Landtong
Na afscheid genomen te hebben van het lieflijke plekje aan de haven, rijden we weer noordwaarts. Passeren stadjes als Bundoran en Donegal. Kleine, drukke, toeristische stadjes, waar we soms even, soms wat langer doorheen gaan. Of een terrasje zoeken.
Verder zitten we veel aan de kust. Eindelijk is de zon doorgebroken, al komt de temperatuur niet echt boven de 15 graden uit. Na Donegal komen we in "het hoge Noorden" uit, een streek die volgens de auteur van het boekje dat we voor een groot deel volgen, betoverend is. Het reinste strand- en kliffenfestival. We zijn benieuwd. Voor Donegal waren we nog in een kustplaatsje, genaamd Rossnowlagh. Daar reden we ons in eerste instantie vast, doordat er naar een mooie plek langs het strand verwezen werd, maar we uiteindelijk weer geconfronteerd werden met een hoogtebalk. Vaak waarschuwt het boekje ons ervoor (iedere camper is immers hoger dan 2 meter), maar soms zijn de omstandigheden gewijzigd. Maar we redden ons er wel uit. Verderop zien we nog een P-plek met een hoogtebalk, maar die staat open. We kunnen daar weer water tanken, onze lege flessen kwijt en de toilet.
Zo'n acht kilometer voorbij Donogan (langs de kust) is er een landtong die ongeveer acht kilometer lang is en die uitkomt bij St. John's Point.
Weliswaar is de laatste kilometer met een hek afgesloten, maar ervoor is een brede groenstrook waar je aan het strand staat. Tussen alle personenauto's die later weg gaan vinden we een plekje. Later komt er nog een camper en zo staan we aan het stille strand, genietend van alles wat je ziet. Die rennende haas, die meeuwen die hun voedsel zoeken en die reiger die af en toe een visje pikt. Deze kant van de landtong is niet naar de oceaan gericht, zodoende zijn er weinig golven.
De foto geeft een vlakke indruk, de beleving is veel dieper. Ada, mijn vrouw, lag door het raam naar buiten te kijken en zei: wat is dit toch ongelooflijk bijzonder. Maar ook kwam het besef naar boven dat wij dit zomaar in vrijheid kunnen beleven, er intens van kunnen genieten, terwijl een deel van de wereld zo diep verdeeld is, er zoveel onrust en onrecht heerst. Wat een tegenstellingen!
De volgende morgen schijnt de zon weer enigszins (al regende het in de nacht nog). We vervolgen de kustlijn (via de WAW-weg, weet u wel, de wild Atlantic Way) en komen eerst in Killybegs. Hier is een enorme vissershaven. Het is de diepste haven van Ierland en hier komen de grootste trawlers. Het ligt behoorlijk vol (we dachten eerst dat ze uitgevaren zouden zijn). Geen idee, waarom er zoveel binnenliggen. Niet voor onderhoud, want er wordt weinig gewerkt. Altijd schitterend om zulke havens aan te doen, al hangt er natuurlijk de nodige vislucht. Ook de visverwerkende industrie is aanwezig, de schepen kunnen er zo heenvaren.













Einde van de wereld
We rijden door naar Carrick, waar we de weg afslaan richting de Slieve League (steeds met de Ierse naam Sliabh Liag aangegeven. Dat is het gebied met de hoogste kliffen van Europa. Met een grote inverstering (5 miljoen Euro) heeft men het hier de laatste jaren aangepakt, toegangswegen en parkeerplaatsen vernieuwd. Ook wel nodig, want de weg omhoog is steil en als je dan ook nog auto's passeren moet.... We zetten de camper op een parkeerplaats (ja, een deel speciaal voor campers, al stond alles bijna vol) en maken een behoorlijke wandeling.












Weliswaar niet geheel naar boven, omdat die wandeling drie uur kost. Dat gaat niet (meer) lukken. Het lijkt alsof we boven in een bergwereld zitten, maar het is slechts een paar honderd meter boven de zeespiegel. Prachtige vergezichten heb je daar en veel wandelaars genieten aan alle kanten. Een binnenmeer ligt er spiegelglad bij. We eindigen de dag zo'n beetje op de hoek van het Noord-westelijke deel, rijdend over gladde wegen (jawel, dit keer wel!) en opnieuw door turfland. Overal om ons heen schapen en uiteindelijk belanden we in Glencolumbkille, waar we een plek bij het voetbalveld vinden. Nou ja, aan de ene kant dan. Aan de andere kant een droogvallend baai waar wandelaars hun weg vinden. Het dorpje, zowat 'aan het einde van de wereld', ligt verstrooid in het land, hier een huis, daar een huis, omringd door prachtige bergen. Overal om ons heen zien we ze. De zon maakt het tot een mooi slot van de dag.

Steil
De volgende dag rijden we nog een kilometer of zeven naar het "eind van de wereld". De wegen zijn onoverzichtelijk, zodat je soms niet weet waar je terecht komt. Smal, bochtig, dan weer een heuvel op waardoor je niets meer ziet. Als een camper ons tegemoet komt weten we in ieder geval dat de weg nog goed te berijden is. Het kustland is spannend, klippen en rotsen, voor de kust een kleiner eiland met een vuurtoren en als we het bordje Silverstrand gevolgd hebben, komen we op een ultiem plekje dat neerkijkt op een schitterende baai met strand. Het weer is nog steeds te koud om te gaan zwemmen, wel ga ik de lange trap naar beneden en proef het zilte zout en de ruimte van het strand, verborgen tussen de rotspartijen. In de verte staat een soort restant van een toren. Het blijkt een toren uit 1805 te zijn, een toren om te zien of er geen aanvallers van Frankrijk zouden komen. Napoleon bleek immers overal veroveringen te doen. Je weet maar nooit! De camper staat = vanuit het strand gezien - ineens wel erg hoog en ver weg....














Na de langere pauze gaan we weer terug en zoeken de weg naar Ardara. Dat gaat opnieuw over smalle wegen en nadat we de rivier de Glenn gepasseerd zijn gaan we de Glenngesh pas bedwingen. Jawel, een pas, al mag de uiteindelijke hoogte van een belachelijke 275 mtr geen naam hebben. We rijden weer door een turflandschap, rijden gestaag omhoog en pas wanneer we boven zijn en even om de hoek de P-plek met een grandioos uitzicht oprijden beseffen we hoe hoog we zitten. En dan naar beneden rijden is het ineens uitzonderlijk steil! Blij dat we niet van die kant omhoog moesten! Uiteindelijk komen we in het tweed-centrum Ardara uit (nee, niet tweet!), waar verschillende zaken bezocht kunnen worden. We wandelen door het stadje, nemen een kijkje in de kerk en merken op hoe ook hier veel leegstand aanwezig is, zoals in menige winkelstraat.

Spaanse Armada
De N56 volgend en daarna de R261 komen we opnieuw aan de kust en staan in Narin met andere campers langs het strand. Nergens een verbod, kennelijk geduld, al horen we later dat de bevolking er niet altijd blij mee is. Vooral wanneer de campers teveel plaatsen van de locals innemen. Maar een goed toiletgebouw is aanwezig, water en afvalbakken vinden we, zo treffen we het maar zelden aan. Over het algemeen zijn de voorzieningen voor campers veel minder dan in Duitsland en Frankrijk. Maar af en toe een fijne plek, zoals hier.
Het is deze streek waar eertijds de Spaanse Armada een grote nederlaag heeft geleden. Niet zozeer dat het door de Ierse vloot verslagen werd, maar door afschuwelijke catastrofes die langs deze kust plaatsvonden. We troffen al eerder vermeldingen aan, maar hier heet de weg de zog. Santa Ana Drive, genoemd naar de Santa Ana, een heel trots schip uit Andalusië met 23 kanonnen en 357 mannen aan boord dat hier in 1588 te pletter liep en door de zee uiteengereten werd. Grote stormen teisterden in dat jaar de kust, zodat de Spaanse Armada in dat jaar in totaal 17 schepen en honderden mannen verloor. Een drama dat zijns gelijke niet kent. De onoverwinnelijke vloot ging hier roemloos ten onder.
Terwijl wij er staan gaat het vredelievender aan toe. De zon schijnt regelmatig en tot onze verbazing komt er ineens een roodborstje op de drempel van de camper zitten. Nieuwsgierig kijkt hij naar binnen en vliegt even later verder de camper in. Door het open raam verdwijnt hij weer, maar de volgende morgen komt hij nog even terug.

Tabasco
De volgende dag gaan we het Glenvaegh nationaal park doorkruisen. We rijden eerst weer via de N56 (een goede weg!) maar buigen dan, wanneer we de brede rivier de Gweebarra via een 100 meter lange brug zijn overgestoken, bij Lettermacaward van de weg af om via de R254 het NP in te rijden. De omgeving wordt mooier, de straten slechter en door een langgerekt dal komen we zo steeds dichter bij het park. Een groot bord verwelkomt ons. De brede rivier Gweebarra is uiteindelijk uiteengevallen in kleine stroompjes, die van alle kanten komen om de rivier te vullen. Wanneer we die rivier nogmaals oversteken is de brug hooguit een paar meter. Intussen klimmen we in het dal steeds verder omhoog. Het landschap is leeg, bergen verheffen zich links en rechts, er groeit geen boom of struik meer. Het lijkt alsof we in een berglandschap op een respectabele hoogte van 2000 mtr zijn,maar het zijn slechts een luttele 200 meter! We zien nergens schapen of enige bebouwing, het geheel oogt als een verlaten landschap, waar de weg - na een klein hoogtepunt met een grote boog voortschrijdt tussen de hobbelige weides, waar de reusachtige stenen als pepernoten lijken rondgestrooid. Via Church Hill draaien we a.h.w. in een boog om het park heen. Later - weer richting kust - komen we bij een gedeelte wat in een schitterend dal ligt. Midden in dat dal een groot meer en 4 km van het bezoekerscentrum vandaan een groot kasteel. Aan de locatie en het kasteel zijn veel verhalen verbonden. Eerst negatief, vanwege Engelsen die hele families gedeporteerd hebben, later positief als de laatste eigenaar van dit kasteel, een groot zakenman van o.a. de
Tabasco en uitvinder van de gasmeter, dit kasteel aan de staat schenkt. Zo stil als het eerst was op de route door het park en het lege landschap, zo druk is het hier met bussen en toeristen. We maken een korte wandeling, het weer erkt niet mee langer te blijven. De bijgaande foto van het kasteel (dat gesloten was) hebben we op internet gevonden, het vergezicht hebben we zelf gemaakt.

Enya
We keren terug naar de kust. Daarbij komen we door de plaats Gweedore. Ja, ook nog langs de berg Errigal, een van de mooiste bergen van Ierland, 750 mtr hoog, voor Ierse begrippen dus heel hoog. Maar aangezien de top in nevelen gehuld is en het miezert heeft een bezoek geen zin, laat staan een beklimming. Wat wel onze interesse wekt is het feit dat het plaatsje Gweedore en omstreken een bakermat is van veel Ierse muziek. Veel bekende Ierse musici komen hier vandaan.
Als kiemcel daarvan geldt de pub van Leo Brennan (die helaas vanwege verbouwing gesloten is, anders hadden we de gouden LP's aan de muur nog kunnen bewonderen. Het bord op de muur ligt voor de helft nog op de grond). Hij was vader van negen kinderen. Drie ervan, Moya, Ciarán en Pól Brennan stichtten een band (Clannad, voor kenners misschien bekend, het zei mij niks). Een dochter, Eithne, ging ook meedoen, maar begon later - we spreken dan over 1982 - voor zichzelf. Zij ging verder onder de naam Enya en heeft een sprookjesachtige carriëre gemaakt. Enya is een van de beroemdste zangeressen op haar gebied geworden. Dat was me dan wel weer bekend. Ze is de beste Ierse artiest ooit geworden en tevens een van 's werelds meest bekende. Naast Celtic-muziek heeft ze ook veel New Age muziek op haar naam staan, die in die tijd sterk opkwam.
We strijken neer in Bunbeg, waar het kleinste visserijhaventje van Ierland te vinden is. Op de kade vinden we een plaatsje en leggen zo weer contact met de altijd vriendelijke Ieren, die hier soms alleen maar even langs rijden om naar de bootjes te kijken.



Bonfire night
Die avond zien we ergens in de verte nogal veel rook opstijgen. Eerst op één plek, later op een ander. Het lijkt wel alsof er ergens bosbrand is. Later zien we het nog dichterbij, horen ook kinderen. Wat zou het zijn? Wanneer we zelfs vlammen uit een dak zien komen slaat de schrik om het hart, maar ja, een dak in de verte en een vuur daarachter betekent nog niet dat het huis in brand staat. We zoeken het even uit! Wat blijkt? Op 24 juni wordt de geboorte van Joh. de Doper gevierd, exact een half jaar voor de viering van de geboorte van Christus (nou ja, kerstavond is wel de 24e, maar kerst is 25 dec.). Zo kent men hier de Eve of St. John, of ook wel de Bonfire Night genoemd. Overal worden dan vuren aangestoken, er wordt bij gedanst en muziek gemaakt (dat horen we hier niet) en brood op het vuur geroosterd. Een traditie die vooral op het platteland (eh, zo noemen we dat in Holland, hoe zouden ze dat hier noemen, temidden van de Ierse bergen?) voortgezet wordt. We genieten mee.

Amazing Grace
Onze tocht vervolgt de kust. Ogenstrelend, ogentekortkomend. Er is veel bebouwing, maar dat maakt het tegelijk aantrekkelijk. En overal die vergezichten op de oceaan, of golven die op de rotsen te pletter slaan. We volgen steeds de R257 die zich door het nooit vervelende landschap slingert, hoger en hoger, totdat we bij Bloody Foreland een geweldige uitzichtsplek vinden, waarbij je zintuigen van alle kanten gestreeld worden. Helaas slaat elke foto hiervan alle emotie de bodem in. Slechts een plat vlak blijft over, eilanden in de verte verworden tot zwarte streepjes, de lucht is eentonig en de zweepslagen van de wind en de spetters van de oceaan zijn tot in alle hoeken verdwenen. We staan weer een lange tijd stil. Ik had aan de middelste foto een filmpje willen koppelen, maar helaas kan ik een dergelijk bestand niet uploaden...














Je gaat hier, om zo te zeggen, van de westkust de hoek om, om langs de noordkust verder te gaan. Al is die kust nergens recht. In ieder geval heb je een prachtig gezicht op de Tory eilanden. Vroeger werden passagiers op kleine postboten meegenomen naar dit eiland, maar als de storm dan echt toesloeg zat men er dagen vast. Later heeft men verderop een aanlegsteiger gebouwd en onderhoudt een heuse veerboot de verbinding. Later staan we ook bij die pier een tijd stil. Jongeren zijn er aan het surfen, enkele schoolklassen bevolken het strand en de kwikstaartjes lopen rond de camper.

In Portnablagh vinden we een plek voor de lunch op de pier. De vele pieren die we tegenkomen (ook in het engels pier genoemd) geven vaak gelegenheid om te stoppen. Daarna besluiten we een deel van de kustlijn over te slaan omdat er nog zoveel moois te zien is, maar we niet overal kunnen blijven. Dan komen we nooit op tijd om de boot naar huis te halen! Al duurt het vanaf nu nog zo'n kleine drie weken! Dus rijden vanaf deze plek direct naar Letterkenny, een stad waar we even door het centrum willen rijden, maar hopeloos vastraken, om vandaaruit om de baai heen direct door naar Buncrana te rijden.
Zo gezegd zo gedaan. En weer komen we op een plek met bijzondere herinneringen. We staan bij het begin van de Amazing Grace route. Hoe zit dat nou weer? Amazing grace (onvoorstelbare genade) is een christelijk lied dat vaak gehoord wordt. Maar waar kwam het vandaan? Het is een christelijke hymne uit 1779, gedicht door ene John Newton. Wie zijn levensgeschiedenis kent is daar aanvankelijk niet trots op. Hij werd gedwongen bij de Royal Navi te gaan werken, maar kwam daarna in de slavenhandel terecht. In 1748 bracht een zware storm zijn schip in grote nood. En jawel, dat was voor de kust van Buncrana, de plek waar we nu staan. Het gebeuren veranderd zijn leven zo dat hij tot geloof kwam en theologie ging studeren en dienstbaar was in de kerk. Zo kwam dit lied tot stand. En nu dus hier een wandelpad langs de kust dat naar de naam van dit lied genoemd was. Apart, op deze plek te zijn. Zoals we al veel bijzondere plekken aantroffen.


In het restaurant met een bijzondere uitstraling, naast de camperplek, eten we. We wilden die avond uit eten gaan, maar nergens was een echt restaurant te vinden, dan dit, waar het menu bijna hooguit uit burgers en taco's bestaat.




Saved by the bell
De volgende morgen willen we de Waw-weg vervolgen hier op het schiereiland Inisowen, maar we misten kennelijk een bord en missen dan het eerste stuk. In Clonmany komen we weer op de route, maar als we even later merken weer twee dingen gemist te hebben, keren we subiet om. En daar krijgen we geen spijt van.
Zo slaan we even later de weg in naar het zogenaamde Famine Village (Hongersnooddorp). Hier worden in historisch nagebouwde cottages de levensomstandigheden uitgebeeld van de mensen en gewoontes in de tijd van de beroemde hongersnood van 1845-1849. En nog veel meer. Een zeer interessant museum, van de buitenkant klein lijkend, maar van binnen enorm uitgebouwd. Uiteraard begint het met de armoedige woonomstandigheden, de bedstedes en huisraad en noem maar op. Maar ook de gebruiken uit die tijd. Heel uitvoerig en beeldend wordt ingegaan op de rituelen rondom de dodenwake en het begraven.
Zo werd, wanneer iemand overleden was, er dag en nacht door familie en vrienden direct naast de kist gewaakt. De klok was stilgezet op het tijdstip van overlijden, binnen een uur na het overlijden kwam iedereen op bezoek. Op de borst van de overledene werd een schoteltje snuifpoeder gezet, een veel gebruikt iets in die tijd, maar op de borst, zodat mensen uit beleefdheid het maar een keer zouden nemen.













In die tijd stookte men whiskey in ketels met loden pijpen, zodat mensen ook een loodvergiftiging konden krijgen en iemand in coma kon raken. Zodoende was er altijd de angst dat iemand niet werkelijk overleden was. Het schoteltje snuifpoeder was er ook goed voor om te zien of er nog beweging kwam. Bekend was ook dat iemand die zo in coma was wel kon horen, zodoende werd er rondom de kist alleen over de goede dingen van de overledene gesproken.Daarbij was het de gewoonte om een pijpje vanuit de kist tot boven het graf te brengen.Een koord was verbonden met de hand van de overleden en boven het graf was een bel aangebracht. Iemand moest dan drie dagen en nachten waken, voor het geval de bel ging luiden. Zo ja, dan was men "saved by the bell". In Frankrijk kende men deze problemen ook, en de angst dat iemand niet echt overleden was. Daar had men de gewoonte een "overledene" in de teen te bijten. Niet voor niets wordt daarom een begrafenisondernemer in Ierland daarim vaak een Toobiter, een tenenbijter genoemd.
De begrafenis vond altijd - gedachtig aan Christus die op de derde dag opstond - op de derde dag plaats. In de tijd van de hongersnood was het echter onmogelijk door de vele sterfgevallen de normale gang van zaken van dodenwake en begraven in acht te nemen. Vaak gebruikte men ook kisten met een scharnierende onderkant, zodat men bij het graf de overledene uit de kist kon laten zakken en deze kist hergebruikt kon worden.

Escaperoom
We zien de gevolgen van de armoede, gedwongen huisuitzettingen, de verschillende kerken en ook de politiek komt aan de orde. Ook het trekken van families in de VS met huifkarren en de hele huisraad wordt uitgebeeld. Kennelijk heeft men hiervoor naar Bijbels voorbeeld het trekken uit Egypte als naamgeving gebruikt. En hiervan zou dan het woord gypsies zijn afgeleid. De trekkende nomaden, de zigeuners.
Een hele afdeling is gewijd aan de gebeurtenissen en verdeeldheid in Noord-Ierland, waar tussen 1966 en 2007 in totaal 3722 mensen om het leven kwamen door alle geweld. Er wordt uit de doeken gedaan hoe de verdeelde groepen elk hun namen en gewoontes hadden en verboden groeperingen toch in het geheim bijeen kwamen. Op een gegeven moment word je uitgenodigd om te ontdekken hoe zij geleefd hebben en in het geheim samen kwamen. We gaan een ruimte in, moeten ontdekken dat we een kast opzij moeten schuiven en in een volgende kamer komen en zo gaat het nog even door. Net een escaperoom.
Al met al een geslaagde tocht door dit museum, waar nog veel meer over te vertellen zou zijn.


Iona
Uiteindelijk komen we terecht bij Malin Head. Het is de Noordkaap van Ierland, het meest noordelijke puntje. vanuit Malin nog een hele tocht, waarbij veel geklommen wordt en de wegen en doorgangen zeer smal zijn. Het is dat je weet waar je uitkomt, anders zou je het niet vertrouwen. Vooral het laatste stukje is het steilst en met een camper de laatste P-plek opzoeken lijkt niet eens haalbaar. Maar vlak ervoor (met toiletten) kun je goed staan en is de afstand nog maar klein. Zodra we uitstappen worden we bijna door de deur van de camper eruit geslingerd, zo krachtig is de wind hier. Maar dan staan we uiteindelijk boven. Naar het noorden kijkend niets dan de zee, de eindeloze oceaan. De schrijver van het boek dat ik gebruik (Womo-Reihe, band 29, echtpaar Rohland) doet kennelijk ook aan geocachen. Ik had dat eerst niet in de gaten, maar ontdekte toen wat hij bedoelde met de Womo-caches. Ook hier is er kennelijk een verborgen. Daarvoor volg ik de instructies op door de Helleweg te volgen, een pad naar beneden. Helaas kan ik op de aangegeven plaats niets vinden, maar even ben je helemaal alleen daar aan de rand van de zee. Een schitterende plek. En ja, we hebben het bereikt. En het uitzicht daar van boven af! In één woord schitterend. Wanneer de stormwind niet zo aan jou en je camper zou trekken zou je hier willen blijven. Weer terug, in het dorpje Malin, overnachten we daar en houden een rustdag. Dan nog het laatste stukje Ierland. Nee, we gaan nog niet op de boot, Noord-Ierland ligt voor ons. Vanuit Malin gaan we afzakken, staan nog een nacht bij de prachtige visserijhaven van Greencastle, met zijn grote vissersschepen en bezoeken wat heet de Inishowen-Head (dus van het schiereiland) een plek waarvandaan in de zesde eeuw de heilige St. Columba naar Schotland vertrok om daar de kloostergemeenschap Iona te stichten. Deze gemeenschap heeft veel invloed uitgeoefend op het kloosterleven in Europa.

IRA
We zakken de kust van deze baai verder af. In Muff tanken we nog een keer en gaan dan naar Noord-Ierland, waar weer met ponden betaald wordt en de brandstof duurder is.
De eerste stad die we dan binnenrijden is Londonderry, oftewel Derry. We parkeren langs de Queens Quay, vlakbij de Peace Bridge, de brug uit 2011 die door zijn twee naar zich toebuigende pilaren aangeeft hoe het tijdperk van vrede is aangebroken en katholieken en protestanten in vrede willen samenleven.
Derry is, zoals velen weten, het middelpunt geweest van de vreselijke onlusten die daar plaatsvonden. Het grote trauma is de 30e januari 1972, de bloody sunday, toen het Britse leger begon te schieten op een vreedzame demonstratie. Dertien doden waren het gevolg. Plus alle bomaanslagen en gevechten die door IRA en het Britse leger gedaan werden. De balans opmakend verloren uiteindelijk (we zagen het in The Famine Village al!) 3722 mensen het leven. Het tekende de stad! Nog altijd zijn de tekenen te zien die heenwijzen naar dat bloedig verleden.
Tegenover die brug van vrede bevinden we ons in de stadshal, gildehal officieel. Een majestueus gebouw met een reuze concertzaal (zonder banken of stoelen) die voor allerlei doeleinden gebruikt wordt. Met kostbare glas-in-loodramen die de geschiedenis van de stad weergeven. Onder andere is deze vanaf 1992 twaalf jaar lang gebruikt voor het 195 miljoen kostende proces om de schuldigen van deze bloody sunday te veroordelen. Een korte tentoonstelling herinnert eraan.

Verder wordt de oude stadskern omgeven door een muur, waarop een wandeling van een mijl gemaakt kan worden en waardoor je de stad vanuit alle hoeken en hoogten kan bekijken. Door een traliehekwerk heen zien we zo beneden het monument staan dat herinnert aan de strijd. Kortom, een stad die veel heeft meegemaakt, een stad die nog altijd verschillende stromingen (en wijken) kent, maar die nu meer (en meer) in harmonie samenleven. Opvallend is de enorme hoeveelheid kerken die deze stad herbergt. Vanaf de muur zie je aan de ene kant de troostelozen woonkazernes liggen, een bron van kwaad in de tijd van de spanningen. Tegelijk beheerts een immense begraafplaats het uitzicht. Hoeveel van de vermoorden uit de spanningen van destijds zullen hier begraven liggen?
Regen en storm
Noordelijker zoeken we een plek op die het boek omschrijft als een plek met een grandioos panorama. dat laatste klopt, alleen duurt het lang voor we die gevonden hebben, omdat de omschrijving niet helemaal duidelijk is. Wanneer we er uiteindelijk staan (Gortmore, vlak voorbij Limavady)genieten we van het uitzicht. We staan recht tegenover Greencastle, waar we eerder hebben gestaan. Van grote hoogte kunnen we alle kanten opkijken. Maar die hoogte wordt toch wel lastig.De storm steekt weer op, de regen slaat tegen de camper, de camper schudt verschrikkelijk en het uitzicht is totaal weg. Zodoende moeten we tegen negenen nog besluiten naar beneden te gaan en in Benone een plaats bij het strand te zoeken. We hebben wat het weer betreft weinig geluk. Soms schijnt de zon even, maar het is steeds tussen de buien door. En de temperatuur is in deze vakantie nog niet boven de 15, 16 graden gekomen. Ierland op zijn waarst, want vaak zeggen mensen: daar regent het toch altijd. Helaas deze weken wel. Maar we genieten, dat is belangrijk. En we zien veel.

==========================================================

En tenslotte weer een weetje: Op heel veel plaatsen staat een bordje: take your litter home. En vervolgens staan nergens afvalbakken. En jawel, het helpt wel, de plekken zijn schoon en nergens ligt wat. Nou ja, af en toen een kleinigheidje. Maar ja, en wij camperaars dan? Bedankt hoor, ons afval mee naar huis nemen?! Dat kunnen ze niet menen! En dat doen we ookmaar niet, maar soms moeten we heel wat afval in onze camper (met een grote garage) laten staan voordat we een plek vinden waar we het kwijt kunnen. En die zijn niet dik gezaaid. In veel gemeenten zijn de afvalbakken totaal uitgebannen. Je ziet maar. Onder camperaars wordt daar veel over geklaagd. Dat zoeken is steeds een lastig punt. Bij de enquete werd ons ook gevraagd hoe we het met het afval doen. Tja, telkens moeilijk en als het even kan de gelegenheid te baat nemen. Nee, dumpen zal nooit het geval zijn. Overigens is het land helemaal erg schoon.

Top - Volgende pagina