1. Homepage
2. Camperreizen:
Griekenland
2001 (Peleponessos)
2005 (Noord
- Zuid)
2009 (Noord)
2012 (Peleponessos)
Noorwegen
Noordkaap
2004
Noorwegen
2014
Frankrijk (route Grandes Alpes)
2008
(+route Napoleon)
2012
Spanje
Spanje
2007
Spanje
2010
Marokko
Marokko
2023
Overig
Schotland
2006
Italië
2006
Kroatië
2013
Ierland
2022
3. Campertips
Beginners
Gevorderden
Noodnummers
4. Overig:
Linkpagina
Privé
5. Kippensite
Info
Pagina
1
Pagina
2
6. Contact
Opstapkip - Camperreizen. Site voor Camperreizen met camper/kampeerauto
of voor een enkele camperreis.Camperliefhebbers vinden hier alles van
hun gading. Plannen van reizen, reisinformatie. Met de camper reizen naar
Noorwegen, met de camper de Noordkaap bezoeken, via Finland en Zweden.
Met de kampeerauto door Griekenland, met de camper naar Italie;, rondreis
via de Route des Grandes Alpes of Route Napoleon, rondreizen naar Schotland,
of met de camper Spanje doen. Camperreizen/camperrondreis Europa. Rondreizen
door Belgie, Duitsland, Frankrijk. Eindeloos dwalen. De Reis is het doel.
Ook Servie en Kroatie.Naar de Noordkaap of het zuiden van Griekenland,
naar de laars van Italie of het binnenland van Spanje. Over de hoogvlaktes
in Spanje, langs de fjorden van Noorwegen, overnachtingsplekken en overnachtingsplaatsen.
Reisroutes en foto's van onderweg Scandinavië: Zoek een overnachtingsplaats
of of een overnachtingsplek op een fjell, aan een fjord. Aan een haventje
of kade. Rij langs fjorden over de (noord)poolcirkel, langs het sognefjord,
door het laerdal, of hemsedal waar u een prachtige staafkerk vindt.
Zomer
2008: Dubbeltocht door Oost-Frankrijk
(week 3)
De
vrijstaat
We dwalen aan die zuidkust en in de Camarque wat rond. Vanaf Ramatuelle gaan we door het binnenland, rijden over smalle wegen soms in file achter langzaam verkeer, dan weer eenzaam en stil. We pauzeren in natuurgebieden of kijken eindeloos over het water heen (Etang de Serre). We raken vast in de drukte van Aix-en-Provence. Een stad chaotisch qua structuur en verkeer. We komen er op twee verschillende dagen en beider indruk is dezelfde. Voor protestanten heeft Aix altijd een bijzonder betekenis. Vanuit de tijd van de Reformatie was dit gedeelte sterk protestants. Onder druk van de RK-kerk vond er een tegenbeweging plaats. die de stroming van de hugenoten opleverde. Eind 16e eeuw heeft dat geweldige bloedige vervolgingen opgeleverd. Velen zijn toen naar het buitenland gevlucht, waarvan velen naar Nederland. Daarom is er nog steeds een band tussen protestanten in NL en F. Vandaag nog is Aix het centrum voor het protestantisme in Frankrijk.
Dan komen we aan in de "super-vrijstaat" voor vakantievierend Frankrijk. Ik had er wel eens van gehoord dat je op het Plage Piémanson met de camper vrij kon staan. Door de staat wordt er blijkbaar ernstig over gedacht dit te gaan verbieden maar kennelijk is het nog steeds toegestaan. We zullen zien. We verwachten er een aantal campers aan te treffen die langs het strand staan, maar wat we daar aantreffen overtreft onze stoutse verwachtingen. Kilometers lang een vrij strand vol met campers en caravan. Van alles is er te vinden, caravans met eigen aanbouwsels, schuurtjes, terrasjes en wat al niet meer. Een omheining geeft aan wat 'hun' terrein is, de vlag is in top. Diegenen die er lang blijven hebben hele voorraden water bij zich, de duinen zijn kennelijk openbaar toilet. En zo moet je maar zien in je onderhoud te voorzien. Al of niet in gebruik, honderden zo niet duizend campers. Een strand zo lang en zo hard dat je er makkelijk op rijden kunt. Kijk even op onderstaande foto wat ik bedoel (nee, deze heb ik niet zelf genomen, is van de site "francevuesurmer", misschien jullie wel bekend van de prachtige kustfoto's?
In gebruik door ieder die op zijn eigen manier ervan geniet. Een echte vrijstaat, zonder dat er gekke (lees: anarchistische) dingen gebeuren. Mensen die er komen voor een dagje, hun auto parkeren, soms een tent opzetten en 's avonds weer vertrekken. Mensen die hun caravan en aanbouwsel aan het begin van het seizoen opbouwen en af en toe komen. Een echte vakantieplek hebben ze er van gemaakt. En vele campers, zoals wij die er een paar dagen kunnen staan. Van onder de luifel zag het er zo uit:
Als we later in Salin de Giraud (8 km. van het strand, bij de zoutpannen van de Camarque) onze camper verzorgen maken we nog iets merkwaardigs mee. We staan op een officiële camperverzorgingsplaats. Plek precies voor campers geschikt. Boven de afvoer, kraan ernaast. We zijn bezig. Dan nadert een Fransman in zijn personenauto, parkeert deze zodanig dat mijn camper bijna voor wegrijden geblokkeerd wordt. Ondertussen begint hij de kraan los te schroeven om te zorgen dat hij zijn eigen jerrycans zo snel mogelijk vullen kan. Als ik dan opmerk dat ik zelf graag eerst hier bezig ben en wil vullen krijg ik ze wel even breeduit gemeten en gescholden! Wat hij deed was sowieso illegaal (voor veel water tappen moest je bij een andere kraan betalen. Deze kranen waren bedoeld voor weinig water) en tenslotte was hij ook geen camperaar.
Eerlijk gezegd deze vakantie de zoveelste keer dat we kennis maken met de onvriendelijke kant van Fransen. In geprek met anderen werd wel eens gezegd dat men Fransen onvriendelijk vond. Wij hadden die ervaring nooit zo (ondanks dat u hier slechts één verslag vindt komen we bijna elk jaar in Frankrijk maar dan voor een week fietsvakantie. Daarvan zijn geen verslagen). Ligt het aan de zuidkust? En natuurlijk geldt het zeker niet alle Fransen. Maar dit was de brutaliteit ten top.
Flamingo's, witte paarden en stieren
De Camarque is een geweldig natuurgebied. Bekend om zijn wateren met de duizenden flamingo's. Bekend om de witte paarden en de zwarte stieren die vrij rondlopen. Een gebied om geweldig te genieten van de natuur. We bleven dit keer meer aan de oostelijke kant. Eerder hadden we de westelijke kant al eens bezocht. In mijn herinnering is daar de natuur nog wat woester. Er zijn heel wat plekjes waar je stil kunt staan en genieten van de weidse omgeving, de uitzichten, de geluiden van de dieren en het geklots van het water. Weliswaar is veel gebied afgesloten vanwege de flamingo's bijvoorbeeld, maar er blijft genoeg over.
In Arles (hoofstad van de Camarque) dwalen we rond. Het is 'de' stad van Van Gogh, die hier in zijn goede tijd enige tijd gewoond heeft. De kamer waar hij schilderde - en daar zelf ook een schilderij van gemaakt heeft - is te bezichtigen. De stad is verder vol herinneringen aan hem. Een tweetal ruïnes herinnert aan theaters van formaat van weleer. Via het binnenland zetten we nu koers naar de Route Napoleon die we bij Grasse oppikken.
2 Maart 1815
(Opmerking vooraf: dit deel van de reis wordt voorlopig hier in het kort gepubliceerd, want eerst volgt publicatie elders)
Napoleon
vluchtte van Elba in 1815 en kwam op 1 maart aan land in Cannes. Aangezien
het thans een overvolle en drukke stad is en het eerste deel van de
reis (tot Grasse) door volledig bebouwd gebied gaat slaan we dit eerste
deel over. In de chaotische stad Grasse slingeren we de berg op. Van
bovenaf is er een prachtig uitzicht over de stad en het brede dal tot
aan Cannes. Hoewel het enigszins mistig is kunnen we tot aan de zee
kijken en zien enkele schepen varen. Van bovenaf een prachtig uitzicht,
maar op de foto (zie hiernaast) is daar - zoals zo vaak op de mooiste
plekken - weinig van over te brengen. Inmiddels zijn we dan al weer
tot ruim boven de 500 mtr gestegen. Vanaf zeeniveau dus al een hele
klim. Het gaat nog hoger, de eerste 'pas' wordt bereikt.
In een kleine kom ligt dan het dorpje St. Vallier de Thimey. Hier vinden we het eerste standbeeld ter ere van Napoleon, met de herinnering dat hij op 2 maart 1815 daar geweest is.
Grand Canyon
Napoleon heeft een wonderlijke route genomen door juist vanaf de kust niet via het vlakke land naar Parijs te gaan maar te kiezen voor dit berggedeelte, met de ene na de andere pas.
In vergelijking met de passen van de Route des Grandes Alpes zijn dit natuurlijk maar drempeltjes, maar wel hele mooie..
Op de derde dag, 3 maart, bleek hij nl. al in Castellane te zijn.
Ondertussen maken wij nog bij Castellane een ommetje. We rijden de Grand Canyon du Verdon. Eigenlijk heet het de Gorges du Verdon, maar door zijn schoonheid en vergelijking met de Grand Canyon in Amerika noemt men zich hier ook graag zo. Een naam die het hebben mag.
Hoog, zeer hoog langs de linkeroever voert het langs duizelingwekkende afgronden. Honderden meters onder ons zoekt het water van de Verdon zijn weg. Met een prachtige groene kleur stroomt het water door de diepte. Soms woest kolkend, dan weer rustig stromend. Onderweg zijn er vele stopplaatsen waar je genieten kunt van het uitzicht. Op de wegen is het voorzichtig rijden. Af en toe zijn er smalle stukken waar je maar met moeite passeren kan. Het is hier eindeloos genieten.
Dopje
Voor wie tijd heeft is een wandeling onder in de kloof aan te bevelen. In een woord: schitterend. Een totaal andere wereld, dan wanneer je bovenin (en dat is af en toe heel hoog) langs de afgronden rijdt. Trek er een dag voor uit. Er zijn verschillende afdalingen mogelijk. Maar zorg vooral voor goed schoeisel en heel veel water wanneer het warm is. Onze zoon weet het 15 jaar later nog steeds hoe wij deze wandeltocht deden. Met veel water. Voorzover we dragen konden op de toch al moeilijke daling en stijging. En toch bleek het te weinig. Wat een dorst krijg je van die wandeling. En vooral van de beklimming terug omhoog. Hem is bijgebleven hoe op de terugweg het laatste water verdeeld werd: één dopje water nog voor ieder. Wat hadden we dorst. Maar wat een geweldige tocht!
De Verdon komt uiteindelijk uit in het grote stuwmeer Lac de St. Croix, omringd door liefelijke dorpjes als Aiguines met zijn kasteel met kleurrijke torens en vooral St. Moustiers. Schitterende plaatjes. Vanaf het meer is het heel goed mogelijk met een trap- of elektrisch bootje de kloof in te varen. U komt een heel eind, tot de stroomversnellingen u tegenhouden. En hoe dieper u de kloof in gaat hoe heerlijker en stiller het wordt. We spreken uit ervaring.
In principe is de Route Napoleon niet anders dan het volgen van de N85 (of D4085 zoals hij ook aangeduid wordt, de wegnummering blijkt juist dit jaar - 2008 - aangepast te worden). Deze weg is snel en goed te berijden voor wie dat wilt. Maar onderweg is veel te zien. Napoleon heeft ooit deze weg in een recordtempo afgelegd.
Zeseneenhalve dag was voldoende om hem triomfantelijk in Grenoble te laten aankomen. Daarbij ging het er toen natuurlijk heel anders aan toe. Hoewel hij zelf een paard kon berijden waren er veel manschappen te voet meegegaan. En onderweg groeit de stoet alleen nog maar. Een van zijn beste eigenschappen was dat hij goed kon kaartlezen. Dat heeft hem ook de vele successen gebracht. En geloof maar dat de kaarten toen heel wat gebrekkiger waren dan onze huidige TomToms.
Wij genieten uiteraard meer van wat we onderweg zien. Enkele nauwe kloven geven aan dat de doorgang vroeger niet overal even makkelijk geweest moet zijn.
Vandaag zijn daar natuurlijk wegen in de bergen uitgehouwen en tunnels gemaakt.
Op een bepaalde plek stoppen we om in de diepe kloof te kijken. Plotseling zien we twee mannen die op gevaarlijke wijze onder in deze kloof hun weg met de stroom mee naar beneden zoeken. Ze laten zich van grote rotsen in het water plonzen, gaan soms helemaal kopje onder met al hun spullen. Halen dan even later toch weer een fototoestel tevoorschijn om foto's te maken. Ons bovenin hebben ze niet in de gaten.
Rechtsrijden
In Digne-le-Bains maken we een stop. We dwalen wat door het stadje en worden dan voor het eerst sinds vele hete dagen overvallen door een noodweer. Terrasexploitanten hebben er weer hun voordeel van. Op de parkeerplaats bij het "Plan d'eau" blijkt een onoffciële camperplek te zijn, die geduld wordt. Ook door de plaatselijke jeugd die daar allervriendelijkst rondhangt, wat voetbalt en verder nauwelijks lawaai maakt of wat dan ook. Dat zijn we wel anders gewend.
Op zich zijn de plaatsen die ooit gepasseerd werden niet al te spectaculair. Het is meer de omgeving die het doet en het gevoel dat deze weg toch een historische betekenis heeft gehad. Napoleon mag dan een specifieke Franse overheerser geweest zijn, zijn invloed op de Nederlandse geschiedenis en vooral taal (laten we het nog eens echt op z'n Frans schrijven: parapluie, portemonnaie) is niet te onderschatten. Hij heeft in Nederland ook heel veel ingevoerd wat nog hedentendage als richtlijn geldt (de definitieve vastlegging van de achternamen, het bevolkingsregister, rechtsrijden, maatgeving van kilo, meter, liter, bijv.). Doordat hij in 1799 via een staatsgreep de verschrikkelijke dictatuur van na de Franse Revolutie de kop wist in te drukken werd hij gezien als degene die rust in het land bracht. Daarom kon hij ook van de bevolking op zoveel ondersteuning rekenen.
We dwalen aan die zuidkust en in de Camarque wat rond. Vanaf Ramatuelle gaan we door het binnenland, rijden over smalle wegen soms in file achter langzaam verkeer, dan weer eenzaam en stil. We pauzeren in natuurgebieden of kijken eindeloos over het water heen (Etang de Serre). We raken vast in de drukte van Aix-en-Provence. Een stad chaotisch qua structuur en verkeer. We komen er op twee verschillende dagen en beider indruk is dezelfde. Voor protestanten heeft Aix altijd een bijzonder betekenis. Vanuit de tijd van de Reformatie was dit gedeelte sterk protestants. Onder druk van de RK-kerk vond er een tegenbeweging plaats. die de stroming van de hugenoten opleverde. Eind 16e eeuw heeft dat geweldige bloedige vervolgingen opgeleverd. Velen zijn toen naar het buitenland gevlucht, waarvan velen naar Nederland. Daarom is er nog steeds een band tussen protestanten in NL en F. Vandaag nog is Aix het centrum voor het protestantisme in Frankrijk.
Dan komen we aan in de "super-vrijstaat" voor vakantievierend Frankrijk. Ik had er wel eens van gehoord dat je op het Plage Piémanson met de camper vrij kon staan. Door de staat wordt er blijkbaar ernstig over gedacht dit te gaan verbieden maar kennelijk is het nog steeds toegestaan. We zullen zien. We verwachten er een aantal campers aan te treffen die langs het strand staan, maar wat we daar aantreffen overtreft onze stoutse verwachtingen. Kilometers lang een vrij strand vol met campers en caravan. Van alles is er te vinden, caravans met eigen aanbouwsels, schuurtjes, terrasjes en wat al niet meer. Een omheining geeft aan wat 'hun' terrein is, de vlag is in top. Diegenen die er lang blijven hebben hele voorraden water bij zich, de duinen zijn kennelijk openbaar toilet. En zo moet je maar zien in je onderhoud te voorzien. Al of niet in gebruik, honderden zo niet duizend campers. Een strand zo lang en zo hard dat je er makkelijk op rijden kunt. Kijk even op onderstaande foto wat ik bedoel (nee, deze heb ik niet zelf genomen, is van de site "francevuesurmer", misschien jullie wel bekend van de prachtige kustfoto's?
In gebruik door ieder die op zijn eigen manier ervan geniet. Een echte vrijstaat, zonder dat er gekke (lees: anarchistische) dingen gebeuren. Mensen die er komen voor een dagje, hun auto parkeren, soms een tent opzetten en 's avonds weer vertrekken. Mensen die hun caravan en aanbouwsel aan het begin van het seizoen opbouwen en af en toe komen. Een echte vakantieplek hebben ze er van gemaakt. En vele campers, zoals wij die er een paar dagen kunnen staan. Van onder de luifel zag het er zo uit:
Als we later in Salin de Giraud (8 km. van het strand, bij de zoutpannen van de Camarque) onze camper verzorgen maken we nog iets merkwaardigs mee. We staan op een officiële camperverzorgingsplaats. Plek precies voor campers geschikt. Boven de afvoer, kraan ernaast. We zijn bezig. Dan nadert een Fransman in zijn personenauto, parkeert deze zodanig dat mijn camper bijna voor wegrijden geblokkeerd wordt. Ondertussen begint hij de kraan los te schroeven om te zorgen dat hij zijn eigen jerrycans zo snel mogelijk vullen kan. Als ik dan opmerk dat ik zelf graag eerst hier bezig ben en wil vullen krijg ik ze wel even breeduit gemeten en gescholden! Wat hij deed was sowieso illegaal (voor veel water tappen moest je bij een andere kraan betalen. Deze kranen waren bedoeld voor weinig water) en tenslotte was hij ook geen camperaar.
Eerlijk gezegd deze vakantie de zoveelste keer dat we kennis maken met de onvriendelijke kant van Fransen. In geprek met anderen werd wel eens gezegd dat men Fransen onvriendelijk vond. Wij hadden die ervaring nooit zo (ondanks dat u hier slechts één verslag vindt komen we bijna elk jaar in Frankrijk maar dan voor een week fietsvakantie. Daarvan zijn geen verslagen). Ligt het aan de zuidkust? En natuurlijk geldt het zeker niet alle Fransen. Maar dit was de brutaliteit ten top.
Flamingo's, witte paarden en stieren
De Camarque is een geweldig natuurgebied. Bekend om zijn wateren met de duizenden flamingo's. Bekend om de witte paarden en de zwarte stieren die vrij rondlopen. Een gebied om geweldig te genieten van de natuur. We bleven dit keer meer aan de oostelijke kant. Eerder hadden we de westelijke kant al eens bezocht. In mijn herinnering is daar de natuur nog wat woester. Er zijn heel wat plekjes waar je stil kunt staan en genieten van de weidse omgeving, de uitzichten, de geluiden van de dieren en het geklots van het water. Weliswaar is veel gebied afgesloten vanwege de flamingo's bijvoorbeeld, maar er blijft genoeg over.
In Arles (hoofstad van de Camarque) dwalen we rond. Het is 'de' stad van Van Gogh, die hier in zijn goede tijd enige tijd gewoond heeft. De kamer waar hij schilderde - en daar zelf ook een schilderij van gemaakt heeft - is te bezichtigen. De stad is verder vol herinneringen aan hem. Een tweetal ruïnes herinnert aan theaters van formaat van weleer. Via het binnenland zetten we nu koers naar de Route Napoleon die we bij Grasse oppikken.
2 Maart 1815
(Opmerking vooraf: dit deel van de reis wordt voorlopig hier in het kort gepubliceerd, want eerst volgt publicatie elders)
Napoleon
vluchtte van Elba in 1815 en kwam op 1 maart aan land in Cannes. Aangezien
het thans een overvolle en drukke stad is en het eerste deel van de
reis (tot Grasse) door volledig bebouwd gebied gaat slaan we dit eerste
deel over. In de chaotische stad Grasse slingeren we de berg op. Van
bovenaf is er een prachtig uitzicht over de stad en het brede dal tot
aan Cannes. Hoewel het enigszins mistig is kunnen we tot aan de zee
kijken en zien enkele schepen varen. Van bovenaf een prachtig uitzicht,
maar op de foto (zie hiernaast) is daar - zoals zo vaak op de mooiste
plekken - weinig van over te brengen. Inmiddels zijn we dan al weer
tot ruim boven de 500 mtr gestegen. Vanaf zeeniveau dus al een hele
klim. Het gaat nog hoger, de eerste 'pas' wordt bereikt. In een kleine kom ligt dan het dorpje St. Vallier de Thimey. Hier vinden we het eerste standbeeld ter ere van Napoleon, met de herinnering dat hij op 2 maart 1815 daar geweest is.
Grand Canyon
Napoleon heeft een wonderlijke route genomen door juist vanaf de kust niet via het vlakke land naar Parijs te gaan maar te kiezen voor dit berggedeelte, met de ene na de andere pas.
In vergelijking met de passen van de Route des Grandes Alpes zijn dit natuurlijk maar drempeltjes, maar wel hele mooie..
Op de derde dag, 3 maart, bleek hij nl. al in Castellane te zijn.
Ondertussen maken wij nog bij Castellane een ommetje. We rijden de Grand Canyon du Verdon. Eigenlijk heet het de Gorges du Verdon, maar door zijn schoonheid en vergelijking met de Grand Canyon in Amerika noemt men zich hier ook graag zo. Een naam die het hebben mag.
Hoog, zeer hoog langs de linkeroever voert het langs duizelingwekkende afgronden. Honderden meters onder ons zoekt het water van de Verdon zijn weg. Met een prachtige groene kleur stroomt het water door de diepte. Soms woest kolkend, dan weer rustig stromend. Onderweg zijn er vele stopplaatsen waar je genieten kunt van het uitzicht. Op de wegen is het voorzichtig rijden. Af en toe zijn er smalle stukken waar je maar met moeite passeren kan. Het is hier eindeloos genieten.
Dopje
Voor wie tijd heeft is een wandeling onder in de kloof aan te bevelen. In een woord: schitterend. Een totaal andere wereld, dan wanneer je bovenin (en dat is af en toe heel hoog) langs de afgronden rijdt. Trek er een dag voor uit. Er zijn verschillende afdalingen mogelijk. Maar zorg vooral voor goed schoeisel en heel veel water wanneer het warm is. Onze zoon weet het 15 jaar later nog steeds hoe wij deze wandeltocht deden. Met veel water. Voorzover we dragen konden op de toch al moeilijke daling en stijging. En toch bleek het te weinig. Wat een dorst krijg je van die wandeling. En vooral van de beklimming terug omhoog. Hem is bijgebleven hoe op de terugweg het laatste water verdeeld werd: één dopje water nog voor ieder. Wat hadden we dorst. Maar wat een geweldige tocht!
De Verdon komt uiteindelijk uit in het grote stuwmeer Lac de St. Croix, omringd door liefelijke dorpjes als Aiguines met zijn kasteel met kleurrijke torens en vooral St. Moustiers. Schitterende plaatjes. Vanaf het meer is het heel goed mogelijk met een trap- of elektrisch bootje de kloof in te varen. U komt een heel eind, tot de stroomversnellingen u tegenhouden. En hoe dieper u de kloof in gaat hoe heerlijker en stiller het wordt. We spreken uit ervaring.
In principe is de Route Napoleon niet anders dan het volgen van de N85 (of D4085 zoals hij ook aangeduid wordt, de wegnummering blijkt juist dit jaar - 2008 - aangepast te worden). Deze weg is snel en goed te berijden voor wie dat wilt. Maar onderweg is veel te zien. Napoleon heeft ooit deze weg in een recordtempo afgelegd.
Zeseneenhalve dag was voldoende om hem triomfantelijk in Grenoble te laten aankomen. Daarbij ging het er toen natuurlijk heel anders aan toe. Hoewel hij zelf een paard kon berijden waren er veel manschappen te voet meegegaan. En onderweg groeit de stoet alleen nog maar. Een van zijn beste eigenschappen was dat hij goed kon kaartlezen. Dat heeft hem ook de vele successen gebracht. En geloof maar dat de kaarten toen heel wat gebrekkiger waren dan onze huidige TomToms.
Wij genieten uiteraard meer van wat we onderweg zien. Enkele nauwe kloven geven aan dat de doorgang vroeger niet overal even makkelijk geweest moet zijn.
Vandaag zijn daar natuurlijk wegen in de bergen uitgehouwen en tunnels gemaakt.
Op een bepaalde plek stoppen we om in de diepe kloof te kijken. Plotseling zien we twee mannen die op gevaarlijke wijze onder in deze kloof hun weg met de stroom mee naar beneden zoeken. Ze laten zich van grote rotsen in het water plonzen, gaan soms helemaal kopje onder met al hun spullen. Halen dan even later toch weer een fototoestel tevoorschijn om foto's te maken. Ons bovenin hebben ze niet in de gaten.
Rechtsrijden
In Digne-le-Bains maken we een stop. We dwalen wat door het stadje en worden dan voor het eerst sinds vele hete dagen overvallen door een noodweer. Terrasexploitanten hebben er weer hun voordeel van. Op de parkeerplaats bij het "Plan d'eau" blijkt een onoffciële camperplek te zijn, die geduld wordt. Ook door de plaatselijke jeugd die daar allervriendelijkst rondhangt, wat voetbalt en verder nauwelijks lawaai maakt of wat dan ook. Dat zijn we wel anders gewend.
Op zich zijn de plaatsen die ooit gepasseerd werden niet al te spectaculair. Het is meer de omgeving die het doet en het gevoel dat deze weg toch een historische betekenis heeft gehad. Napoleon mag dan een specifieke Franse overheerser geweest zijn, zijn invloed op de Nederlandse geschiedenis en vooral taal (laten we het nog eens echt op z'n Frans schrijven: parapluie, portemonnaie) is niet te onderschatten. Hij heeft in Nederland ook heel veel ingevoerd wat nog hedentendage als richtlijn geldt (de definitieve vastlegging van de achternamen, het bevolkingsregister, rechtsrijden, maatgeving van kilo, meter, liter, bijv.). Doordat hij in 1799 via een staatsgreep de verschrikkelijke dictatuur van na de Franse Revolutie de kop wist in te drukken werd hij gezien als degene die rust in het land bracht. Daarom kon hij ook van de bevolking op zoveel ondersteuning rekenen.