Reuzendam
Inmiddels nadert de tijd dat we weer over gaan varen naar GB, Schotland om precies te zijn. Maar een heel belangrijke attractie daar moeten we nog heen: The Giant's causeway, dam van de reuzen. We komen voorbij Bushmills, bakermat van de Ierse Whiskey (Schotse is met een e minder, hè, Whisky), te weten de plaats Bushmills. Hier staat de oudste stokerij van Ierland. Onderweg erheen hebben we op meerdere plekken stilgestaan en gezien hoe anders de kliffen al kunnen zijn. Qua kleur en vorm. Maar bij "The Giant's Causeway" word je getrakteerd op een totaal andere structuur van gesteente: meest zeskantige bazaltzuilen, neergelegd alsof het zo moest zijn. Normaal gezien gevolgen van een vulkanische uitbarsting. Maar aan deze kust zo apart, dat het een hele attractie is geworden. Ze liggen bijna trapsgewijs, zodat je er makkelijk overheen kunt lopen. Wat velen ook doen. Het blijft oppassen geblazen niet te struikelen of een misstap te doen. Vanaf de P-plaats is het nog een heel eind lopen (zie eerste foto), waarbij op sommigen plekken (nauwe doorgangen) de wind je van je sokken blaast, maar uiteindelijk krijg je ook wat.














Verwarde takken
Die avond dalen we af naar de haven van Ballintoy. Bovenaan de weg staat dat het voor bussen en caravans ongeschikt is. Voor campers ook best wel een heftige afdaling met de nodige haarspeldbochten, maar dan heb je uiteindelijk ook wat. Een mooi klein haventje, waar we met enkele anderen overnachten. Het blijkt dat de plek ook beroemd is geworden door de opnames van de Game of Thrones.

De serie is ons onbekend, maar blijkbaar horen er spannende en duister aandoende plaatsen bij. Dat merken we ook de volgende ochtend als we even het binnenland ingaan, op zoek naar de Hedges. We passeren nog even een beroemde touwbrug, die kennelijk bij velen angstgevoelens oproept. Aan de overzijde zijn permanent enkele mensen aanwezig om waaghalzen op te vangen.
















In principe niet meer dan een weg met bomen. Maar wel bomen waarvan de takken in bijzondere vormen gegroeid zijn en zo a.h.w. een boog vormen over de weg. Met enige fantasie kun je je voorstellen dat hier absurde opnames te maken zijn.
Nog één overnachting wacht ons in Ierland, voor we de volgende dag met de boot van vier uur vanaf Larne naar Schotland overvaren. En weer staan we aan een miniem haventje,een weldadig uitzicht en een rustige plek. In Cushendun. De volgende morgen klopt een aardige dame aan de deur. Ze is vanuit de gemeente met een onderzoek bezig over wat camperaars zoeken, waar ze hun water vandaan halen etc. etc. Kennelijk beseft men dat bij het groeiend aantal camperaars ook hoort dat er voorzieningen zijn. Later hoor ik in Schotland dezelfde dingen.

Brexit
Halverwege de vaart naar Schotland (Cairnryan) zien we zowel de Ierse als de Britse kust liggen. Bij helder weer kun je sowieso van de ene kust af de andere zien. We zijn ook het smalste stuk overgevaren. Na aankomst (om zes uur) zoeken we gauw een plaatsje op in Stranrear. Dit omdat volgens de door ons gebruikte apps daar een goede mogelijkheid was. Dat klopte. De volgende morgen kijken we er nog wat rond en gaan noordwaarts. Veel kustweg met herhaaldelijke stops. In de grote stad Ayr zoeken we bij telefoonwinkels voor een simkaart. De eerste kan er geen verkopen omdat we geen Engelse bankrekening hebben. De tweede heeft er wel een, 40 pond, onbeperkt, maar kan niet garanderen dat die werkt. We proberen eerst e.e.a. uit, het lijkt te lukken. En ja, dan eerst betalen. In ieder geval in de winkel werkte het nog niet ("meestal binnen enkele minuten, uiterlijk 24u"), maar gelukkig zien we later als we stoppen in de haven van Troon dat hij werkt. Dus TV kijken. Helaas, niet met brexit gerekend. "Nee, we mogen deze uitzending in dit land niet afspelen". Grrr. Later dan maar VPN geinstalleerd. Toen lukte het weer wel.

Makreel
We staan in Troon, zoals gezegd aan de haven. De bedoeling is van hieruit naar het Noorden te trekken, westwaarts om Glasgow heen. In een eerder verslag (2006) lees ik dat we toen de 600 km vanuit Glasgow naar Harwich in een dag hebben afgelegd. Pff, dat doen we dus zeker niet. Voorlopig dus nog even naar het Noorden.

We houden de mooie kustweg (A78) aan. Bij Inverkip (alles heet daar iets met "kip") volgen we de kustlijn, veel mooier dan de kortere route. Er zijn zoveel plekjes om even stil te staan, van het uitzicht te genieten. We komen in Greenock aan. Om de haven heen is een pier waarop menigeen staat te vissen. Later raak in gesprek met een Nederlander die al 20 jaar in Glasgow woont. Hij komt daar regelmatig vissen. Het punt wordt op Googlemaps zelfs Fishing Point genoemd. Kennelijk belanden hier in de zomer hele scholen makreel. En inderdaad, door menigeen wordt keer na keer een makreeltje naar boven gehaald. Het is hier goed toeven op die brede pier. Kennelijk heeft niemand er een probleem mee wanneer we er in de camper overnachten. Nergens een bordje te bekennen met "no overnight camping" of, wat eigenlijk meer is: "parking". Als je gewoon parkeert en geen campinggedrag vertoont mag dat parkeren op veel plekken dus wel.
Later ontmoeten en spreken we Rijssenaren die me in zekere mate kennen, zij zijn ook enkele weken onderweg, maar minder op vrije plekken. Ze vragen hoe wij het toch doen met water en zo. Inderdaad een reeële vraag, waar we meestal toch een makkelijk antwoord op gevonden hebben. De apps geven nogal eens aanwijzingen, soms moet je geluk hebben (ineens zo een plek op te rijden en er blijkt verzorging voor de camper te zijn), soms gaat het wat moeilijker. Eén keer hadden we nog nauwelijks water om te drinken (gelukkig is het geen warm weer, dat is dan weer even een voordeel), toen zijn we naar een willekeurig plaats gereden, zochten de begraafplaats op en hadden water om in ieder geval te drinken.

Ruige leven
In Greenock staan we aan een zeer brede baai. Dat is ook te zien aan de schepen die aanmeren. Een groot cruiseschip, waarschijnlijk bedoeld voor Glasgow, ligt er in de haven en grote schepen varen ook verder de baai in, die verderop een rivier wordt, de Clyde genaamd. De baai waaraan we staan heet dan ook de Firth of Clyde. Het is de derde rivier in Schotland wat de lengte betreft. Later rijden we langs deze baai/rivier verder en gaan dan de Erskinebridge over, naar de overzijde (in deze omgeving is de naam Erskine meerdere malen gebruikt in allerlei zaken, maar die hebben niets te doen met de voor Nederlanders zo bekende theologische broeders Ebenezer en Ralph Erskine).
Aan de overzijde gaat het dus langs de Clyde verder. We trekken langs het bekende Loch Lomond, het grootste meer van Groot Brittannië. Qua omgeving zitten we nu in de Trossachs, een groot natuurpark, met veel wandelmogelijkheden. Dit hele onderste deel van Schotland wordt wel de laagvlakte genoemd, tegenover de Highlands in het Noorden. Desondanks kennen deze laaglanden veel bergen. Op het meer zijn veel scheepjes te zien. We treffen weer een morgen waarop de zon schijnt. Het voelt gelijk als weldadig. Even klimt de temperatuur naar 18 graden, maar dat is niet voor lang. De streek, en ook het meer, zijn vooral bekend geworden door de bekende schrijver Sir Walter Scott. Deze schrijver dichter uit Edinburgh (begin 19e eeuw) werd vooral bekend door de wijze waarop hij het heroïsche leven in het woeste Schotland van de clans beschreef. In die tijd ging het er nogal ruig aan toe en bestreden de clans elkaar onderling heel hard.

Applaus
We komen uit bij de stad Oban.Een drukke haven- en ferrystad. Campercontact geeft aan dat er ten noorden van die stad een camperplek langs de kust is. Als commentaar wordt gegeven dat de bewoners daar nogal recalcitrant kunnen zijn. We zullen zien. Het is niet echt een camperplek, maar een parkeerstrook langs de kust. We staan op een plek waar een hoge heg het zicht op ons belemmert en ondervinden geen last van de bewoners, hoewel enkele vroege hondenuitlaters het blijkbaar nodig vinden naast onze camper hard tegen niemand te praten.
Rare gewoonte. De volgende morgen parkeren we vlak voor het stadje en maken een prachtige wandeling langs de kust en de haven. Je kunt wel uren genieten van het kijken naar alle bewegingen.








We gaan nog steeds noordelijker, hoewel er veel is dat we zullen moeten laten liggen. Helemaal naar het noorden is te ver, hoewel we in een deel daarvan nog nooit geweest zijn.Dat hopen we in de toekomst nog eens te kunnen doen. Tenslotte komt de afgesproken terugvaart in zicht.

De weg naar Fort William is lang, smal en nat. Die avond overnachten we bij de sluizen van het canedoniankanaal. Op de plek waar we 16 jaar geleden stonden mogen we niet meer overnachten, maar we vinden toch een leuk plekje, met uitzicht op de zeven sluizen, met acht sluisdeuren, die de volgende morgen een voor een weer functioneren om de schepen door te laten. Altijd een prachtig gebeuren.

De volgende dagen vatten we wat samen. Het gaat met een grote omweg richting Loch Ness. Kilometers maken dus, eh, mijlen. Af en toe ergens staan. En eten. Vaak in de camper, maar af en toe pikken we een typisch Schots restaurant. We rijden door zeer afwisselende landschappen, schapen domineren de landschappen en berghellingen lijken soms in vlakken ingedeeld.

Ten noorden van Inverness staan we in de omgeving van Dingwall (tegenover Invergordon) aan een baai, die kennelijk de thuishaven is voor booreilanden. Er ligt tenminste heel wat. Apart om dat hier te zien. In Inverness gaan we een keer winkelen en daarna rijden we het nationale park in. Een schitterend en afwisselend park. Later bereiken we de kust weer (Stonehaven).













Voor het eerst is het mooi weer aan het worden. Dan pakken we even door, via de grote weg richting Edinburgh. Wanneer we een van de drie prachtige bruggen over zijn zoeken we een haventje op, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de beroemdste aller Schotse bruggen, die over de Firth of Forth.














De Forth Bridge is met zijn iconische vormen de oudste en meest spectaculaire, maar ook de twee modernere zijn spectaculair. Heel apart is ook te zien hoe de drie bruggen aan de overkant naar elkaar toegericht zijn.
Een echt bezoek aan de schitterende stad Edinburgh zit er nu niet meer in. Maar we waren er al twee keer eerder. Er doorheen reizend zien we weer bekende plekjes, maar ook gebouwen die we nog niet eerder zagen.
Na enig zoeken vinden we in Gorebridge, een stadje onder Edinburgh een plekje naast de kerk, waar een groot parkeerterrein is. Meestal schrijf ik in deze kolommen niet over kerkdiensten die we bezoeken. Maar ditmaal werden we met applaus begroet, toch wel bijzonder. En ook een aparte dienst, hoofdzakelijk voor jongeren, die in grote getale aanwezig waren.

Thuis
Dan moeten we doorpakken. Woensdagmorgen vroeg (09.00u) vertrekt de boot uit Harwich. Dus ras verlaten we Schotland, bezoeken nog even Hadrian's wall en maken vervolgens snelheid door deels doorgaande wegen te nemen. Die dinsdagavond komen we weer aan in Harwich, waar we op dezelfde plek de nacht doorbrengen als bijna acht weken geleden op de avond van de 20e mei, toen we net aangekomen waren. Met uitzicht op de containerschepen. Het is nu 12 juli. Morgen, 13 juli, verlaten we al vroeg weer de plek om met de veerboot van 09.00u, die een uur te laat vertrekt, de terugweg te aanvaarden en in gezondheid en dankbaar in de avond thuis aan te komen.

Top -