Verandering
We gaan Marrakech verlaten richting het zuiden. En daarmee komen we in een opmerkelijke verandering. Vanuit het noordelijke Marokko dat meer Westers/Europees lijkt, al blijft het Marokko, gelet op alles, komen we in het zuiden een andere kant tegen. Dat merken we aan de dorpen, het landschap, de mensen, hun kleding, de temperatuur en meer andere dingen. We verlaten Marrakech, dat in een zeer grote open vlakte ligt en begonnen is als een oase. We rijden nog tientallen kilometers door een volkomen vlakke - en lege - omgeving. In de verte ontwaren we langzamerhand de contouren van het Atlasgebergte (even op de foto klikken om het beter te zien)`. Dat wil zeggen dat we contouren van bergen zien en een tijdje later daarachter de nog hogere sneeuwtoppen. Eerst de Middel-Atlas, dan de Hoge Atlas. Voorlopig zal het nog bij de eerste blijven.
De afstand die we willen afleggen naar Taliouine is 384 kilometer, over twee passen heen. Wanneer we de bergen in rijden komen we al gauw borden tegen dat er aan de weg gewerkt wordt. Dat hebben we geweten! Vele, vele kilometers lang zijn er steeds onderbrekingen, moeten we over hobbelige stukken en moeten we wachten om elkaar te passeren. er ligt wel een mooi stuwmeer in dit dal. Wanneer we een Nederlandse camper tegenkomen is er even door het open raam een praatje: het wordt steeds mooier, maar de weg wordt nog slechter. En inderdaad, beide uitspraken klopten. Hoe hoger we de Tizi-n-Testpas opreden hoe mooier de omgeving werd. Een schitterende tocht. Uiterst traag kruipen de kilometers voorbij, alsof er geen eind aan komt.

























 Bovenste rij de weg naar de pas met het stuwmeer. Onderste rij: een van de vele dorpjes, de top van de pas en weer naar beneden

Uiteindelijk zijn we bijna in het donker tot aan Aoulouz gekomen. We gaan niet verder en overnachten daar op een parkeerplaats aan de rivier. In Aliouine - 40 kilometer verder - staan we later op de camping.
Pech hadden we ook nog doordat we in Marrakech nog naar de supermarkt wilden gaan, maar deze vanwege het suikerfeest gesloten was. Aan de andere kant van de pas vonden we alleen maar hele kleine winkeltjes, dus het werd een weekend met bijna alleen water en brood. Nou ja, de eigen voorraad was ook nog niet op.
Als we die maandag van de camping vertrekken en in Taliouine nog wat brood gaan zoeken verwissel ik eerst de korte broek voor een lange. Je merkt echt dat je anders negatief zou opvallen. Het is wel belangrijk om ook qua uiterlijk de mensen daar niet voor het hoofd te stoten.

Steenmannetjes

Van Taliouine gaat het naar Tafraoute. Opnieuw door een landschap waar je van de ene in de andere verbazing valt. Een weg van 200 kilometer, adembenemend saai. Grote hoogteverschillen, steeds andere typen bergen, kleine dorpjes. Berberdorpjes, tegen de hellingen geplakt, steeds weer de herders met hun kuddes en in de dorpen de zwaaiende kinderen.
Aanvankelijk een weg waar we met gemak 80 kunnen rijden. Een schitterend landschap ontrolt zich weer voor onze ogen. Zijn we echt hier?, zo gaat door je heen. Hoe anders dan de "gewone" bergen zoals we die van de Alpen, of de Picos d'Europe of de Schotse hooglanden kennen?
Opvallend in het landschap is hoe mensen voortdurend stenen hebben opgestapeld. Kleine steenmannetjes van drie of vier stenen vind je voortdurend terug. Soms zelfs witgeverfd zodat je ze van ver ziet. Niet alleen aan de kant van de weg maar ook midden op de berghelling of waar dan ook. Soms zie je er echte afbeeldingen in.
Wat minder mooi is, is dat blijkt dat de weg later niet alleen smaller maar ook gebrekkiger wordt. En niet zomaar één, maar wel tientallen bruggen over de leegstaande rivier zijn afgebroken, in staat van ontbinding of men is bezig met de opbouw voor een nieuwe. Niet dat je mensen aan het werk ziet, maar elke keer moet je door de rivierbedding. Hortend en stotend daal je af en stijg je aan de andere kant weer omhoog. Gelukkig is die bedding leeg en droog, maar zo wordt de gemiddelde snelheid wel drastisch naar beneden gehaald.


      Onderweg door het schitterende dal.
         In foto's niet uit te drukken.
         Het voortdurend veranderende
         landschap,
         De stilte en het geluid van de wind,
         De enkeling die je tegenkomt...





We komen in Igherm, een wat groter stadje. Op een parkeerplaats staat een groep Nederlandse campers. Het blijkt een tour van de NKC te zijn, ze rijden een andere route dan wij. Bij een van de campers is een hele groep kinderen aanwezig. De chauffeur vertelt hoe hij schriftjes en potloden heeft uitgedeeld. Ook zij weten het inmiddels ze willen snoep of geld, en kennelijk ook allerlei andere dingen. Hum, het lijkt een beetje op het verhaal van de spiegeltjes en kraaltjes....

We zijn op de helft, op weg naar Tafraoute. het landschap verrast ons voortdurend, het is klimmen en dalen en genieten van de mooie uitzichten. Op de camping kunnen we wel eten, maar we moeten dan bij de receptie opgeven wat we willen eten. Een menukaart is er niet, maar de keuze is beperkt. Dus toch maar besteld. Drinken bij het eten is "plat water of gazeuse", een lekker biertje is er uiteraard niet bij.





Hoed van Napoleon
In de omgeving van Tafraoute ziet het berglandschap er ineens totaal anders uit. Normaal zie je rotsen met daarop al of niet wat begroeiïng plus uiteraard overal stenen. Maar deze bergen lijken alleen maar uit stapels immens grote rotsen te bestaan, alsof een reuzenhand daar alle stenen op elkaar gegooid heeft. Stenen van een formaat dat ze een heel huis kunnen vernietigen. Heel apart hier! Een bepaalde groep stenen wordt de "hoed van Napoleon" genoemd, hoewel we er niet de overeenkomst met de steek van hem in zien. Wel stenen die lijken bijna om te gaan vallen. Indien dat zou gebeuren, zou het een immense catastrofe zijn voor alle huizen die er omheen zijn gebouwd. Niettemin een toeristische attractie.




    Boven: bergen die uit opeengestapelde
      stenen lijken te bestaan.
      Links: de hoed van Napoleon.
      Let op de huizen er omheen.






We gaan op weg naar de Gorges d'Ait-Mansour. Het moet de moeite waard zijn. Gorges, een kloof dus, zijn altijd mooi, je wordt klein onder de immense bergwanden. Zou dat hier ook zo zijn? De weg lijkt op de kaart een nietig paadje, dus kunnen we er uberhaupt wel komen met de camper, zo vragen we ons af. In het begin is dat geen vraag. Een prachtig nieuw aangelegde weg, de R107 leidt ons het stadje uit. De eerste kilometers, daar word je vrolijk van. Tot de afsplitsing naar de kloof begint en we die weg nog zo'n 28 kilometer moeten volgen. Wel een uitdaging. Een grote uitdaging wordt het zelfs. Steile hellingen, nauwe bochten, diepgapende kloven. We klimmen omhoog. Hoog en hoger gaat het. Het asfalt is vaak niet breder dan het wielspoor van de camper, al kun je er naast ook wel op het grid rijden, je moet tenslotte iemand passeren kunnen. De weg is vol haarspeldbochten en de uitzichten verrassen elke keer. Het lijkt alsof we alleen op de wereld zijn. Ergens, na de zoveelstepashoogte gepasseerd te zijn zie je onderin behoorlijke begroeiïng. Daar zal zeker ook water zijn. Verrassend temidden van de kale bergen. Een nomade heeft er zijn tent opgeslagen, een kind wuift ons vrolijk toe, de geiten springen van klip naar klip. Maar we zijn er nog niet, nog een kilometer of acht. De laatste anderhalve kilometer breken aan. het moet toch wel wat bijzonders zijn en hopelijk staan we met de grote camper niet voor teveel verrassingen.

Ineens, een bocht om en daar opent zich een waar paradijs van stromend water, hoge palmbomen en steile rotswanden die oranje kleuren. Wat een oase! Gelukkig een grote plek om de camper neer te zetten. Met motorlawaai daar doorheen rijden lijkt een aanslag op de schoonheid. Bovendien blijken de palmtakken zo laag te hangen dat verder rijden ook niet zou kunnen. Dan maar te voet. De vogels fluiten, het water horen we stromen, wandelaars zijn onderweg, een Berber zit op de rand van zijn muurtje. Een kort praatje: ja, hij heeft hier altijd gewoond, dit is zijn gebied. Kunnen we ons voorstellen. Een bloemlezing uit de vele foto's.














Een echtpaar voor ons horen we NL praten, contact is gauw gelegd, we wandelen a.h.w. steeds met elkaar op. Zij gaan terug, komen even later met de auto aan: willen jullie meerijden? Wat leuk! Met de camper kan het niet en na een kilometer lopen voelen we ook de vermoieidheid. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Graag gaan we zo nog een stuk verder, want terug moet je sowieso. De Gorges blijven schitterend. En als er dan een tentje komt waar we wat drinken kunnen, bied ik hun een drankje aan (nou ja, de keuze is uit cola of tonic of water). We kletsen een tijd en daarna brengen ze ons terug naar de camper.
Geniet van nog wat foto's.

























                                                            De palmbomen steken zo heerlijk af tegen de uiterst steile rotsen.

En we beseffen: het was niet voor niets deze onderneming aangedurfd te hebben. We gaan niet dezelfde weg terug, maar nemen nu de weg naar Tiznit. Een stadje om ook even aan te doen, zo omschreef de NKC deze stad. Niettemin vonden we daar niet zoveel, behalve de gebruikelijke soeks en straatjes en steegjes. Een vriendelijke man neemt ons alras mee naar zijn winkeltje, probeert van alles aan te smeren, met een kleinigheid en weer wat armer gaan we terug. Na de overnachting op de camping rijden we de volgende morgen niet ver, slechts naar de camping aan zee in Sidi-Wassay. De temperatuur is er geen 32 zoals gisteren, maar slechts 22. Het is er heerlijk toeven.

Friezin
We bllijven nog even aan de zeekant. Een paar dagen rustig aan voor we echt naar de woestijn gaan. Ook zal dat ons eerst door de Hoge atlas voeren, tot boven de 2000mtr. We komen eerst in de weinig aantrekkelijke stad Agadir. In 1960 vond een grote aardbeving plaats die het leven kostte van eenderde van de bevolking. De stad is opnieuw opgebouwd, maar toeristisch niet aantrekkelijk, behalve voor een strandvakantiie. We bezoeken de Carrefour (jawel, Frans, maar in de grotere steden aanwezig) en rijden langs de kust verder. Een schitterende weg leidt ons tientallen kilometers direct langs de kust. Verderop gaat de weg weer het binnenland in, we klimmen honderden meters en dan besluiten we om niet door te rijden tot Essaouira maar naar de plaats Imsouane af te dalen.


Dat brengt ons weer aan de kust, waar op de wegen direct langs het water wel zo'n 20 campers geparkeerd staan. Allemaal surfers, zo te zien, tientallen mensen bevinden zich op het water. We treffen het opnieuw. Achter ons staat een auto met NL-kenteken. Even later zien we een jonge vrouw die haar hand opsteekt en kennelijk om een praatje verlegen zit. En dat werden die avond een paar heerlijke gesprekken. Deze Friezin blijkt alleen te reizen, sinds corona heeft ze besloten het roer om te gooien en via allerlei communes reist ze overal heen. een basic leven. De klimaatproblematiek heeft veel invloed op jonge mensen, merken we wel. We hebben een mooie ontmoeting, veel problemen komen zo even aan de orde, ze drinkt wat met ons mee, we laden haar telefoon op en de volgende morgen nemen we hartelijk afscheid. Dat was bijzonder.
Nog een derde plek aan zee ligt voor ons. We rijden in de richting van Essaouira (spreek uit: Eswira). Het moet een van de mooiste medina's hebben en een camperplek direct aan de oceaan. Maar wat blijkt: zodra we Essaouira binnenrijden komen we op de rondweg en staat er bij elke weg de stad in een verbodsbord voor campers! Alleen voor campers! Vrachtwagens mogen rustig de stad in. Kennelijk heeft men teveel overlast gehad en worden alle campers nu geweerd. Dan eerst maar naar die camperplek direct aan de oceaan. Alleen blijkt die nog 18 km naar het noorden te liggen. Even lopen naar het stadje zit er niet in.
Maar enfin, we staan opnieuw heerlijk en genieten van het uitzicht, de golven, de surfers die ook daar bezig zijn, de stilte. Uit gesprekken blijkt dat veel surfers deze specifieke plekken kennen en er vaker komen. het terrein, met een achttal campers, wordt ook beheerst door honden die rustig bij en onder je camper komen liggen, maar af en toe ook best tekeer kunnen gaan. Ook katten zijn we al heel veel tegengekomen. Ze blijken allemaal hongerig te zijn. In Marrakech had ik er eerder elf om me heen zitten! Ik verwen ze blijkbaar teveel.
De volgende dag gaan we weer terug naar Essaouira. Er moet getankt worden en inkopen gedaan. Zo gezegd, zo gedaan. Opnieuw kijken we of we ergens in het stadje kunnen komen, maar nee. Tenslotte zetten we de camper op een P-plek aan de rand neer, maken een wandeling over het strand, waar men kan kameelrijden, kitesurfen en van alles en nog wat. Maar we zien wel dat naar de stad, en zeker de oude medina, dat is nog kilometers lopen. Een tegenvaller die we maar incasseren.

Terug op uitgangspunt
En hiermee is de cirkel die we vanuit Marrakech hebben gemaakt bijna rond. We rijden namelijk bijna zonder pauze in één keer de weg naar Marrakech. Een 200 kilometer. Met de waarschuwing: houd je hier aan de snelheid want er zijn veel politiecontroles. En inderdaad, om de haverklap zien we ze met de lasers staan of zijn er langs deze grotendeels vierbaansweg flitspalen. Tot één keer, wanneer we in een dorp (tweebaans) een aantal auto's voorbij willen die al toeterend (bruiloft!) hinderlijk voor ons rijden. En jawel, een boom en een politieagent met een laser. Ik reed net 67 i.p.v. 60. En een agent die ons vriendelijk naar de kant wuift. Maar ook die hele stoet die we net hadden ingehaald. Dat wordt dus een boete. 150 dirham, zo hoorden we al. Maar wat er ook gebeurt - eerst helemaal niets, niemand komt op ons af en even later worden we vriendelijk gewuifd door te rijden. Die stoet blijft staan... Tja, het kan verkeren...
Inmiddels is de vierbaansweg ook buiten het dorp in een tweebaans veranderd en is het landschap een enorme woestijn geworden. Kaal en woest, met alleen stenen en rotsen. Af en toe een dorpje met veel drukte, maar verder leeg. Zoveel woeste grond! Indrukwekkend. Wat een ruimte! En wat een leegte! We ervaren de zinderende hitte al (inmiddels loopt het kwik op tot 34 graden) ook al is het lekker met de airco in de motorcabine (in het woongedeelte hebben we die niet!). En eindelijk duikt dan de bebouwing rondom Marrakech op. De kleinere voorsteden, even later de monotone flats en weer even later de muren van de medina. We zoeken dezelfde camping weer op, waar we ruim een week geleden weer stonden. Lekker een dag Wifi en rust. En zon. De stilstaande camper geeft die zondag 36 graden op, warm, maar goed uit te houden, vooral in de avond koelt het heerlijk af.


We vervolgen op pag. 3

Top - Volgende pagina