Griekenland 2005

Later (rond 1336) werd er een eerste klooster gesticht. Wie de constructies ziet vraagt zich echt af hoe het mogelijk is dat men hier boven op die zuilen vroeger complete bouwwerken heeft kunnen aanbrengen. Via gevaarlijke klimpartijen, met manden die aan touwen naar beneden werden gelaten, verschafte men zich toegang. Het moeten duizelingwekkende en angstaanjagende tochten geweest om als monnik zich naar het klooster te begeven. Ook nu nog kent elk klooster een ´bakkie´ om bagage naar boven te hijsen. 24 kloosters zijn er uiteindelijk gebouwd, 12 bleven er over, waarvan er zes nog steeds toegankelijk zijn en vooral sinds begin 70-er jaren weer gerenoveerd zijn.
Hier zien we een van de grote verschillen met landen als Duitsland en Frankrijk. Wie deze landen bezoekt wordt keer op keer geconfronteerd met resten van burchten en kastelen. Machtsheren die hun gebied beheersten en van hoge punten uit alles konden overzien en vrij hielden van pottenkijkers. M.n. Frankrijk laat hierin duidelijk de op macht, roem en eer beluste werken zien. Ieder die ook maar iets gepresteerd heeft werd omringd door lauwerkransen, kreeg standbeelden en erebogen. Mausolea werden opgericht, bloemrijke geschiedenissen herinneren aan de heldendaden (of wreedheden?).
Wat dat betreft is Griekenland totaal anders. Het leven van een kluizenaar - hoe je ook over zijn levensstijl mag denken - en een kloosterling is toch totaal anders en heeft niets te maken met het zoeken van de heldendaden. Hier vind je i.p.v. burchten en kastelen kloosters en opgravingen.

Hoewel er ook wel een andere, kritische kant is. Wie de kloosters bezoekt en ziet hoeveel ontelbaren uren geinvesteerd is in de uitbundige versieringen, tierelantijnen, houtsnijwerken, goudgeverfde beelden en typische inrichtingen van de Grieks-Orthodoxe kerk, die vraagt zich ook weer af (net als bij het bezoeken van veel Rooms-Katholieke kerken) of men de tijd en het vermogen daar aan besteed, niet beter aan de verbetering van de leefomstandigheden van de mensen had kunnen besteden. Of de bedoeling van het dienen van God wel in die pracht en praal tot uiting komt. Want temidden van weelderige kloosters en kerken die iets uitstralen van afgezonderdheid evenals rijkdom en pracht, is er een ontstellende armoede gebleven.
Maar goed, daarvoor zijn wij natuurlijk te nuchtere protestanten, om daar iets van te begrijpen...
We gaan dus vroeg op pad en zijn om negen uur al bij het eerste klooster. Overigens is dit een van de zeldzame keren dat we met de camper van de camping gaan, terwijl we er die avond weer terugkomen. Iets wat door niet-camperaars altijd voorgehouden wordt: hoe kun je nu ergens heen. Is het de eerste of tweede keer in het tiende jaar 'camperen'? Onze stoelen en tafel houden in ieder geval de wacht op de uitgezochte plek.
Dat we niet voor niets vroeg genoeg zijn zien we uren later als er bij dit eerste klooster lange rijen op de trappen staan te wachten. Want natuurlijk worden we niet meer in bakjes naar boven gehesen, maar moeten trappen lopen. Vele honderden treden worden het die dag. Het voert te ver om hier alle kloosters te bespreken. Ze zijn het bezoeken zeker waard. De grillige natuur heeft hier een perfecte locatie geschapen voor een decor dat de gewijde atmosfeer indringend op je in laat werken. Zij het dat m.n. bij het klooster metamorphosis, oftewel het grootste klooster, de toeristenindustrie veel daarvan wegneemt.
Overigens is het in de kloosters gebruik dat een vrouw een rok draagt en de man een lange broek. Dat schouders bedekt zijn. Voor de vele vakantiegangers die hieraan niet gedacht hebben zijn er wel een aantal kledingstukken voorradig, maar op de hoogtepunten als er honderden mensen tegelijk komen, zullen er toch geweigerd worden. We maakten nog een spectaculair moment mee bij het grootste klooster. Zelf

moesten we eerst 200 treden naar beneden om er vervolgens weer 200 omhoog te gaan. Op dat moment passeerde hoog boven ons hoofd in een horizontale lift over het dal heen gespannen, een eerwaarde monnik, die in passend tempo vervoerd werd. Hij verblikte en verbloosde niet en zat rustig te wachten tot hij veilig aan de overkant was.
Hij leek overigens meer op de fakir uit de Efteling.

Ontmoeting
Vier van de zes kloosters hebben we bezocht. De overige twee waren die dag gesloten, maar aangezien ze allen dicht bij elkaar liggen hebben we ze well gezien. Echt heel onmogelijk zoals deze gebouwd zijn! Zoals gezegd werden de mensen vroeger omhoog gehesen. Voor wie dat wil kan dat nog. Ada moet zo nodig zo omhoog. Ik heb de 170 treden maar beklommen.

In Kastraki hebben we nog gebruik gemaakt van wat daar een internetcafé heette, met één aanwezige computer, ws. van de eigenaar privé, want zijn hele hebben en houden stond erop (incl. mails). Alles was in het Grieks dus moest je soms blindelings op je gevoel vertrouwen. En natuurlijk geen mogelijkheid om via FTP iets te uploaden naar de website.

De thuisblijvers moeten dit keer wel lang geduld hebben om mee te lezen.

Voor de liefhebber nog een paar kleine (maar aanklikbare) foto's van de kloosters. Respectvievelijk een interieur, een wijnkelder, een keuken en een kluizenaarswoning in een andere rots.
Daaronder tenslotte nog het uitzicht van boven af.

Dan nog even de zes kloosters op een rij.

Roussanou (2x) Stephanos Metamorphosis,grootste van allemaal Nikolaos Anapafsas

Triada Varlaam

Terug op de camping was het zwembad lekker, terwijl we ‘s avonds uit eten gingen. De volgende dag ging de reis weer richting westkust. Met allereerst de beruchte weg tussen Meteora en Ioannina. Een weg van ruim 120 km waar je zeker een uur of drie voor nodig hebt. Met niets anders dan stijgingen of dalingen, een-en-al bochtenwerk en veel vrachtverkeer dat soms tergend langzaam omhoog kruipt. Maar wel een weg die je door zulke mooie gebieden brengt, vooral als je over de hoogste pas gaat. Zo mooi dat je zeker geen drie uur achter elkaar doorrijdt, maar regelmatig stopt om van die spectaculaire uitzichten te genieten. Magnifiek! Over enige tijd (1 of 2 jaar?) dan zal de route aanzienlijk verkort worden omdat men bezig is een deel door tunnels aan te leggen, wat behoorlijk tijdwinst zal geven. Alleen mis je dan wel de prachtigste stukken. Vooral als je in de vakantie haast hebt...
Vanaf Ioannina (wat ontzettend lang geleden lijkt het dat we hier weg gingen en aan onze tocht door het noorden begonnen, terwijl net 9 dagen voorbij zijn!) gaat het richting Prebeza, Preveza, (in Ioannina gewoon richting Arta blijven volgen, het gaat dwars door de stad). Daar zoeken we de jachthaven op en installeren ons voor de nacht. Een praatje met één van de Hollandse schippers maakt duidelijk waarom het hier ook weer zo onafgewerkt en vol van rotzooi is: dat houdt het goedkoop! Daarom mag een schip hier gratis liggen, terwijl er ook stromend water aanwezig is. Schippers met een los aansluitbare douchekop maken daar handig gebruik van. Een tweetal andere campers die eerst tussen jachthaven en dorp in stonden komen even later bij ons staan, omdat het aan de andere kant te druk en te lawaaierig was. Dat dachten we al. Aan onze kant staan we tenminste heerlijk. De beide anderen kennen elkaar blijkbaar en zoeken elkaar af en toe op. We worden uitgenodigd ‘s avonds een glaasje mee te drinken. En zo ontstaan weer de gesprekken van onderlinge kennismaking. En: wat blijkt de wereld weer klein. Een van de camperaars blijkt te wonen aan de Dijkstelweg in Ouddorp, terwijl we zelf als predikant begonnen zijn in Goedereede.... Veel stof voor een gsprek dus. Hij - als zeeman - kende toch wel enigszins het kerkelijke leven daar. Wat we toen niet wisten is dat de betroffen persoon, Jos Verweij ook columnist is in het blad Kampeerauto van de NKC. En dit gesprek kreeg dus een vervolg in deze column (even aanklikken en vergroten).

Top - Volgende pagina