisen van de golven - ben je dan direct wakker. Niet zomaar een paar stappen, maar alsof er stevig aangelopen wordt. Rondom de camper. Wat mag dat toch wezen? Onraad? De zaklamp wordt aangestoken en ziedaar, daar stapt een kudde koeien voort, eenmaal, zelfs tweemaal die nacht houden ze ons uit de slaap.
's Morgens liggen de nodige vlaaien rondom. Maar het mag de pret niet drukken.
Die tweede dag aan het water wordt alleen nog maar heter. De temperatuur bedraagt zelfs aan zee bijna 35 graden. Onze buren waren met de scooter een stukje het binnenland ingegaan, maar kwamen al gauw terug omdat het niet te harden is. Dat belooft nog wat. Ook van anderen horen we dat er een echte hittegolf is. Oei, dat wordt waarschijnlijk niet zo veel ondernemen als we van plan waren. Hoewel we geen vastomlijnd plan hadden. We wilden de oversteek maken, door het binnenland richting Thessaloniki. Om als het ware de weg te gaan die Paulus eens trok van Thessaloniki, via Berea naar Athene en Korinthe. We wachten af, blijven eerst eens aan de kustkant.

Kloof

Na twee nachten verlaten we het kiezelstrandje (met douche). Noordwaarts kan het niet veel verder, in korte tijd staan we voor de Albanese grens. Het landschap is hier bergachtig, ruig en woest, bewoning is er nauwelijks te vinden. we gaan terug. Via Igoumenitsa bezoeken we eerst de camperplek in Plataria, veel gebruikt door camperaars direct na aankomst in Igoumenitsa voor de eerste nacht. Inderdaad een mooie plek dicht bij het strand. Bij taverne Olga schijnt het goed eten te zijn, volgens anderen. We volgen de mooie kustweg - niet de doorgaande - verder tot aan Parga. Heel wat strandjes en baaien zijn er te vinden. Schitterende uitzichten telkens weer.
Net voorbij Parga steken we de doorgaande weg over om naar Glyki te gaan. We komen daar aan de bronnen van de rivier de Acharon. Op de parkeerplaats twee kilometer buiten Glyki staan we de nacht met enkele anderen. Weliswaar niet aan zee maar een snelstromende rivier. Vlak voor de camper stroomt hij langs. Ze is ijskoud en houdt de temperatuur overdag dicht bij de dertig. Het aangename geruis van de rivier klinkt rustgevend. Vlak achter deze plek ligt de kloof. Die moet je bezocht hebben, de bronnen van de Acharon. Een rivier met een geschiedenis, waarover verderop. In de reisbeschrijvingen kom je die geschiedenis wel tegen, maar lees je verder niets over deze bron.

Plaats aan de rivier Acharon Op weg naar de kloof, overal komt zomaar water uit de bergen

Het eerste gedeelte van de kloof is bewandelbaar. Overal zie je al kleine beekjes soms zomaar uit het niets ergens uit de rotsen vandaan komend. Aan het eind van het wandelpad kun je alleen nog maar door het water. Waterschoenen en zwembroek zijn dan welkom. Zo gaan we erin. Anderen trekken de kleren een eind op, maar als het water tot heuphoogte komt, is het hen te bar. De kloof is nauw, de wanden hoog. De zon schijnt niet de hele dag naar binnen. Overal weer spleten waaruit het water stroomt. Het ijs- en ijskoude is er alleen aan het begin. Dan wordt het lekkerder, hoewel nog koud. Soms komt het water tot borsthoogte en op een gegeven moment moet je een stuk zwemmen. Maar daarvoor was de stroming net te sterk. We zijn drie keer de kloof ingegaan, wandelend en wadend. Een oase. Fantastisch.

Verderop, aan de benedenloop, is er nog een speciale plaats. Volgens de mythe – daar is het hele Griekse leven immers op gebouwd! - was deze rivier de grens met de onderwereld. De veerman Charon (vandaar de rivier de Acharon) bracht de zielen van overledenen naar het hiernamaals, het rijk van Hades. Bij het dorpje Mesopótamos vinden we een dodenorakel. Een labyrintisch bouwwerk, gewijd aan Hades en Persephone. Je komt er in een reusachtig onderaards gewelf, de hal van Hades.

Schrik
Mijn vrouw is meestal niet zo schrikachtig, maar vandaag kreeg ze het toch tweemaal voor haar kiezen. Tegen de avond komt er op deze overnachtingsplek aan de Acharon een soort bestelbus aanrijden. Een Duitser die de bus kennelijk als camper benut. Zo iemand komt dan kennelijk wat als een zonderling over. Alleen op reis, een vreemde outfit, vreemd vervoer, parkeert pal naast onze camper daar waar een zee van ruimte is. Binnen ga ik eten klaarmaken. Ineens loopt de man met een bijl langs het raam in de richting van mijn vrouw, die ergens voor de camper zit aan het water. Grote schrik voor haar, dat is te begrijpen. Komt er ineens iemand met een bijl op je af! Maar vlak naast haar stond een boomstomp en kennelijk was meneer ook eten aan het bereiden en moest even een botje kloven! Hij werkte veel met hout, hoorden we naderhand.
Een alleraardigste man bleek even later. Wat later raak ik in gesprek en drink het laatste restje van de wijn van hem met hem samen op. Ineens een gegil uit de camper. Wat bleek? Vanwege de hitte staat alles open, maar zit Sigmund voor de veiligheid aan een lijntje. Daar is hij trouwens al aardig aan gewend. Zo kan ik hem, pardon haar, ook af en toe uit laten. Wat uiteraard weer op de lachspieren van de omstanders werkt. Maar goed, in de camper kan zij dus vrij rondlopen en zelfs naar buiten komen. Maar dan wel aan de kant van de deur. Dit keer sprong zij echter uit het raam, met de lijn die overal omheen liep. Dus hing zij daar en schreeuwde moord en brand. Gelukkig is alles goed afgelopen. Je moet haar dan maar extra troosten, want de stressfactoren zijn groot in deze vakantie. Het liefst was ze thuisgebleven.

Wat extra tips om naar Griekenland te gaan met de camper? klik hier...