2. Camperreizen:
Griekenland
      2001  (Peleponessos)
      2005  (Noord - Zuid)
      2009  (Noord)
      2012  (Peleponessos)

Noorwegen
       Noordkaap 2004
       Noorwegen 2014

Frankrijk (route Grandes Alpes)
       2008 (+route Napoleon)
       2012

Spanje
       Spanje 2007
       Spanje 2010

Marokko
       Marokko 2023

Overig
       Schotland 2006
       Italië 2006
       Kroatië 2013
       Ierland 2022

3. Campertips
       Beginners
       Gevorderden
       Noodnummers

4. Overig:
       Linkpagina
       Privé

5. Kippensite
       Info
       Pagina 1
       Pagina 2

6. Contact

Opstapkip - Camperreizen. Site voor Camperreizen met camper/kampeerauto of voor een enkele camperreis.Camperliefhebbers vinden hier alles van hun gading. Plannen van reizen, reisinformatie. Met de camper reizen naar Noorwegen, met de camper de Noordkaap bezoeken, via Finland en Zweden. Met de kampeerauto door Griekenland, met de camper naar Italie;, rondreis via de Route des Grandes Alpes of Route Napoleon, rondreizen naar Schotland, of met de camper Spanje doen. Camperreizen/camperrondreis Europa. Rondreizen door Belgie, Duitsland, Frankrijk. Eindeloos dwalen. De Reis is het doel. Ook Servie en Kroatie.Naar de Noordkaap of het zuiden van Griekenland, naar de laars van Italie of het binnenland van Spanje. Over de hoogvlaktes in Spanje, langs de fjorden van Noorwegen, overnachtingsplekken en overnachtingsplaatsen. Reisroutes en foto's van onderweg Scandinavië: Zoek een overnachtingsplaats of of een overnachtingsplek op een fjell, aan een fjord. Aan een haventje of kade. Rij langs fjorden over de (noord)poolcirkel, langs het sognefjord, door het laerdal, of hemsedal waar u een prachtige staafkerk vindt.

• Griekenland 2005 :
• pag. 1
• pag. 2
• pag. 3
• pag. 4
• pag. 5

In alle rust beginnen we de nieuwe dag. We zoeken de bakker in het dorp op en trekken aan het eind van de morgen weer verder. Het was opnieuw een plekje zonder een groot toerisme. Ze zijn nog genoeg te vinden. Waarbij natuurlijk aangetekend moet worden dat ook het hoofdseizoen voorbij is. En daarmee (gelukkig) de extreme temperaturen. Hoewel, het is nog steeds kurkdroog en rond de dertig graden. Gevolg is dan ook dat we regelmatig op strategische punten in de bergen brandwachten zien staan die in de gaten houden of er nergens brand uitbreekt. Ook een tweetal speciale vliegtuigen circuleert over het land.
We zoeken de hoofdweg weer op en rijden richting Elefsina. Althans, voor Elefsina slaan we rechtsaf, anders zitten we straks in Athene. En dat slaan we over. Het stuk weg dat we volgen is de oude nationale route naar Athene. Sinds de autobaan er is minder gebruikt, behalve door vrachtverkeer. De weg slingert zich bovendien behoorlijk door een gebergte heen, zodat we niet echt opschieten. Als we de weg verlaten om richting Korinthe te gaan wordt het een stuk rustiger. We komen eerst op de autobaan, zonder dat aangegeven wordt dat we tol moeten betalen. Maar 2 Euro valt te overkomen, dus pakken we een stuk mee. Bij Kineta nemen we de kustweg weer. Ditmaal verboden voor vrachtverkeer. Voor we het weten staan we bij het Korinthekanaal. Altijd prachtig om boven op de brug in de diepte van het kanaal te kijken. Er wordt juist weer een schip doorheen gesleept. In het verslag van 2001 schreef ik er al over. Na in Korinthe boodschappen te hebben gedaan zoeken we weer bij Isthmië de kust weer. Het is de plek van de vroegere Isthmische spelen. Opnieuw vallen een paar puzzelstukjes in elkaar. Korinthe en Isthmië liggen dicht bij elkaar. Isthmië dicht bij de kust, daar waar Kenchreeën ligt (huidige Kenchri). Op die plek is Paulus weer afgevaren. Deze drie plaatsen hoorden dus voor Paulus bij elkaar. Als Paulus dan in 1 Kor. 9:24 schrijft over het lopen op de loopbaan, waarbij slechts één een prijs kan winnen, om daarmee aan te geven dat we allemaal in het geloof zo moeten lopen alsof wij die prijs zullen winnen, dan is het duidelijk dat hij hierbij aansluit bij de spelen die in de buurgemeente van Korinthe zo'n grote betekenis hadden.
Maar Isthmië is nu een drukke industriestad en verder dus niet interessant. We zoeken ons plekje aan de baai van Kenchreeën weer op. Een afgelegen plekje, nauwelijks te vinden, maar met verschillende plekken. Enig nadeel is het dat het vrij druk kan zijn met vissers die af en aan blijven komen met hun boten. Tot laat in de avond komen ze weer terug en halen hun boten aan land of nemen die met de trailer weer mee (zie mijn verslag van 2001, pag. 5 voor de route erheen).



Ver weg aan de overkant zien we de raffinaderijen bij Kineta, ‘s avonds een zee van lichtjes. Aan de baai wordt het stil en stiller, de nacht valt en de warmte trekt enigszins weg. Als de vissers weg zijn blijft niets over dan het ruisen van de zachte golven. Met daarboven de tintelende sterren, die al eeuwenlang getuige zijn van al wat in deze streken gebeurde.
Ineens klonk er die avond ook een stem: "hebt u een bakkie koffie". In onvervalst Hollands. Het blijkt een Griek te zijn die 20 jaar lang in NL heeft gewerkt (Maastricht) en gewoond. Hij woont in Korinthe en vist hier bijna elke dag. De vis verkoopt hij aan restaurants. Gezellig komt hij er even bij zitten. Ook de volgende dag zien we hem weer.
Er is een te harde wind gekomen, zodat hij (en de anderen) er midden op de dag al mee stoppen. We drinken koffie en hij begint vier vissen voor ons schoon te maken, zodat we onverwachts vis op het menu zullen hebben. Intussen praat hij honderduit over wat hij in Nederland allemaal deed. Vooral ook de café's onveilig maken, hebben we de indruk. Die avond staat buiten de vis op het vuur te roosteren. Opnieuw blijft het rond de 25 graden. De wind is weer helemaal gaan liggen en veel vissers zijn ‘s avonds opnieuw weggegaan. Rond de klok van tien moeten er nog wel zo'n 6 stuks binnenkomen. Even later weer een Hollandse stem, nog iemand die 20 jaar in NL werkte, er als 17 jarige heenging, studeerde en werkte. Hij geeft ons zelfs zijn telefoonnummer voor als we het nodig hebben. Zo maak je nog eens wat mee, daar aan het strand van Kenchreeën.

Kattenbrokjes
Het mag bekend zijn dat er in Gr. veel wilde honden rondlopen, broodmager, door de Grieken zelf slecht bejegend. Niet voor niets zijn er vlak voor de Olympische spelen van 2004 rond Athene veel van deze honden afgemaakt. Men wilde immers een goede indruk maken. Rond de camper aan de baai verschenen al gauw een mannetjeshond met vier jonge hondjes. Inderdaad, broodmager. Aanvankelijk konden ze alleen maar blaffen. Maar toen ik de op advies van anderen meegenomen kattenbrokjes had voorgeschoteld vielen ze aan als hongerige wolven. Vanaf dat moment hadden we bewaking rondom onze camper en vertrouwden ze ons steeds meer. Schatjes waren het die je zo mee had willen nemen.
We vertrekken weer van deze plek. De Griek die ons de vissen had gegeven ontmoeten we nog even. Dan rijden we verder langs de baai van Kenchreeën. We gaan nog even naar de plek die vermoedelijk echt de plek is waar Paulus aan boord ging. Je kunt het ook herkennen. Tussen twee heuvelachtige bergruggen ligt er vlak strand. Hier is het in vroegere tijd absoluut gewoon geweest dat een schip zo dicht mogelijk bij de kust kwam. Sporen van vroeger zijn hier niet te vinden, de naam Kenchri is onlosmakelijk aan deze plek verbonden. Vandaar rijden we door Korinthe heen. Nee, eerst bezochten we nog het begin van het Korinthekanaal, aan de Korinthische kant (even in Korinthe richting Loutraki rijden). Daar ligt nl. een brug die niet omhoog gaat als er scheepvaart doorheen moet, maar naar beneden. Heel apart! Helaas was er dit keer geen schip, we zagen nog net hoe aan de andere kant van het kanaal twee schepen aan kwamen varen, maar dat duurt dan nog bijna een uur. En we hadden die wonderlijke afzakbrug (t.o. gestelde van een ophaalbrug) al eens eerder meegemaakt.

Hoewel we ook de resten van de oude bloeiende stad uit de Bijbelse tijd van Korinthe al eens bezocht hadden, konden we het niet laten er nog weer even heen te rijden (toch behoorlijk buiten het nieuwe Korinthe), de resten van tempel en agora (marktplein) te zien Als je er zo even omheen rijdt, stilstaat en naar binnen kijkt lijkt met misschien net een hoop stenen. Wie interesseert zich daar nu voor. Maar als je binnen bent en even weet wat al die onderdelen betekenen dan komt er een wereld (van vroeger) tot leven. Schitterend, als je dan weer bedenkt hoe deze stad vroeger dicht aan zee lag (de Korintische golf die uitloopt op de Adriatische zee), hoe dit een bloeiende stad was en tegelijk - als je de Korinthebrief van Paulus goed bestudeert - een stad waar de gekste dingen plaatsvonden, haat en nijd, verdeeldheid, incest, protserigheid en nog veel meer zaken. En daar sta je dan naar een hoop oude stenen te kijken. Jawel, hier liep Paulus, hier verkondigde hij de Christus, de Redder der wereld. Hoe de argeloze lezer daar ook over mag denken, als je Hem kent, gaat ook deze wereld anders voor je leven dan alleen een land met veel zon en strand.

Wegwerpbarbeque
Van strand gesproken: we hebben nog geen enkele strand, in de NL-betekenis, gezien. D.w.z. met alleen maar zand. Waar we waren was steeds grind. Waterschoenen zijn dan ook onontbeerlijk. Nadat we Korinthe achter ons gelaten hadden namen we eerst een stuk snelweg. Hinderlijke gewoonte van die Grieken om je te dwingen op de vluchtstrook te rijden als ze je voorbij willen. Die snelweg kent (nog) maar één baan, en de max. snelheid betekent in Griekenland ook niets dus willen ze je voorbij en worden ontzettend boos als je niet op de vluchtstrook gaat rijden. We nemen de gewone kustweg maar weer. Veel mooier, veel rustiger, geen vluchtstrook en leuke dorpjes. Bij een dorpskraan stoppen we om koffie te drinken en onze tank te vullen(niet de dieseltank hoor, die vul je niet even ij de kraan. Helaas!) . En dan breekt er een sleuteltje in het slot van een van de zijvakken af. Oei, daar staan we. En weer blijkt het voordeel van het bij je hebben van een behoorlijk aantal verschillende gereedschappen. Een waterpomptang, een pincet, een fijne snijbektang, schroevendraaier waren nodig om de halve sleutel eruit te halen en het slot weer tijdelijk erin te zetten. Ik kan het de camperaar niet genoeg zeggen.
Overigens: de echte camperaar haal je er toch wel snel uit. Die heeft verantwoordelijkheid voor zichzelf en de omgeving (natuur). Wat te denken van die Duitser die een wegwerp bbq had aangezet om het eten gereed te maken, wat natuurlijk gegund zij. Maar in een omgeving waar het kurkdroog is en je regelmatig brandwachten ziet moet het wel aan het denken zetten. En die bbq niet onbeheerd achterlaten. Deze familie had daar kennelijk niet aan gedacht. Ze stonden op Lefkas en wij stonden vlak naast hen. Op een gegeven moment zagen we dat ze naar binnen en kennelijk naar bed waren, maar dat de wegwerp bbq nog roodgloeiend buiten stond. Ik heb er toch maar een paar liter water aan gewaagd om die gloed uit te schakelen. Ik was voornemens die volgende morgen er echt wat van te zeggen. Maar toen we wakker werden zagen we ze net wegrijden, met de kraan van het afvalwater ook nog open.... Bovendien had het die nacht behoorlijk geregend, zodat ze ws. dachten dat er zoveel water in gekomen was vanwege de regen. Hoewel naar onze mening in Griekenland vanwege ontbrekende voorzieningen veel campers de problemen hebben van het lossen van vuil water en het legen van de wc, kun je daar toch wel zo mee omgaan dat het zeker geen openlijke vervuiling wordt. En vooral: geen chemisch spul in de toilet gebruiken.

Politie
Bij Diakopto langs de kust naar Patras vinden we op advies van anderen een veldje even buiten het dorp waar we zouden mogen staan. Weliswaar staat er een bord ‘no camping' (waarom staat zo'n bord eigenlijk niet in het Grieks??) maar kennelijk staat in veel gidsen vermeld dat je daar kunt staan. Ook in de onze. Wij staan er die nacht met 10 anderen. Een mooie plek aan de Korintische golf.
Die morgen rijdt er langzaam een politieauto op de weg langs ons heen. En vreemde toon klinkt. Achteraf bleek het een claxon, maar dat klonk absoluut niet zo. Kennelijk blijkt hij achter onze camper staan, maar we merken dat niet echt, we horen die vreemde toon, een keer, nog een keer, twee keer. Tenslotte schrikken we als hij drie keer vlak naast ons klinkt. De politieauto is naast ons komen staan. Met z'n vingers dwing hij ons naar hem toe te komen. We krijgen te horen dat kamperen hier verboden is. Zo gaat dat in Griekenland. Overal is het verboden. Overal wordt het toegelaten. Tenzij de politie zegt dat je hier niet mag staan. Dan kun je op dat moment maar beter vertrekken. Zo gebeurt dus ook. Al is de plek nog zo geschikt. Typisch iets Grieks. Borden, strepen op de weg, rijstroken, dat schijnt voor geen enkele Griek iets te betekenen te hebben. Nooit zie je iemand afremmen als er ‘50' of wat dan ook staat, op de vluchtstrook rijden is heel gewoon, dan kunnen anderen lekker opschieten. Stoppen bij een stopbord? Nooit van gehoord. Telefoneren verboden? Nooit van gehoord. Welgeteld één keer een Griek gezien die veiligheidsgordels droeg, zelfs geen politie! Alles kan in het verkeer, dat is werkelijk abominabel! En dan kun je hier weg omdat er een bord staat, dat het verboden is. Goed, we weten nog een plek, iets verderop, net onder Patras, aan de zee bij Kalogria. Campers worden gedoogd, staat er in de Facile-en-route. En inderdaad, 20 campers op een grote plek (er kunnen er nog wel 60 bij). Natuurlijk het befaamde bord: no camping, maar we staan weer. Als het donker wordt duiken we de zee nog even in. Met een schitterende glans van de halve maan erop en de warme wind is dat verrukkelijk.

Rust
De lezer merkt: de laatste dagen hebben we niet veel meer ondernomen dan hier te staan en daar te staan. Lekker uit te rusten en te genieten van de omgeving. Tijd om wat te lezen en het verslag bij te werken. Hoewel we het niet onderweg konden bijwerken op de website, zal het zover zijn dat u straks alles in een keer te lezen krijgt. Ook de foto's worden steeds op de laptop gezet, verkleind voor internetgebruik en genummerd naar datum, volgorde en naam. Zo is alles snel terug te vinden.
Intussen lijkt het om ons heen te stormen, maar dat is de zeewind die door de camper waait, terwijl we Griekenland hebben verlaten vanuit de haven van Patras. Ook dat is en vreemde gewaarwording, in je eigen camper voor het raam te zitten en de zee langs je heen te zien stromen. Op het open camperdek kan dat. Nog even en we kunnen de klok weer een uur terug zetten, want dat is in Ancona (It.) het geval. Op zo'n luxe veerboot kun je van alles genieten. En boven aan dek heb je een pracht uitzicht op de snel verdwijnende kust van Griekenland. Maar ook dus vanuit de eigen camper.
We varen om de punt heen, langs Lefkas, waar we in het donker wordende uitzicht het heerlijke plekje vermoeden, waar we gestaan hebben.
Aan het eind van de avond, om 11u komen we in Igoumenitsa aan. De haven waar we aan land gingen. Vijf uur varen verder. Ook hier wacht een grote hoeveelheid verkeer. Onvoorstelbaar als je weer ziet hoeveel vrachtauto's er mee gaan. En in de boot moeten manoeuvreren, achteruit of vooruit. Stevig met kettingen verankerd staan ze straks dicht opeen. Straks moet dat er ook allemaal weer af. Ik schat dat het straks als we om drie/twee uur 's middags aankomen (de klok mag weer een uur terug) in Ancona wel ruim drie kwartier kunnen wachten voordat we er af kunnen rijden. We gingen namelijk als eerste camper (na een groot aantal vrachtwagens) de boot op. Altijd weer spannend dat embarkeren. Naar boven rijdend, die grote buik van de boot in met grommende motor over het ratelende ijzer, of straks weer afzakkend om bij het open gat beneden ineens weer land onder de wielen te voelen. Italië. Een vakantie gaat dan ten einde. Op wat kleine storingen na ging alles voortreffelijk. Ondanks het Griekse verkeer, waarin we wel enkele ongevallen zagen, overkwam ons niks. Met dankbaarheid aan God mogen we terug zien op de fijne weken. Het thuisfront wacht weer. Je verlangt ook weer naar huis na vier weken. Hoe zou het zijn. Vier weken praktisch verstoken van elk nieuws. Hier en daar wat gehoord, nou ja dat horen we thuis wel. Hoe was dat vroeger ook al weer? Toen hoorde je soms ook pas weken later dat er ergens in een land iets gebeurd was. Tegenwoordig moeten we er blijkbaar steeds bovenop zitten. Het leven is hectisch. Waar is het eigenlijk voor nodig? Je beseft het tijdens zo'n vakantie ineens. Zou het ooit lukken om een rust in je leven in te bouwen die blijvend is? Op de boot wordt het me nog eens duidelijk als iemand me vraagt of de autobaan naar Basel open is. Is die dan dicht, antwoord ik? Hoelang bent u dan al weg, is de reactie. Kennelijk heeft dat noodweer (dat hebben we nog wel opgevangen) veel te weeg gebracht. We zien nog wel. Van een andere Zwitser horen we dat de Gotthardtunnel dicht is. Dan gaan we maar over de pas. Veel mooier toch?
Ondertussen zitten we aan onze tafel te ontbijten met het raam wagenwijd open en de golven naast ons. Een prachtplek hebben we, met uitzicht tot op de eilanden voor Kroatië. Nog enkele uren en we zetten weer voet op Italiaanse bodem. En dan gaat het huiswaarts. Kijkend naar de laatste foto voelen we de wind nog om onze oren (zie het gordijn achter mijn vrouw), voelen we het stampen van de motoren nog in onze oren en genieten we nog na van de eindeloze blik op de Adriatische zee. Met hier en daar een bootje. Een zon die speelt met het licht dat weerkaatst op de golven en de Griekse omroepster die elke keer weer probeert in haar beste Duits en Engels ons iets mee te delen. En we verstaan er maar zo weinig van. Het drukt de pret niet. Het is volop genieten. Over een uur bereiken we Ancona. Er was tijd genoeg om de website bij te werken. Straks mag u meelezen.

Stroomafwaarts
Tu-ta-to, Postauto (zoals onze kinderen vroeger zongen), de drietonige hoorn van de Postauto klonk weer fantastisch in onze oren, het 'Swytzerdüütsch' klonk weer prachtig, de koeienbellen rinkelden en de geur van Zwitserland drong even diep door in onze neuzen.
Het valt allemaal mee in Zwitserland, de Gotthardtunnel is alleen ‘s nachts voor onderhoud dicht en van verdere stremming is geen sprake. Dat wil niet zeggen dat we even snel door CH heenrijden. Wel door Italië. We kwamen om drie uur aan in Ancona en reden om vijf over drie van de boot. Hoewel: in die tussentijd hadden we de klok een uur terug gezet. Zo lang duurde het dus nog! En toen wij wegreden stonden er nog zoveel vrachtwagens op! Onvoorstelbaar eigenlijk hoeveel goederen in onze maatschappij heen en weer versleept worden. Noodzaak? Of alleen commerciele belangen?
Wij doorkruisen Italië met een hoge snelheid. Het enige wat we daar aan geld achterlaten is tolgeld. Van Ancona naar Milaan net 20 Euro. Alleen, waarom er daarna nog twee keer een tolheffing van 1,50 of 2 Euro moet zijn lijkt me een vreemde zaak. De kosten van tolheffing en van wachtgeld in drukke tijden voor de rijen auto's wegen er niet tegen op.
‘s Avonds tegen elven - na behoorlijk wat file's en een te laat opgemerkte bijna lege tank waardoor we een stuk terug moesten - komen we in Airolo aan. Op de parkeerplaats bij het dalstation van de kabelbaan is een goede plek. Enkele campers staan er al. In het erbij horende restaurant kun je nog wel tot 12 uur iets te eten of drinken krijgen.
We kiezen er niet voor niets voor om niet zomaar even door Zwitserland heen te rijden. Voor ons is het ons tweede vaderland (we woonden er een aantal jaren, vandaar). Daarom zo snel door Italië heen. De volgende dag pikken we dan de Gotthardpas. De bergen van Zwitserland doen toch heel anders aan dan die van Griekenland. In feite veel mooier, groener, netter. Niet dat Griekenland niet mooi was, we hebben volop genoten. Maar deze bergen doen anders aan. Adembenemend. Ontbijten met uitzicht over het dal, koffiezetten aan de andere kant. Alleen als je bovenop de Gotthard bent dan valt een ding weer op: je bent in een schitterende adembenemende natuur, het overweldigt altijd weer. Maar wat heeft de mensenhand er allemaal niet in geknoeid. Ik weet het: zonder die mensenhanden konden we dit niet zien. Kwamen we hier niet. Maar wie van boven af naar beneden (Airolo) kijkt ziet het geslinger van wegen, spoorlijnen en andere lijnen. De kunstmatige hand van de mens heeft er meer spaghetti van gemaakt dan een prachtig landschap. En als je dan bovenkomt dan zie je de militaire bouwwerken, één groot fort lijkt het wel. We hebben trouwens in de hele vakantie nog niet zoveel militairen en materieel gezien als vandaag. Maar dat wisten we: Zwitserland heeft niet een leger, maar Zwitserland ís het leger.
Het meest confronterende daar bovenop die Gotthardpas was wel dat stalletje in schreeuwerige CocaCola-kleuren met ‘Bratwurst mit Brot und Senf' en jodelmuziek op de achtergrond , neergezet door een of andere malloot die alleen denkt aan geldverdienen en niet beseft wat hij hierboven op 2100 mtr teweeg brengt. Dat zoiets toegestaan is, denk je dan.
De economie heerst altijd weer over het besef hoe het leven bedoeld is. We wennen zo vast aan de cultuur van de (over)heersende economie.


          Boven op Gotthardpas                            Miltair bolwerk                                Vervoer over de Gotthard                      Ingang tunnel trein Gotthard

Toch blijft het een grote prestatie als je denkt hoe de mens begonnen is deze bergen over te trekken, van muilezel tot postkoets en van tweetaktmotor tot de snelle auto's. We dalen af en rijden langs de prachtige plekjes als Göschenen, Wassen, Gurtnellen. Vooral de loop van de treinen, links en rechts voorbijschietend en de bergen induikend of er juist uitkomend, maken dit gebied tot een fascinerend gebied. Vooral omdat we tot Altdorf (jawel met het standbeeld van Wilhelm Tell) de oude weg hebben genomen.


         Trein over Gotthardpas                           Trein door de bocht                                     Viaducten                                 Trein verlaat tunnel Gotthard


        Autochtoon                                                    Kerk Wassen                      Wassen, gelegen in Gotthard dal                Wilhelm Tell

Even iets rustiger aan gedaan dus, dan in Italië. En even wat extra foto's. Toch moeten we verder. Via de autobaan zoeken we Zuid-Duitsland op en zoeken Breisach op, langs de Rijn. Volgens de "facile-en-route" moet er een plek zijn waar de wijnfeesten worden gehouden en buiten die feesten om er 80 campers mogen staan. Nu blijkt die plek alweer gesloten en vervangen te zijn door een andere. Maar we vonden een veel kleinere plek. We volgden bij Breisach ingang Breisach-Noord en zagen al vlak voor het plaatsnaambord een kleine Bistro/Biergarten, waar een parkeerplek speciaal voor campers bij was. Zo zitten we opnieuw langs de Rijn. Net als in het begin. Nog enkele uren scheiden ons van thuis. Maar eerst nog een rustige nacht. Ondertussen stroomt de Rijn stoer verder. Langzaam tuft een schip stroomopwaarts. Een ander glijdt als vanzelf - en sneller - stroomafwaarts. Die richting gaan we straks ook. Thuis trekt.

Top