Griekenland 2001

Nu komen we al verder rijdend pas ècht in de Mani. Links en rechts verschijnen in dalen en op bergen kale - soms zelfs lugubere - spookdorpjes. Hier en daar een huis bewoond, veel leegstand of vervallen vestingen.
Het landschap wordt steeds onherbergzamer en woester. Opvallend is hoeveel werk er vroeger verzet moet zijn, want bijna geen berghelling is onbewerkt gebleven. Overal zijn de restanten van terrasjes en akkers nog te zien door de wijze waarop muurtjes gebouwd zijn. We vallen van de ene verbazing in de andere. Helemaal in het zuiden ligt Gerelimenas. Dit dorpje is blijkbaar wat meer bewoond en ingesteld op toeristen. We parkeren even aan het haventje, waar een tweetal campers al plaats genomen hebben voor de nacht. Wandelend door het dorpje vinden we echter net buiten het dorp een veel beter plekje. Helemaal aan zee! Eerst besluiten we nog het dorp Vathia te bezoeken, een spookdorp boven op een berg, dat bijna alleen uit de inmiddels bekende woontorens bestaat. Dan nemen we ons plekje aan het water in, gaan in het dorp wat eten en drinken, vervolgens duiken we nog even de zee in. Zo net buiten het dorp is het nog geen stille plek maar rond half elf komt er niemand meer, nadat een luidruchtig groepje er nog een boot te water heeft gelaten.
Een schitterende zee ligt voor ons, de glans van de bijna volle maan verlicht het water, dat haar rimpelingen weerspiegelt, In de verte glijden een veerboot en een vrachtboot voorbij. Niets verstoort dit tafereel, waarvan we buiten zittend tot diep in de nacht heerlijk genieten. Van de stilte, de rust, de oneindige verten en van elkaar... .

Desolaat
Weer naar boven nemen we de oostkant van het eiland. Op de kaart is het een veel mindere weg dan de westelijke, maar in de praktijk is het grotendeels andersom. Grotendeels!
Al heel direct beginnen we aan geweldige stijgingen, en na een klein half uur genieten we opnieuw van de mooiste vergezichten. Het landschap maakt een zeer desolate indruk. Typische dorpjes glijden voorbij. Deze kant van het eiland is nog indrukwekkender dan wat we de vorige dag al gezien hadden.
In een van de dorpjes stoppen we even. Ada vereeuwigt hier snel drie typische Griekse weduwen (met toestemming), die op een stoel gezeten met elkaar keuvelen. En op een terrasje is de eigenaresse blij dat ze al zo vroeg klanten heeft, al weet ze niet hoe een door ons bestelde cappuccino eruit ziet.
Elke bocht om de bergen heen geeft nieuwe baaien te zien, nieuwe dorpjes. Een ochtend om niet te vergeten! De weg is goed berijdbaar, af en toe - met name in de dorpen - erg smal, maar dan ineens weer een zeer brede weg. Op een gegeven moment wordt de kustweg steeds breder. Prachtig, opnieuw aangelegd, hoog boven de zee. Onze snelheid loopt op, totdat volkomen onverwacht en onaangekondigd deze snelweg verandert in een smal grindpad. Onmogelijk! Hebben we een afslag gemist? Gaan zelfs even achteruit, maar de weg gaat inderdaad niet anders. We slingeren door olijfgaarden en dorpjes. Uiteindelijk zien we alsnog een bordje richting Gythion. Maar wat een verschil in wegen. De wereld wordt ook weer wat bewoonder en begroeider. Uiteindelijk arriveren we in Gythion. Aan de zeekant parkeren we de auto, gaan lopend het dorp in om groente en brood te kopen. Dan besluiten we een camping 4 km. terug op te zoeken en de rest van de middag rustig aan te doen. Zo geschiedt. Overigens vallen ook de eerste druppels. Zij het zeer weinig. Een geweldige dag!!