Landingsplaats
Het gedeelte waar we nu zitten (de streek heet Connemara) is het landschap totaal anders. Gisteren, op weg naar Cashel (waar we vlakbij aan een haventje stonde, voorzover het die naam mag hebben), gisteren dus, leek het alsof we in de Zwitserse bergen verkeerden. D.w.z. geen bomen of struiken, glooiende weiden, bochtige wegen, meertjes die aan bergmeertjes doen denken en stromende beekjes. Vandaag is het niet anders. We hebben de kleine wegen voor even verlaten en rijden weer op de N59 richting Clifden. Je kunt dan aardig doorrijden, al blijven de wegen smaller dan gewend. Bij Clifden rijden we eerst naar het zuiden en komen op een P-plek in een heide-achtig moerasgebied. Van hieruit kan een wandeling gemaakt worden die uitkomt bij een zeer beroemde plek, een gedenkteken voor John Alcock en Arthur Whitten Brown. Die namen zeggen u waarschijnlijk niets. Maar als ik 'Charles Linbergh' had geschreven had iedereen in koor geroepen: eerste Trans-Atlantische vlucht. Mis dus. Hij was niet de eerste! De genoemde broeders staken als eersten de oceaan over, acht jaar eerder dan Lindbergh, in 1919! Hun vliegtuig had er ruim 16 uur voor nodig om vanuiit New Foundland hier te landen. Weliswaar werd het mede door het slechte weer geen zachtzinnige landing, maar ze waren dus de eersten! Vreemd dus dat Lindbergh met de eer ging strijken. Weliswaar vloog hij wel verder (Van New York naar Parijs), maar de eer valt dus de genoemde broeders toe.
Opnieuw dus een plek met een gedenkwaardige uitstraling. We noemden al eerder de Titanic, de Lusitania, het vliegtuig van India Air Lines en onderweg kwamen we nog meer gedenktekens tegen, vooral van vergane schepen. De kustlijn is er dan ook naar. Trouwens, je komt in Ierland heel wat gedenkplaatsen en standbeelden tegen. Voor militairen, politici maar ook voor sporthelden.
We schreven al over het landschap. Hier valt bovendien op dat het landschap tot weinig nut kan zijn. In deze streken ook totaal geen koeien, maar wel veel schapen, die we ook op de weg regelmatig tegenkwamen. De streek is erom bekend dat Oliver Cromwell, een onverzettelijke puriteinse politicus uit Groot Brittanië (17e eeuw) veel grond van katholieken in Noord-Ierland afnam en hen daarvoor onvruchtbare grond in deze streek teruggaf. "Go to hell or to Connaught" (zo heette de streek), was toen het devies. Doodgaan of daarheen trekken, wat bijna voor hetzelfde stond.
In deze zelfde streek, waar we net schreven over de beide vliegers, was het ook Marconi die in 1905 het grootste zendstation ter wereld bouwde. Al met al veel herinneringen.

Blootvoets
We trekken richting Westport, aanvankelijk via de N59. De weg is aardig goed, al blijft alertheid belangrijk met de vele bochten en soms smalle gedeeltes. Er zijn stukken waarbij ik met de banden op een paar centimeter zowel de linkerstreep als de middenstreep tegelijk naast me zie. Geen speelruimte dus. We passeren de abdij van Kylemore. Althans, we stoppen er. Een schitterend gelegen abdij met een in miniatuur nagebouwde kathedraal die de eigenaar ter nagedachtenis aan zijn jong overleden vrouw (49) liet bouwen. Aanvankelijk was het namelijk een landhuis, pas in 1920 werd het een klooster. Opvallend doordat het in een vrijwel leeg gebied ligt. Het trekt grote aantallen bezoekers.
Bij Leenane kun je met een katamaran een rondvaart maken op het fjord, waar de weg eerst aan deze en straks aan gene zijde langs gaat. Het is het enige fjord in Ierland. Veel zalm en mosselen worden er gekweekt. Aan het uiteinde van het fjord nemen we niet de kortste weg naar Westport, via de N59, maar nemen de weg over het schiereiland over de Doo Lough pas.
Opnieuw rijden we in een soort berglandschap met overal de schapen/ De uitzichten zijn fantastisch. Wanneer we weer langs de kust richting Westport rijden komt al gauw de "Croagh Patrick" in zicht. Dit is een berg van 764 mtr hoogte, zeer opvallend. Het verhaal gaat dat de beschermheilige van Ierland, St. Patrick, vijfde eeuw, deze berg blootvoets opklom, om boete te doen voor zijn zonden. Nog steeds vindt iedere laatste zondag van juli een tocht naar de top plaats door zo'n 25.000 mensen, waarvan velen blootvoets!

Grandioos
We vinden in Westport na enig zoeken dan toch een gasfles die past op ons systeem. Zodoende hebben we zeker tot het einde van de vakantie genoeg. De fles kunnen we later overal weer inleveren. Bij een school enigszins buiten het centrum vinden we - op aanwijzing van Park4Night - weer een rustige plek voor de nacht.
De volgende dag wordt weer een enerverende dag. Enerzijds wat het weer betreft, anderzijds de uitzichten. We maken namelijk een tour op het Achill-eiland. Het is vooral bekend door de Duitse schrijver Heinrich Böll die er een tijdje gewoond heeft en er een boek aan gewijd heeft. Een apart soort schapen loopt er rond, met een zwarte kop en zwarte poten, alsof ze kousen aan hebben.













Kort nadat we de brug gepasseerd zijn gaan we de Atlantic drive op, een speciale weg langs rotsen en kliffen, met grote hoogteverschillen en vooral spectaculaire uitzichten op de oceaan. Daarbij is het zeker windkracht 7 of 8 en voelt het heel bijzonder op een klif of aan het strand te staan, waar de storm je bijna wegblaast en de regen je in het gezicht slaat. Wat een geweldige krachten komen er los. Dat is vooral te zien aan de beukende golven die telkens op allerlei hoge en lage rotspunten kapot slaan. We staan geregeld stil.
Ook hier komen we weer monumenten tegen. Eerst een standbeeld van een sportman, die als lichtgewicht vechter begin 20e eeuw jarenlang wereldkampioen was. Het dorp is nog trots op hem. Ook staan we stil bij een ruïne van een toren, beter gezegd van een kasteel (zie foto rechtsboven). Hier zetelde eerst de piratenkoningin Grace O'Malley (16e eeuw). Ze was erg succesvol, begon van schepen die voorbij voeren tol te eisen. Op haar hoogtepunt bezat ze een vloot van 20 schepen en 6000 mensen!
Het stuk wat daarna volgt is van een ongelooflijke scenerie. Met de foto's hierboven kun je het niet weergeven, je moet het meemaken. De geluiden, de fluitende wind, de slaande regen en beukende golven die je van verre hoort, het is een concert op zich.
En weer: de kliffen van Moher zijn wereldberoemd, maar dit is veel indrukwekkender. Duizelingwekkende diepten, steile wegen en die kolkende oceaan ernaast. Horen en zien vergaat je. Natuurlijk ziet het er bij zonnig en warm weer anders uit, maar dit ruige weer onderstreept de krachten van de oceaan ten volle! Ook al klettert de regen neer, het lijkt niet te deren, hier word je klein en stil.
Uiteindelijk keren we het eiland de rug toe en rijden ineens weer door een totaal ander landschap, een turfgebied, zo vlak als je nog niet gezien hebt in Ierland. Maar verderop weer de bergen. Met een nationaal park. Bij een bezoekerscentrum overnachten we weer. Het verwijst naar een nationaal park dat, gezien wat via foto's en filmpjes te zien is, best indrukwekkend zal zijn, dat kennelijk veel geld gekost heeft en nog te weinig bezoekers trekt.

D-day
De volgende dag trekken we eerst een stuk verder naar het noorden. Het is verbazingwekkend hoezeer het landschap veranderd is en hier - en later ook als we langs de bovenkant van dit schiereiland terug gaan - nog het ouderwetse turfsteken plaatsvindt. Bij Bangor gaan we richting het Mullet schiereiland. Een smal gebied, vroeger arm, nu welvarender maar nog door en door Iers. Het schijnt dat de eigen Ierse taal, het Gaeltacht, het Gaelic, hier het beste bewaard is gebleven. Alle borden staan weer in hun taal. Het eiland is smal, dan weer zien we de zee links, dan weer rechts. We rijden tot het uiterste puntje, Blacksod. Een gedenkwaardig punt. Zo heeft het een beslissende rol gespeeld in de vaststelling van de datum voor D-day (6 juni 1944). Hier was namelijk een belangrijk weerstation in de vuurtoren. Voor D-day moesten een hoop zaken de juiste waarde hebben. De tijd van eb en vloed, het weer, aanlandige wind, het (volle) maanlicht. Eerst wilde men op 5 juni dit laten plaatsvinden, maar de voorspellingen vanuit Blacksod waren zodanig dat het een dag verschoven werd. Een klein haventje verlevendigt het schouwspel.














Een ander belangrijke herinnering vinden we bij het speciale monument dat hier opgericht is als herinnering aan de 3300 mensen die hiervandaan gingen emigreren. Dit was niet zozeer vanwege de al vaker genoemde hongersnood van 1845-1848, maar vanwege de armoede in deze streek. In 1883/84 vertrokken namelijk 15 schepen vanaf deze plaats. Zo staan er 15 monumententafels met daarop een plaquette met de naam van het schip en alle namen van hen die aan boord gingen.

We vervolgen de reis zoals gezegd via de noordkant. Opnieuw vallen de vele turfvelden op. Een afwisselende weg om te rijden. Dan komen we bij een gebied waar een van de belangrijkste archeologische ontdekkingen gedaan werd, de Céide velden. Een schoolmeester ontdekte namelijk in 1930 dat er onder de turf die hij aan het afgraven was stenen lagen die een bepaald patroon leken te vormen. Hij informeerde bij musea en zo werd uiteindelijk het oudst bekende systeem van ommuring van velden gevonden. Gedateerd wordt het gebied op 3000 voor onze jaartelling. Het lijken simpel stenen waar je naar kijkt, maar de geschiedenis erachter is boeiend. Niet veel later staan we op Downpatrick Head, een uiterste punt, waar je nog naar de spectaculaire kliffen kunt lopen. Het weer lijkt redelijk, hoewel de golven in de oceaan nog ontzettend hoog zijn en af en aan rollen. Uren kun je naar dit spel van de aanrollende en brekende golven kijken, de kliffen zijn inderdaad erg mooi. Iemand schreef: mooier dan die van Moher. We genieten er van. Die nacht steekt de storm opnieuw op en wordt de camper aardig heen en weer geschud, de regen slaat tegen de camper aan en de temperatuur is weer laag. Geen lange nacht dus.
















Zomaar wat foto's onderweg. Kerken zijn er genoeg te fotograferen. En een meertje met her en der gedropte stenen, zodat je je afvraagt waar die vandaan komen....





We pakken weer een stuk binnenland mee, via Ballina, Foxford naar Knock. Een bedevaartsplaats, het belangrijkste pelgrimsdoel voor veel (RK-)Ieren.
Een geweldige basiliek met 10.000 zitplaatsen! Een groot terrein eromheen, nog een kerk, veel winkeltjes en zelfs een speciaal aangelegd vliegveld dat nauwelijks gebruikt schijnt te worden. In 1879 zou er een verschijning van Maria, Jozef en Johannes de Doper geweest zijn aan 15 mensen.

Verschillende pausen en ook moeder Teresa deden dit pelgrimsoord al aan.
Op het terrein klinken voortdurend uit luidsprekers van alle kanten een soort kerkdiensten (er zijn geen echte op dit moment) en zie je mensen prevelend rondlopen of heilig water uit een van de bronnen putten. Een echte bedevaartsplaats dus. Alles is perfect aangelegd met een park erbij.



We gaan weer naar de kust. Onderweg hebben we nog een plek bij een rustpunt gevonden waar we weer grijs water konden lozen en vers water konden tappen. Daar waren we aan toe. De uitgezochte P-plek waar we wilden gaan staan blijkt een hoogtebalk te hebben, zoals op zoveel plekken. Of er staat gewoon een bord dat het niet mag.
Op zoek naar een volgende plek in de stad Sligo, die overigens vol blijkt te staan, rijden we langs een sportcentrum. Daar brengen we de nacht door.
We blijven wat in de omgeving. Eerst naar het uiteinde van de baai waar Sligo aan ligt, Rosses Point. Een prachtpunt, waar veel watersport plaatsvindt. Op de terugweg pakken we in Cregg een zijweg naar links. Een onbeduidend bordje, bruin, zoals bij toeristische punten, met daarop een schrijfveer gedoopt in een intpot wijst de weg. De Yeatsweg op. Yeats (William Butler Yeats, een wereldberoemd dichter (nobelprijswinnaar 1923), kwam hier vandaan. We hadden al eerder een woonomgeving van hem kunnen vinden in de plaats Gort (onder Galway) maar daar zijn we niet geweest. Hier in Drumcliff was zijn vader predikant en is de zoon zelf later begraven. Zijn grafsteen uit 1939 vermeldt een eigenaardig gedicht dat hij zelf voor die steen geschreven heeft. De eenvoudige kerk heeft wel een opvallende preekstoel.















Even rijden we door op de N15 en gaan na 2 km de weg naar de Glencar waterval op. Een kleine waterval, maar niettemin in een schitterende omgeving aan een meer. Veel schapen vragen om aandacht en we brengen hier enige tijd door. Ook nodig om af en toe deze site bij te werken. De tocht uit het boek volgend komen we later via Manorhamilton en Rossinver bij een ander en veel groter meer. De tocht uit het boek voert nu richting Garrison, maar zodra we een klein bruggetje gepasseerd zijn klinkt op de smartphone het signaal: welkom in het Verenigd Koninkrijk. We zijn in Noord-Ierland beland. Het landschap is nog hetzelfde, maar alle auto's bij de huizen dragen een Brits nummerbord en betalen moeten we weer met ponden. Maar aangezien we voor de UK geen simkaart hebben en de Ierse nog ruim een week draait, besluiten we om te keren, langs het grote meer Lough Melvin te rijden en aan de kust weer een plekje te zoeken.
Intussen is de zon heerlijk gaan schijnen. Het ziet er gelijk anders uit, zie de foto rechts. We lezen over 30 graden in NL en zelfs ver boven de 40 in Frankrijk, dus we moeten over de 15 graden maar niet teveel mopperen. In Mullaghmore Head vinden we een hele rij parkeerplaatsen, waar menig camper geparkeerd staat en de nacht doorbrengt. Een romantisch haventje ligt voor ons, daar achter de zee waar nu eens buien van binnendrijven en dan toch weer de zon schijnt. We blijven er de zondag over staan. Ook om de behoorlijk opspelende spieren rust te gunnen.



















En nog weer even een weetje: de Ieren zijn over het algemeen hele vriendelijke, beleefde en behulpzame mensen. Ze groeten veelal met "How are you", zonder een antwoord te geven. Onderweg wordt altijd heel beleefd gestopt als de plek van passeren al te nauw is en een vriendelijk bedankje is dan steeds de wederzijdse beleefdheid. Ada zei: ik heb nog nooit zoveel mannen gegroet als in deze vakantie (zij zit namelijk aan de kant die voor de Ieren de bestuurdersplaats is). Zelf bedank ik uiteraard ook steeds. En zo mogelijk ga ik op een plek aan de zijkant wachten als ik in de verte iemand zie aankomen.

Top - Volgende pagina