2. Camperreizen:
Griekenland
      2001  (Peleponessos)
      2005  (Noord - Zuid)
      2009  (Noord)
      2012  (Peleponessos)

Noorwegen
       Noordkaap 2004
       Noorwegen 2014

Frankrijk (route Grandes Alpes)
       2008 (+route Napoleon)
       2012

Spanje
       Spanje 2007
       Spanje 2010

Overig
       Schotland 2006
       Italië 2006
       Kroatië 2013

3. Campertips
       Beginners
       Gevorderden
       Noodnummers

4. Overig:
       Linkpagina
       Privé

5. Kippensite
       Info
       Pagina 1
       Pagina 2

6. Gastenboek

7. Contact

Opstapkip - Camperreizen. Site voor Camperreizen met camper/kampeerauto of voor een enkele camperreis.Camperliefhebbers vinden hier alles van hun gading. Plannen van reizen, reisinformatie. Met de camper reizen naar Noorwegen, met de camper de Noordkaap bezoeken, via Finland en Zweden. Met de kampeerauto door Griekenland, met de camper naar Italie;, rondreis via de Route des Grandes Alpes of Route Napoleon, rondreizen naar Schotland, of met de camper Spanje doen. Camperreizen/camperrondreis Europa. Rondreizen door Belgie, Duitsland, Frankrijk. Eindeloos dwalen. De Reis is het doel. Ook Servie en Kroatie.Naar de Noordkaap of het zuiden van Griekenland, naar de laars van Italie of het binnenland van Spanje. Over de hoogvlaktes in Spanje, langs de fjorden van Noorwegen, overnachtingsplekken en overnachtingsplaatsen. Reisroutes en foto's van onderweg Scandinavië: Zoek een overnachtingsplaats of of een overnachtingsplek op een fjell, aan een fjord. Aan een haventje of kade. Rij langs fjorden over de (noord)poolcirkel, langs het sognefjord, door het laerdal, of hemsedal waar u een prachtige staafkerk vindt.

• Noorwegen 2014:
• pag. 1
• pag. 2
• pag. 3
• pag. 4

Peer Gynt
Afdalend naar Geiranger merken we pas hoe diep het ligt. We kwamen van 1030 meter en zijn hier op zeespiegelniveau. Hemelsbreed maar zes kilometer uit elkaar die twee punten, maar we moesten er wel 25 haarspeldbochten voor nemen plus de nodige andere kronkels. Maar wel een geweldige rit, zowel naar beneden als later weer naar boven. We hadden door kunnen rijden, aan de andere kant weer naar boven, maar dan gaan we toch de verkeerde richting uit. Dit was dus even een uitstapje. De moeite waard!



Uiteindelijk besluiten we terug naar Lom te rijden en dan over het Sognefjellet naar het Sognefjord te rijden. Ook een prachtige belevenis. Vanuit het dal al hoger klimmend, de winter tegemoet, de leegte en de ruwe wereld van rotsmassa's, van ijs en sneeuw en koude wind. Van smaragdgroene bergmeren en kale bergtoppen. En met zoveel plekjes waar we weer even stoppen, rondkijken, foto's nemen, van de zon genieten en het toch fris vinden. We maken er cup-a-soup, steken een hand op tegen een passerende Nederlandse met een busje.



                  Pauze bij een ijsmeer                                                 Langs de Sognefjellet                                       Sneeuw, sneeuw en sneeuw

We houden elke keer weer even in. Een meer vol ijsschotsen, een herdenkingsmonument voor zes boeren te paard die in 1813 op zoek naar graan hier doodgevroren zijn. Het geeft aan hoe anders de situatie vroeger was. Deze weg was vroeger een belangrijke handelsroute.
Bijzonder is ook het monument dat eraan herinnert hoe Hendrik Ibsen hier gewandeld heeft. En al die indrukken opdeed van plekken waar gevaar en dood heerste, waar natuurkrachten de overhand hadden en je overgeleverd was aan duistere krachten, die waren voor hem de aanleiding om zijn sage van Peer Gynt te schrijven (nee, die is niet uitgevonden door Edvard Grieg, die heeft er alleen muziek van gemaakt!).

Overval
Het is een omgeving die inderdaad dreigend en beangstigend kan overkomen. Niet in onze - desnoods verwarmde - luxe campers, maar wel in vroegere tijden. Vroeger was het niet veilig over deze hoogvlakte te gaan. Niet alleen omdat het weer je kon overvallen, maar ook omdat je letterlijk overvallen kon worden. Door bandieten, vagebonders die buiten de wet leefden. Zij hadden hier op deze verlaten hoogvlaakte hun gebied en wachtten af wie er in de buurt kwam. Daarom was het zaak voor handelaars en boeren om niet alleen te reizen, maar in groepen.
Bij een grote steen, waar mensen zich konden verbergen, lezen we hoe dergelijke stenen als schuilplaats dienden om overeind te springen zodra er een slachtoffer was en hem ter plekke neer te sabelen. Stenen monumenten (zie foto links) brengen dingen in herinnering. Fantesteinen, zo luidt de naam van deze streek, en is te lezen op het bordje bij deze steen. Al is de herinnering niet bepaald fantastisch.




          Fantesteinen, schuilplek voor boeven                   Hoogste bergpas in Scandinavië, 1434mtr                                         IJsmeer

Nu ligt er een vredig wit landschap voor ons, waar in de verte enkele skiërs bezig zijn met langlaufen, waar campers en auto' s met regelmaat stoppen, sommigen alleen maar snel uitstappen, foto's nemen en doorrazen. Waarom die haast? Waarom niet even stil staan, de zuivere lucht inademen, de omgeving tot je laten doordringen of even rondlopen, de bocht omgaan, letten op de vogels en even praten met anderen die ook zo genieten. Wat een rust daarboven, je zou er wel veel langer willen blijven. En maar al te gauw zit je weer onder de boomgrens, is alles weer groen en herinneren alleen de vele, vele beken en watervallen nog aan al die sneeuw en dat ijs daarboven. Het wordt weer groener, er komt weer leven. Flora en fauna roepen weer om de aandacht.



Allemansrecht
Als we die avond koken willen is ineens het gas op. Hadden we notabene twee flessen van 11 kg bij ons, één weliswaar niet helemaal vol, maar het moest genoeg zijn. De vele koude avonden hebben echter hun tol geëist. Nu maar eens zien of we nog wat regelen kunnen. Een volgende keer toch maar een vulnippel kopen, zodat we LPG kunnen tanken. Dat schijnt ook mogelijk te zijn. Aangezien we toch naar het zuiden moeten maken we er een mooie tocht van richting Kinsarvik, een eindje onder Voss. Een prachtroute via de Sognefjord. Vlak ervoor nemen we even de weg naar het vliegveld. Tien jaar geleden stonden we daarboven ergens midden in het bos met een schitterend uitzicht over de fjord. In eerste instantie kunnen we de plek niet meer terugvinden. Aan de hand van de foto van toen en de ligging van de bergen rond het fjord vinden we dan de plek. Wat tien jaar geleden een prachtplek was om te staan, daar is nauwelijks iets van terug te vinden. Wat groeit het bos dan hard in die tien jaar. Meer langs de kant van de weg dan in het bos drinken we koffie terwijl van het schitterende uitzicht is nauwelijks iets meer terug te vinden. Behalve als we wat het bos ingaan (foto rechts).
Dat brengt me er op op te merken dat de voorzieningen voor toeristen in Noorwegen erg goed zijn. Veel parkeerplekken langs allerlei wegen, juist ook daar waar je de nodige uitzichten hebt (zie foto links). Verder is men erg ingesteld op campers en zijn er veel plekken waar je het nodige onderhoud kunt doen. Ook is het allemansrecht nog steeds in ere, al zijn er veel plaatsen waar bordjes staan dat camping verboden is.
Maar ja, dan komt de discussie weer wat kamperen en wat parkeren is. En slapen in een stilstaande auto… maar goed, we vonden genoeg plekken. En we laten met het hoge BTW-tarief en hoge accijnzen genoeg achter in Noorwegen om die voorzieningen in stand te houden.

Overigens klinken over dat allemansrecht ook negatieve reacties en zijn er stemmen om het af te schaffen. Reden: buitenlandse campers laten vaak teveel troep achter. Zucht..

Watervallen
Deze rit, van boven Sogne, aan de Lustrafjorden, tot onder Voss, aan de Eidfjord leek meer ondergronds dan bovengronds te lopen. Wat een tunnels. De langste van Noorwegen uiteraard ook, ruim 24 kilometer. Wel apart met ergens onderweg drie ruimtes met blauw licht en zo groot dat het ineens lijkt alsof je door een concertzaal rijdt. Er volgen nog andere tunnels, drie kilometer, elf, zes, vierhonderd meter enzovoort. Het houdt maar niet op. Ze kunnen er wat van. Uiteindelijk stuurt de TomTom ons naar de veerpont van Bruravik naar Brimnes. Rijden we een tunnel uit richting die veerboot (waarbinnen een rotonde, waardoor we al even in verwarring waren, waar we heen moesten) en ziet mijn vrouw achter ons ineens een brug over het water. Blijkt de veerboot uit de vaart te zijn en een gloednieuwe brug in gebruik te zijn.
Zo komen we aan in Kinsarvik. Eerst lijkt de juiste gasfles niet aanwezig te zijn, maar als de chef later terug is belooft hij onze fles voor morgenochtend te vullen.

         Nieuwe brug over fjord, i.p.v. veer.                                        Cruiseboten in fjord                              Aanlegsteiger met uitzicht op cruiseschepen

Die nacht brengen we in de regen door op de plaatselijke camping. Om elektra te hebben. Die prompt uitvalt bij een blikseminslag. In ieder geval kunnen we de volgende morgen onze gevulde gasfles weer ophalen. Tegen het normale tarief van een gasfles aldaar. Die had die man dus speciaal voor ons gevuld. Een van de weinige adressen - uit de lijst die ik op mijn eigen website ook heb staan en waarvan ik niet wist of die aktueel was, maar wel een lijst die door anderen ook overgenomen werd - waar je in Noorwegen de bekende Nederlandse groene flessen zou kunnen vullen/omruilen. Het enige adres wat op onze weg lag - in Kinsarvik dus - was dus een treffer.
Met twee volle (een bijna volle) gasflessen van 11kg dachten we genoeg te hebben, maar was de vlam na ruim drie weken dus al uit. Maar ja, met zoveel kou… Nu hebben we het niet koud meer, niet omdat we weer gas hebben, maar omdat de temperaturen aangenaam geworden zijn.
We rijden langs het fjord richting Odda. Die laatste stad is een stad waar veel delfstoffen gewonnen en verwerkt worden, dus een uitstraling van industrie. Het past totaal niet. Eerst rij je een hele tijd lang door prachtig natuurschoon langs een geweldige fjord. Zo afwisselend dat je steeds even wil je stoppen. En dan die industriestad met zijn vervuiling, hoewel men er kennelijk de laatste jaren mee bezig is veel te veranderen.
De koffiepauze laat niet lang op zich wachten. Met andere Nederlanders hebben we al gauw even een praatje over al dat moois en welke richting zij al geweest zijn. Even later een waterval die er even uitspringt tussen de tientallen die we steeds om ons heen zien. Stoppen dus voor de foto's. Opnieuw treffen we een Nederlands echtpaar met dochter en vriend en ontwikkelt zich een leuk gesprek. Vooral over camperen en wat voor voor- en nadelen er aan verschillen campers zitten. Onze camper was hun al eerder opgevallen, vandaar. Bij de volgende waterval treffen we ze opnieuw. Altijd leuk zulke gesprekken met onbekenden.
Voorbij Odda komen we bij de Latefoss, een machtige dubbele waterval. Zoveel water komt er naar beneden dat het er een waar watergordijn over de weg hangt. Iedere toerist stopt hier uiteraard, dit is weer een van die fenomenen waardoor Noorwegen zo afwisselend is. Een val van het water van 164meter is niet niks. Spectaculair dus. We willen nu weg 134 richting Haugesund rijden maar eerst een uitstapje de andere kant op maken, richting Roldal, om er o.a. een staafkerk te bezoeken. Eigenlijk hebben we spijt van dit uitstapje omdat er weer eens aan een lange tunnel gewerkt wordt en we weer op een ‚ledebil' moeten wachten die ons voorgaat, maar dan pas als eerst de andere kant erdoor is. Al met al een lange wachttijd. Daarna weer terug, maar dan is kennelijk de klus ineens klaar want als we even gewacht hebben mogen we doorrijden. Nu gaat het richting Haugesund (al komen we daar uiteindelijk niet). Even later komen we bij een nog hogere waterval. De vijfde hoogste van Noorwegen en voorkomend in de lijst van 25 beroemde watervallen ter wereld die je gezien moet hebben. En inderdaad, met ruig geweld komt het water naar beneden. Volgens de gegevens komt het water 600 meter naar beneden, waarvan alleen het laatste deel goed zichtbaar is. Het is ook geen vrije val van zo hoog, elke keer wordt het door rotsen onderbroken en valt verder. Eén donderende massa die naar beneden raast en voor een grote, brede, lange en hoge witte kolkende watermassa zorgt, die beneden aangekomen kolkend onder de weg door verdwijnt en in het verder wat minder interessante fjord verdwijnt.






            Links neerstortend water,
            rechts het meer waarin het rustig
            verder stroomt.






Vele laatsten...
We vervolgen de weg nu langs allerlei fjorden om zuidwaarts te komen. In het kleine van de weg afgelegen dorpje Kvaloy vinden we aan het minieme haventje een rustige pek voor de nacht. Als we er even staan komt er een klein vissersschip aangevaren.
Pal voor onze camper meert hij aan (veel andere plek is er ook niet). De visser is bezig zijn boot in orde te brengen, ik help hem wat met de touwen en zo komt er wat uitwisseling van half Noorse en half Engelse zinnen.
Het blijkt dat deze man op zijn boot woont. Zo diep is het vissersleven in hem verworteld. Mogelijk heeft hij niemand, dan de boot alleen. Een klein verstild dorpje ligt rondom de baai. Af en toe horen we ergens wat bewegen. Aan de overkant zien we schattige Noorse huisjes liggen. Kenmerkend voor dit land.

Opvallend is weer, hoe zuidelijker we komen, hoe meer schemering we beginnen op te merken. Op een gegeven moment zagen we de lantaarns weer branden. Dat doet dan even vreemd aan. Het wordt hier donker! Echt een verschijnsel dat we ontwend zijn. Je bent er in een paar weken tijd behoorlijk aan gewend geraakt, dat het dag en nacht licht is. Dan komt het laatste stuk Noorwegen, de weg naar Kristiansand. De E13 voert ons langs prachtige fjordenkusten, we nemen ook hier de tijd om af en toe een pauze te nemen. Op een van de kleine kades komt even later een Duitse camper bij ons staan. De man werpt al snel zijn hengel uit. Er ontstaat zoals altijd weer een gesprek. Voor hen de eerste keer Noorwegen, de man is verrukt over het landschap en vooral ook de rust en wil overal wel blijven staan. Als hij uiteindelijk een klein visje heeft gevangen is dat voor onze poes. Ja, die kleine reisgenoot is weer onze trouwe gast. Maar deze reis is voor haar er een geworden met vele angstmomenten. Daarover schrijf ik apart in een zijcolumn.
Via enkele veerponten - waarvan we bij een weer moeten wachten vanwege de middagpauze - komen we langzaam op de doorgaande route (E39) van Stavanger naar Kristiansand. Maar wat heet doorgaande route en E39? Een uitgebouwde dorpsstraat, meer niet. Hier en daar begint het op een snelweg te lijken, met echter niet meer dan twee banen, maar verder slingert zich de weg door alle dorpen die er onderweg zijn. Met de vele bergen en het ruige landschap laat ook niet veel anders toe. En met het vele vrachtverkeer in deze hoek van Noorwegen schiet het dus niet op.
We hebben met de avond echter nog steeds geen bericht van Colorline of we mee kunnen met de boot van acht uur. De volgende morgen om acht uur precies ontvangen we dan uiteindelijk een e-mail dat we met de boot van 12.15u mee kunnen. Maar ja, dan hebben we ons al voor half zeven gemeld bij de balie en blijkt dat we de laatste zijn die met een voertuig hoger dan 2.60 meekunnen….Een groot geluk dus. En het Bijbelse gezegde dat vele laatsten de eersten zullen zij geldt ook hier weer, want op het deck voor vrachtverkeer en campers staan we helemaal vooraan….

Waddenzee
Zo nemen we afscheid van Noorwegen. Bijna ongemerkt. Want het is buiten zulk slecht weer dat we niet het dek opgaan, Noorwegen niet weg zien glijden. Binnen is het overvol, vinden we nauwelijks plaats. en velen met ons. De vakantietijd is ook voor de Noren aangebroken. En wij zijn op tijd in Denemarken. In het verleden kwamen we hier heel vaak met de kinderen. Allerlei plaatsnamen roepen veel herinneringen op. We bezoeken Arhus en zien Den Gammlen By (de oude stad) weer, een museumterrein wat op dit moment driftig uitgebreid wordt met een stadsdeel 1974. Ook dat is kennelijk al oud. Wat we ervan zien roept in ieder geval voldoende herinneringen op! Met de kinderen waren we hier een paar keer. Ze hebben nog allerlei details in hun herinneringen.



Het landschap, het verkeer, alles is hier weer anders. Vooral het weer, want daar boven in Denemarken, bij de Jammerbocht, daar gaat het toch tekeer! De camper schudt en schudt op de snelweg en de regen striemt langs de ramen.
Later wordt het droger en beter. Maar vooral ook vroeg donker! Wat een verschil, om half elf begint het al te schemeren. Echt wennen is dat! De reis terug doen we langzaam aan. In Denemarken nemen we na Arhus geen snelweg meer, heerlijk zo binnendoor, over de oude snelweg, die we vroeger vaker reden. Alleen leek die dan eindeloos, mede door het vele verkeer. Toch zijn hier in het zuiden van Denemarken de landschappen niet bijster interessant. Veel van hetzelfde, alles als het ware keurig aangeharkt en netjes. Het typeert dit land.
Ergens langs de kust vinden we een pracht van picknickplek voor de middagpauze. Wat een tegenstelling met gisteren, toen we met storm van de boot kwamen! Nu is het een hete dag aan het worden. We bezoeken de stad Kolding, met het Koldinghus, een grote masssieve burcht die boven de stad uit torent. Kennelijk zal er de volgende dag een strijd uit het verleden worden herhaald. Allerlei mensen in klederdracht van toen lopen en zitten er in het rond.




Het kasteel bezochten we ook al eerder. Toch zijn dingen die je vele jaren bezocht (en waar je soms via een van de spaarzame foto's in je fotoalbum een bepaald beeld bij hebt) soms onherkenbaar voor je. Was ik hier? Het zegt iets over de vele indrukken die je opdoet tijdens de vakantiereizen.
Vanwege de hitte blijven we hier niet lang. We steken daarna dwars over naar de westelijke kust, richting Tönder en eindigen ergens in de buurt van Niebüll, maar dan helemaal aan de kust. We zijn dan in Noord-Duitsland. En klein stekje om te zwemmen, maar wel echt waddengebied, als het eb is wordt het wad zichtbaar en zie je waar het water in geulen zich terugtrekt. De avond is lang en de zon gaat prachtig onder.

Zuidwaarts gaat het de volgende morgen. We bezoeken nog enkele havenplaatsjes, die hier genoeg te vinden zijn. Allereerst Husum. Een prachtig stadje rondom een haven. Een haven die aan de waddenzee ligt en bij eb droogvalt. Boten blijven in het wad steken, wachtend op de opkomende vloed.
Er is op dat moment een rommelmarkt aan de gang. Lekker om even rond te struinen. Genoeg te zien, hier in Nord-Friesland.



Thuishaven
Bij de eerste blauw-wit-rode vlag (ondersteboven dus) meenden we nog dat de eigenaren niet eens wisten hoe de Nederlandse vlag eruit zag, maar bij de zoveelste drong het door dat dit Nord-Friesland zijn eigenheid heeft, zijn eigen vlag. Niet alleen in de bekende groet " Moin", maar ook in de eigen vlag was Nord-Friesland herkenbaar. En nog veel meer uiteraard. We waren nog nooit echt in dit gebied, maar constateren nu dat het niet voor niets erg toeristisch is. Prachtige streek. We treffen ook legio camperplekken aan. En schitterende haventjes.
We zoeken de kustplaats Büsum op. Kennelijk is er net een feest aan de gang, te horen aan de muziek en gelet op de vele bezoekers. We parkeren de auto en lopen langs de havenkant. Maar helaas net de verkeerde kant, zo komen we niet in het dorp. De lange weg moeten we terug en dan aan de andere kant verder. Inmiddels is de lucht steeds meer gaan betrekken. En voor we opnieuw bij het haventerrein zijn gearriveerd begint het weer in no time om te slaan. Van een warme, broeierige dag verandert het in een oogwenk in een storm, waarbij op de aldaar gehouden markt een en ander de lucht in dreigt te gaan. Handelaren vliegen in het rond om hun boeltje bij elkaar te houden, in de lucht waaiende zeilen worden nauwelijks tegen gehouden, mensen lopen zo gauw mogelijk richting de parkeerterreinen en een zandstorm zandstraalt ons en anderen in korte tijd. w ekruipen achter allerlei beschutting weg. En zodra het kan gaan terug. De storm lijkt even later te gaan liggen, maar nog voor we het plaatstje echt verlaten hebben barst de bui helemaal los met regen en onweer. Een stralende dag is ineens voorbij. En kennelijk zal ze ook niet gauw terug keren.
Overigens zijn die twee plaatsjes die we bezochten de moeite waard. Zo moet het vast ook met andere plaatsen aan deze kust zijn die we niet bezochten. Omdat we naar Cuxhaven willen moeten we de Elbe over. Een drukke veerdienst is snel gevonden en zo varen we bij Glückstadt de Elbe over. In de buurt van Cuxhaven vinden we een volgende stop voor de nacht. Al kostte het dit keer even moeite een plek voor onszelf te vinden. Ja, een camperplek is er, maar dan sta je gelijk zij-aan-zij met anderen. En om niet met tientallen campers op een terrein als haringen in een ton te zitten (hooguit wat beter gerangschikt dan die haringen) zoeken we het even buiten Cuxhaven.
Die nacht staan we bij een klein haventje aan de Elbe, althans binnendijks. Boven op de dijk staan we aan de Elbemond en genieten van het uitzicht. Enorm breed is de Elbe, maar ja, op dit punt gaat ze ook over in het brede water van de Deutsche Bucht in de Noordzee. Grote zeeschepen van allerlei soort varen in en uit. Vrachten vol goederen gaan heen-en-weer. Je vraagt je telkens af: wat zou er in dat schip zitten? Technologische zaken uit China? Containers vol goedkope kleding, waarvan je je dan maar weer moet afvragen onder welke omstandigheden die gemaakt zijn? Containers vol fruit uit Zuid-Amerika, zodat we de meest uiteenlopende vruchten weer proeven kunnen? En daartussen misschien wel containers met drugs, diep verborgen, met handlangers die er reikhalzend naar uitzien en maar hopen dat juist hun container niet door die grote scanner wordt gehaald. In de haven van Bremerhaven, waar we later langs rijden, zien we niet alleen de overslag van duizenden containers maar ook de intensieve controlemaatregelen.
Ondertussen stonden we nog even op de dijk aan de Elbe. Aan de voet van de dijk - van dit Elbehaventje, waar we overnachtten - raken we eerst nog in gesprek met een autochtoon daar uit het dorp. Hele verhalen vertelt hij over vroeger. Met zijn kleine zeemanspet oogt hij als een ouwe zeerob, maar als houtbewerker heeft hij wel aan de schepen gewerkt maar er niet op gevaren. Hij legt uit hoe het er vroeger was, hoe schuiten door de smalle vaart, die nu door het gemaal is afgesloten, naar het dorp voeren. Er liggen nog restanten die aan ons oog, als argeloze voorbijgangers, bijna onttrokken waren. Interessant!
En dus zakken we zo langzaam af naar onze thuisbasis. Rustig aan, hier en daar nog wat bekijkend. Onderweg staan we ineens bij een kasteeltje, Schloss Clementswert, waarvan we al gelijk denken: hé, hier waren we al eens. Een klein kasteeltje, nou ja, een groot landhuis, in het midden en eromheen nog een aantal grote landhuizen. Wel een aparte samenstelling.
Ook hier trekken heftige buien over en laten ons alvast wennen aan het wisselvallig weer in Nederland. Hoewel, qua weer hebben we alles meegemaakt en kon deze vakantie bijna niet wisselvalliger zijn. met koude en hitte, met stormen die je omver bliezen en een zachte verkoelende bries die aangenaam in de hitte was. Overwegend overheerste de te lage temperaturen. De snijdend koude wind bij de poolcirkel en de loeiende storm op de Lofoten klinken ons nog in de oren. je moet er tegen kunnen om het muziek te laten zijn.
Sinds midden Denemarken hebben we trouwens geen autobahn meer gezien. De eentonige muziek van de asfaltcadans ontgaat ons. Het rijden dwars door Duitsland voelt dan goed aan. Anders dan wanneer je het alleen maar als doorrijland ziet.

Dan komt er een einde aan. Een vakantie waarin we te weinig winterkleren bij ons hadden, maar toch geen kou leden, behalve die keer toen de gasfles te vroeg leeg was. En straks, met 7074 kilometers meer op de teller, hopen we veilig de thuishaven te bereiken. Wat zal vooral onze poes blij zijn op zijn eigen stekkie terug te zijn.