Het groene land
De volgende morgen druppelen de toeristen weer binnen,daar op Mizen Head. Een stralend blauwe lucht geeft moeite om afscheid van deze plek te nemen. We genieten nog van het uitzicht, doen pogingen walvissen of dolfijnen te spotten, maar zien alleen kleine vissersscheepjes dobberend op die eindeloze oceaan. Zo mooi als dat turen over de zee is, is ook het kijken naar het landschap onderweg. Vooral hier in het zuiden is de hoeveelheid vee zeer omvangrijk.




Grote kuddes begrazen de weides, afgewisseld door rotsige gedeeltes of door overdadig struikgewas, Iedereen die Ierland bezocht zegt dat het eiland zo groen is. Dat klopt helemaal. Door de vele regenval groeien bomen, struiken en planten alle kanten op.






Dit betekent wel dat wegen soms helemaal omzoomd zijn door hoge wallen en struiken die - vooral bij smalle gedeeltes of passages van tegenliggers - tegen je camper schuren. Oppassen dus. Een heel afwisselend landschap dus.

Wanneer we Mizen Head verlaten hebben, willen we langs de Noordkant van dit schiereiland, maar wanneer we de TomTom volgen worden op bijna onbegaanbare wegen gestuurd. Steile hoogtes waar we tegenop moeten, uiterst smalle wegen, diepe afdalingen, boerenweggetjes met in het midden een grasstrook. Nagestaard door een boer die daar zijn vee heeft lopen komen we alsmaar hoger op een soort pas. Dan ineens is daar de top en niets dan blauwe lucht erboven, de weg naar beneden lijkt weg. Ik stap uit om eerst te bezien hoe de weg loopt en ga met knikkende knieën dan toch verder. Het gekke is dat we later een identieke camper als de onze tegenkomen, waarin twee dames dezelfde route hebben gereden en dezelfde ervaring hadden ('dat nooit meer'). Toch zijn zulke wegen in de afgelegen streken meer regel dan uitzondering.

We komen op het volgende schiereiland, met de bedoeling om door te rijden tot Sheep's head. Vlak voor Ahakista treffen we ineens een Canadees-Indias monument. In 1985 is hier een bijzondere ramp gebeurd. Op ruim 9km hoogte blies een terrorist van de Siksbeweging een vliegtuig op, onderweg van Canada naar India. Lichamen en vliegtuigdelen kwamen naar beneden. Ter nagedachtenis daaraan werd een monument opgericht waarin o.a. alle namen van de 329 passagiers en bemanning vermeld zijn. Door een bloemrijke omgeving blijft het gebeuren na zoveel jaren nog in herinnering.

De vingers
We rijden door tot Sheep's Head, het laatste stuk weg is kennelijk net vernieuwd, het ligt vol steenslag en als de hellingen weer uiterst steil zijn(vaak meer dan 20%!) vraag ik me af of de wielen niet zullen slippen. Met een grote camper een hele onderneming in ieder geval. Maar alles lukte. En het is de moeite waard. Vanaf het laatste P-terrein kun je hele wandelingen maken. Naar de vuurtoren toe heb je schitterende uitzichten, o.a. over het water heen naar de kop van Mizen Head, waar we de dag ervoor waren. Het hele schiereiland nodigt ook uit tot het maken van wandelingen. Helaas lukt ons dat niet al teveel. Dit was de tweede vinger. Als je de kaart van Ierland goed bekijkt is het namelijk net of de Zuid-Westkant uit vijf vingers, schiereilanden, bestaat. Elk de moeite waard om te bezoeken.















Pas in Bantry komen we weer op normale wegen. Een aardig druk stadje met slechte wegen, waaraan gewerkt wordt. Trouwens, België staat bekend om zijn slechte wegen, maar voeg Ierland daar maar gerust aan toe. In Glenngariff (even verderop) vinden we aan de veerhaven naar een bloemeneiland een plek voor de nacht. Wie naar het overigens mooie eiland wil moet niet alleen voor de veerboot maar ook voor het eiland zelf nog betalen. Al met al € 17 p.p. Een stuk bos daar langs het water blijkt allerlei bouwsels te bevatten, als vogelhuisjes door kinderen daar geplaatst.
Daarna trekken we het schiereiland Beara op, rijden tot Castletownbere. Een prachtige vissershaven. Helaas is het uitvoerig gaan regenen en wanneer we zien hoeveel we nog naar het noorden moeten voor we boven in Ierland zijn besluiten we om door te gaan tot Kenmare. Aan de pier een prachtplek om te overnachten. De hele weg is met campers gevuld. Wanneer we later in de kerk een Hollandse vrouw ontmoeten en haar vragen of de inwoners het niet vervelend vinden dat er altijd campers staan beweert ze juist dat de bevolking het omarmt.





Zelfs de picnictafeltjes aan deze pier zijn in vele kleuren.













Charley Chaplin
We maken opnieuw een rondje op zo'n schiereiland, al schieten we zo niet op in Noordelijke richting. Maar dat deert niet. Er is veel te zien. Vanuit Kenmare gaan we zo de ring van Kelly rijden, zoals dat volgende schiereiland heet. We hadden ook door kunnen rijden naar Killarney, met grote meren en een prachtige natuur, maar dat gedeelte is erg toeristisch. Dat merken we als we onderweg steeds bussen tegenkomen die met toeristen dat rondje ook rijden. Zij doen dat altijd tegen de klok in, wij rijden met de klok mee en komen ze zo steeds tegen. Begrijpelijk dat de bussen in dezelfde richting rijden, want het passeren valt af en toe niet mee. Dat geldt uiteraard ook voor ons.
De wegen zijn af en toe super smal en vooral erg ongelijk, het golft af en toe heen-en-weer. Je wordt gedwongen rustig te rijden. Alles is dicht begroeid, maar als we in een scherpe bocht de Blackwaterbridge gepasseerd zijn komen we direct aan de kust. Links de afgrond, rechts de rotsen. We passeren Sneem met zijn bontgekleurde huizen, zijn rivier met aangrenzende camperplek en komen dan op een hooggelegen weg die een weids uitzicht geeft over de kliffen en eilanden voor de kust. Ook hier bloeien overdadig de rododendrons. En uiteraard een schat aan bloemen. regelmatig houden we halt op een plek om over de kust en de eilandjes heen te staren. In de verte zien we de Skellig-eilanden liggen die beroemd zijn vanwege de papegaaiduikers (Puffins).



Een tocht naar het eiland (met een klim van ruim 600 treden) is schreeuwend duur geworden sinds de eilanden als decor dienden voor de Star Warsfilms (€100 p.p.!) en wie niet tevoren zich via Internet heeft aangemeld kan niet mee. Vanuit Portmagee vertrekken de boten, maar daar zijn we nog niet.

We passeren Waterville, beter gezegd, we stoppen daar en wandelen door het dorp. Het is beroemd geworden omdat het hèt geliefde vakantieoord was van Charlie Chaplin. Veel herinnert aan hem.

Ook in Portmagee maken we een uitstapje. Het dorp is genoemd naar Captain Magee die hier een haven maakte om vanuit Frankrijk en Italië smokkelwaar in te voeren.







Imponerend
En tenslotte rijden we naar de klippen van Kerry die tot de mooiste van Ierland schijnen te behoren. Een hele klim om naar de drie uitzichtspunten te klimmen, maar dan heb je ook wat! Een schitterend schouwspel, vooral omdat de wind erg hard is geworden en de golven tegen de rotsen beuken. Je probeert zoveel moois in foto's te vangen, maar dat lukt niet. De wind is daar niet zichtbaar, de golven en krijsende vogels niet hoorbaar, je proeft de zilte zeelucht niet en slaat die hele driedimensionale imponerende verschijning neer in een plat vlak. Zo jammer altijd. Zulke belevenissen wil je mee naar huis nemen. In ieder geval zitten ze in je hoofd.















Die avond strijken we neer op camping Mannix Point. Af en toe hebben we een camping nodig, alles opladen, water verversen etc. Het bekende ritueel voor een vakantie met een camper. Best duur (maar alles is duur in Ierland), maar een prachtige plek aan het water. Ik pak nog even de fiets om een paar boodschappen te doen.



Betoverend
Het volgende rondje is op Dingle. Vanuit Castlemaine(waar je direct door zou kunnen rijden naar Tralee, maar daar komen we dus pas later) rijden we het schiereiland op. Maar eerst zien we nog het standbeeld voor de Wild Colonial Boy. Een heel gedicht erbij, in het Celtic en Engels, vertelt hoe hij het avontuur opzocht als een wilde cowboy. Al schietend en moordend door Australië trok en uiteindelijk zelf doodgeschoten werd. Een inwoner dus om trots op te zijn.

In Dingle zelf - zo heet de hoofdstad ook - is het uiterst nat en mistig, we duiken dus maar gauw een pub in. Een eindje voorbij de plaats vinden op een P-plek bij een strandje weer een plek voor de nacht. Zoals gewoonlijk proberen we steeds vrij te staan, we hebben genoeg aan boord om het dagenlang uit te houden. Dat voelt altijd weer goed. Later rijden we de schitterende kustweg weer verder, richting Slea Head.


We komen ogen te kort en kleine parkeerplekken zijn er genoeg om even aan de kant te gaan staan. Zelfs op het strand is het mogelijk te gaan staan, alleen is het geen weer om in zee te gaan. Door het linksrijden en het met de klok meegaan, is het voordeel dat je zo even zo'n plek oprijdt. Langs de route zijn er ook steeds archeologische plekken met vindplaatsen van oude cultuur.Bijenkorfachtige huisjes, een pre-historische woonplek, alles ademt het verleden. Het is hier ook echt een Keltisch gebied, alle plaatsnamen zijn alleen in het Keltisch genoemd met soms een kleine Engelse verwijzing. Intussen is het rijden van deze weg een bijzondere belevenis. Na elke bocht sta je weer versteld. De omgeving heeft ook gediend als filmdecor voor enkele dramatische scenes. Op een gegeven moment wordt de weg zeer smal, bijna enkelsporig. Regelmatig moeten er manoeuvres uitgehaald worden om tegenliggers voorbij te laten gaan. De bussen draaien dit keer ook met de klok mee, anders was het verkeer nog meer vastgelopen. Vlak voor Dunquin zijn ladingen mensen gedropt, de plaatjes van de kust zijn hier fantastisch. Vooral nu de wind sterk is toegenomen en de golven in de oceaan steeds hoger worden. Vlak na Dunquin leidt een weg naar beneden, naar een klein strandje. De auto's blijven aan het begin, maar de afdaling en de schuimkoppen en aanrollende golven die kapot gebeukt worden tegen de kliffen zijn spectaculair. Een betoverende atmosfeer hangt hier in deze baai.


Modelspoorweg
Op de terugweg zou het mooi geweest zijn om de Conorpas te rijden. Helaas is onze camper daar niet toegestaan. De een na hoogste berg van Ierland (952 mtr, dus niet echt spectaculair, maar toch) verheft zich hier. Een mooi wandelgebied dus ook. Wij moeten echter een deel van de heenweg ook weer terug nemen.

Het gaat richting Tralee, een grotere stad. Vlak ervoor staat de grootste windmolen van Groot-Brittanië en Ierland. Als Hollandse polderjongen heb je natuurlijk genoeg molens gezien, maar aangezien er binnen ook een modelspoorwegbaan te vinden is, stappen we toch even uit.
Na in Tralee boodschappen te hebben gedaan rijden we doortot Fenit, opnieuw een wat wel genoemd wordt een havenhoofd. wie het dorp passeert rijdt over een dam en komt op een klein eiland, waar een haven is maar waar ook campers terecht kunnen. Een heerlijke plek.
Allerlei herinneringen aan vroeger staan hier opgesteld en een reuze bronzen sculptuur van St. Brendam, de schutspatroon van de zeevaarders wijst over het water heen naar onzichtbare verten. Zie foto's hieronder.















De reis vervolgen we richting Tarbert, waar we per veerboot de brede Shannon kunnen oversteken, een tochtje van 20 minuten en 30 euro. En ook dan zoeken we het uiterste puntje aan de kust weer op: Loop Head. Aanvankelijk verdwalen we in de weggetjes, met name doordat een weg vanwege asfalteringswerkzaamheden is afgesloten, maar uiteindelijk parkeren we bij de vuurtoren. Schitterende kliffen liggen voor ons, we wandelen erheen. Een vogelparadijs! Verderop lijkt het alsof de zee een hele poort in een klif heeft gesleten. Alleen is de wind zo sterk dat hier blijven staan geen optie is. Maar even tevoren hadden we een klein haventje gezien, Kilbaha. Een mooi plekje, zoals later ook enkele anderen vinden. M.a.w. we staan niet alleen.

Een schipper zegt dat hij door de harde wind niet uit kon varen en zodoende geen vis heeft. Anders hadden we wat van hem gekregen. In ieder geval zijn we welkom en hij wijst ons nog op de waterslang tegenover het erbij liggende hotel. Daar kunnen we de volgende morgen onze watertank weer vullen. Uitnodigend volk!



Moher
Langs een altijd weer schitterende kust gaat het richting de beroemde kliffen van Moher. Telkens als ik vertelde dat ik naar Ierland zou gaan en diegene daar ook geweest was kwam de reactie: en zeker de kliffen van Moher bezoeken. Onderweg zijn er mooie stops te maken. De kliffen zijn toeristisch weer erg uitgebuit. Het is ook de grootste trekpleister in Ierland. Ze steken ook enorm af tegen het landschap. Uit de verte vallen ze al op. Na op de betaalde parkeerplaats geparkeerd te hebben (is tegelijk toegangskaartje, je betaalt p.p.), loop je lnags winkeltjes en een groot bezoekerscentrum naar de kliffen.


De hoogste klim is tot ruim 200 mtr boven de zeespiegel. De enorme kliffen vallen steil in zee. En met de huidige stormwind en zeegang spatten de oceaangolven alle kanten op. Al wandelend naar het ene of andere uiteinde krijg je steeds anders uitzichten. De wind beukt erop los, de krachten zijn groot en regelmatig wordt je bijna omver geblazen. We trotseren zelfs de uitbundig vallende regen, want nu we er zijn willen we alles zien. Alleen het uitzicht is wat minder ver dan bij helder weer, maar dat deert de vreugde niet. Rondom de kliffen ontwaar je vele soorten vogels, w.o. de papegaaiduikers. We waren eerder op de kliffen van Kelly, die zijn minder hoog, maar bijna toch nog spectaculairder doordat het geen steile muren zijn die in zee vallen, maar afgebrokkelde lagen, waardoor het water bij deze wind nog spectaculairder uiteenspatte. Niettemin de moeite waard, al heeft het massatoerisme hier duidelijk toegeslagen.

Burren


Even verderop ligt de plaats Doolin. Van hieruit kun je een boottocht naar de Aran-eilanden boeken. Vanwege de weersomstandigheden varen de boten nu echter niet.





De verdere kustweg voert steeds naar nieuwe plekjes. Voorbij Blackhead en de vuurtoren, waar je a.h.w de hoek van het land omgaat, kom je ineens in een totaal ander landschap terecht. De zog. Burren. Van het groene landschap rijden we binnen no time in een steenwoestijn. Niet alleen langs de kust, maar uiteindelijk tot ver het binnenland in. Als een kapot geslagen betonplaat, waar je van schots naar schots springt en daar tussen ook nog de mooiste bloemetje ziet bloeien. Heel apart. Als een gletscher lijkt de betonnen plaat vanaf de bergen zo de zee in te schuiven.





We rijden bij Ballyvaughan nog wat verder het binnenland in (richting Ennistimon), passeren een grot die als de mooiste van Ierland wordt betiteld. Op het terrein zijn ook vogelshows te zien. Een kilometer of acht verder lijkt de omgeving nog steeds troosteloos en kaal maar blijkt dat al vele eeuwen geleden dit gebied bewoond was. Een megalietengraf, zeg maar een hunebed, een van de twee in dit gebied, maar kennelijk wel de mooiste. Poulnabrone, zo heet het. Op de P-plek aldaar is het goed overnachten.
Later vervolgen we de weg weer langs de zee richting Galway.

Bij Kilcolgan, waar we weer op de N18 komen. Wanneer we net buiten de plaats richting het Oesterrestaurant vinden we aan het eind van de weg bij de baai opnieuw een plek voor de nacht. Elke keer weer van die kleine plekjes waar je in je eentje rustig staan kan.
Later vervolgen we onze weg door Galway. Zoeken daar een plek waar gasflessen gevuld zouden kunnen worden (je zoekt en vindt dan een adres), maar deze zaak bleek al lang verdwenen te zijn. Waarheen wist niemand. Eens kijken hoe we dat verder oplossen, al hebben we nu nog voor ruim twee weken. Misschien maar tijdelijk een Ierse fles aanschaffen.

Dertien
Zoals eerder aangegeven volgden we voor een groot deel de routes die in het boekje "Mit dem Wohnmobil nach Irland (Band 29 uit de Womo-reihe) stonden. Vanaf Galway doen we het even anders. We trekken de Connemara door. Via Oughterad (een kleurrijk plaatsje), Maam, richting Clifden. Even wat zuidelijker vinden we in Cashel een sanizuil. Een van de weinigen in Ierland. Dankzij allerlei apps die we gebruiken om plekken te vinden, zoals Campercontact, Park4night (met heel veel P-plekken), Motorhome Parking Ireland (wat lastiger te interpreteren en geen koppeling naar de navigatie) en Stellplatzradar, kom je een hoop te weten. Voor 2 euro hebben we weer water, een lege toilet en grijswatertank. We staan die nacht ergens op een kleine kade bij een haventje dat we even voorbij die sanizuil zagen.

Tenslotte op deze pagina nog een leuk weetje. In vele landen hebben auto's nummerborden die terug te leiden zijn tot een stad of kanton. In Ierland doen ze het anders. De eerste cijfers geven het jaartal van de aankoop weer. 99 is 1999, 07 is 2007. Maar toen 2013 naderde bedachten de autoverkopers dat een autonummer dat begint met 13 wel eens niet wenselijk zou zijn. Men zag de verkoopcijfers al dalen. Toen werd besloten vanaf dat jaar aan het getal van het jaar een 1 of 2 toe te voegen, om aan te geven of die auto in de eerste of tweede helft verkocht werd. Dus 201 is een auto uit de eerste helft van 2020. 132 uit de tweede helft van 2013. Het valt op dat er nog heel wat oude auto's rondrijden.....

Top - Volgende pagina