2. Camperreizen:
Griekenland
      2001  (Peleponessos)
      2005  (Noord - Zuid)
      2009  (Noord)
      2012  (Peleponessos)

Noorwegen
       Noordkaap 2004
       Noorwegen 2014

Frankrijk (route Grandes Alpes)
       2008 (+route Napoleon)
       2012

Spanje
       Spanje 2007
       Spanje 2010

Marokko
       Marokko 2023

Overig
       Schotland 2006
       Italië 2006
       Kroatië 2013
       Ierland 2022

3. Campertips
       Beginners
       Gevorderden
       Noodnummers

4. Overig:
       Linkpagina
       Privé

5. Kippensite
       Info
       Pagina 1
       Pagina 2

6. Contact

Opstapkip - Camperreizen. Site voor Camperreizen met camper/kampeerauto of voor een enkele camperreis.Camperliefhebbers vinden hier alles van hun gading. Plannen van reizen, reisinformatie. Met de camper reizen naar Noorwegen, met de camper de Noordkaap bezoeken, via Finland en Zweden. Met de kampeerauto door Griekenland, met de camper naar Italie;, rondreis via de Route des Grandes Alpes of Route Napoleon, rondreizen naar Schotland, of met de camper Spanje doen. Camperreizen/camperrondreis Europa. Rondreizen door Belgie, Duitsland, Frankrijk. Eindeloos dwalen. De Reis is het doel. Ook Servie en Kroatie.Naar de Noordkaap of het zuiden van Griekenland, naar de laars van Italie of het binnenland van Spanje. Over de hoogvlaktes in Spanje, langs de fjorden van Noorwegen, overnachtingsplekken en overnachtingsplaatsen. Reisroutes en foto's van onderweg Scandinavië: Zoek een overnachtingsplaats of of een overnachtingsplek op een fjell, aan een fjord. Aan een haventje of kade. Rij langs fjorden over de (noord)poolcirkel, langs het sognefjord, door het laerdal, of hemsedal waar u een prachtige staafkerk vindt.

• Griekenland 2005 :
• pag. 1
• pag. 2
• pag. 3
• pag. 4
• pag. 5

Zweetdruppels
De volgende dag gaan we weer een stukje verder: niet meer dan twintig km. naar het eiland Lefkas. We pakken niet de gebruikelijke route langs de oostkant, maar de minder makkelijk te berijden westroute. Hoewel, een crime om in Lefkas zelf de weg naar Tsoukalades te vinden. Bewegwijzering is wat dat betreft moeilijk. Bovendien gaat het aan die westkant wel weer van boven op de berg tot beneden aan de zeespiegel. Over smalle wegen, ontmoetingen met tegenliggers, altijd precies op het smalste punt of in de bocht. Vooral het laatste stuk maakt het ontzettend spannend. We willen de weg via Athani naar Porto Katsiki gaan. Dat ligt vast en zeker aan zee. We zijn echter tot ontstellende hoogte geklommen als we de wegwijzer zien staan. Alles moet dus weer naar beneden voeren. Een weg van 16 km. lang volgt. Wanneer je zo'n weg voor het eerst berijdt is er altijd de onzekerheid of je er wel met een camper goed aan doet. Nergens staat een hoogte- of breedtebord, dus moet het lukken. Kun je er met de camper wel doorheen? Het advies van anderen om in zo'n geval te kijken of er kliko's staan (want dan komt de vuilniswagen er ook) is niet haalbaar omdat er voorlopig geen huis te bekennen is.
Eerlijk gezegd bekruipt menig camperaar ( zo horen we ook van anderen!) toch wel een beetje een angstig gevoel. Durf ik dat wel? Maar wie A gezegd heeft moet ook B zeggen, m.a.w. doorgaan zolang nergens staat dat het verboden is. Bovendien rijden we met rechts de afgrond dus altijd een enger gevoel dan de bergwand.
Op één plek gaat het door een dorpje waar het zo nauw manoeuvreren is onder balkonnetjes die vragen om eraf gereden te worden. Onze camper is daarvoor gelukkig net iets te laag. Of auto's die je exact op de hoek ontmoet en die niet op een boven de straat hangende spiegel hebben gelet waarin ze je hadden kunnen zien aankomen. Het vraagt heel wat zweetdruppels en ik hoop dat er beneden wel een plek voor ons is om te overnachten, want we willen daar weer een paar dagen doorbrengen.
Wat schetst onze verbazing wanneer we beneden aankomen. Allereerst staan er een groot aantal auto's en zijn we waarlijk niet de enige camper. Wat een geweldig stukje schepping hier! Een soort krijtrots en een prachtige blauwe zee in zulke mooie schakeringen dat je ogen er zeer van doen. Ongeveer vijftig meter boven de zee, op een plateau, vinden we die avond de plek waar we met een stuk of zes campers blijven. Als de sterrenhemel zichtbaar wordt en het aanrollen van de golven alleen nog maar gehoord wordt is dit een plek om stil te worden, om in te drinken. En te vergeten hoe de weg erheen was.
De temperatuur op de dag van aankomst ligt dik boven de dertig. Het kwik wil niet zakken, ook omdat het die avond windstil blijft. 's Nachts breekt er een noodweer los, de storm loeit om de camper, regen komt massaal naar beneden en het weerlicht voortdurend. Wanneer de ochtend aanbreekt is de wind nog hevig, maar langzamerhand komt de zon erdoor en wordt het opnieuw een warme dag, zij het minder dan gisteren. En dus lekkerder. Als een refrein herhaalt het zich: de avond brengt ineens weer onweer en regen en de volgende ochtend weer stralend blauwe luchten. In ieder geval een plek om aan te raden, voor wie geen angst heeft met een camper op een smal weggetje te rijden.
Wanneer we terug omhoog gaan doen we dat vroeg in de morgen, zodat er nog nauwelijks tegenliggers zijn. Boven aangekomen zeggen we tegen elkaar: was dat alles? Wat naar beneden zo eng leek, stelde nu nauwelijks iets voor. De weg leek eerder breed dan smal. Of kwam het doordat er niet meer dat onbekende was, waar we toch wel uit zouden komen?
We trekken het eiland verder over. In Vasiliki drinken we koffie. Een echte toeristenplaats. Terugrijdend langs de oostkust merken we dat hier inderdaad veel meer toeristen aanwezig zijn. Wel een prachtige rit. In Lefkas zelf doorkruisen we de binnenstad, met schitterende kleine straatjes. Iets weg van de promenade en de winkelstraat sta je zo midden tussen het gewone dagelijkse leven van de Grieken. Het valt ons op dat we verschillende oude kerkjes tegenkomen, waarvan er velen buiten gebruik zijn. Naast de kerk soms een merkwaardige toren. Beter gezegd: klokkenstoel. Een open ijzeren geraamte dat nauwelijks boven de kerk uitsteekt, met klok. Al met al genoeg te zien!
Van Lefkas gaat het nu zuidwaarts. Aangezien we richting Delfi willen zouden we de snelste weg kunnen kiezen via Agrinio of de langzamere kustweg via Mitikas. Dat laatste doen we als camperaar natuurlijk. Daarvoor heb je de tijd en een camper. Het blijkt (in onze ogen althans) een gouden greep te zijn. Een prachtige kustweg vanaf Vronitsa (met strand om te overnachten) over Paleros en dan de kust verder langs. Vlak onder Mitikas kun je even van de weg af direct naar de zeekant toe. Er zijn daar wel een paar campings, maar met andere campers samen staan we weer heerlijk vrij aan zee. Plus de verhalen waar ieder geweest is. Zoals de een die binnendoor vanaf de Oostkust via Agrinio over de bergen gereden was. Het was een ware ramp voor hen, zo vertelden ze. Of het verhaal van de ander die de dag ervoor vlak onder Igoumenitsa had gestaan en een windhoos vlak aan zich voorbij had zien trekken. Zo krachtig dat deze het water uit de zee omhoog zoog. Vlak voor hun neus. Zo wisselen we verhalen uit. Onze buren reizen morgen af naar Porto Katsiki, omdat we hen dat konden aanraden

.

                                                          Mitsikas

Klasgenote bij het orakel
Daar zitten we dan aan het eind van de dag. Op camping Apollo. Vanaf de kustweg langs de golf van Korinthe zijn we de laatste kilometers ineens omhoog geklommen. Bijna vijfhonderd meter boven de zeespiegel zitten we nu. Vanaf de camping kijken we zo het prachtige dal over, met onder, a.h.w. aan onze voeten, de grootste olijfboomgaard van Griekenland. Zo ver we kijken kunnen. Van links naar rechts. Even verderop de havenstad Itea, waar alles rood zag van naar ik aanneem de bauxietwinning aldaar. De rotsen, de weg, de bomen, alles. In de verte ligt die prachtige golf van Korinthe, met aan de oevers hier en daar verdwaald een stadje. Adembenemend om te zien.
Van de prachtige hete dag met de thermometer weer boven de dertig is op dat moment niet veel meer over. Zware wolken hebben alles dichtgetrokken. We zijn benieuwd. Gaat het schouwspel van de Olympus zich herhalen? U weet nog wel, waar we de top niet mochten bereiken.... Op de Olympus ging het om de krachten van de hemel, op Delphi/Delfi gaat het om de krachten van de aarde. Daar hechtte zich het geloof van de mensen eeuwen geleden aan. Het waren de twee bronnen waarop de Griekse beschaving ontstond..
Krijgen we hier bij het orakel ook antwoord op onze vragen? Nog thuis vroegen we ons al af wie we deze vakantie als bekende zouden ontmoeten. Er is inmiddels de gewoonte om in elke vakantie iemand tegen te komen, die ons kent. Wie zou dat deze keer zijn? Ondanks de ontmoeting met leuke mensen hebben we nog niet iemand gezien die we echt kenden. Het orakel geeft wellicht antwoord...
Rijdend langs deze kustweg en opkijkend tegen dat massieve gebergte, waar Delphi/Delfi ligt, krijg je subiet bewondering voor al die mensen die het vroeger in hun hoofd haalden om de weg naar boven te gaan bewandelen. Om daar het orakel te raadplegen. Want zo zal dat vroeger wel gegaan zijn. Wat zoek je hier? Tegelijk kende men vroeger ook al iets als een toeristenindustrie: naast een orakelhuisje boven een spleet op de kruising van twee breukvlakken in de aarde, hadden een tempel, een agora (marktplaats), een theater, een stadion (voor 7000 toeschouwers!), schathuizen, een bron, baden en trainingsbaden, een sportplaats en gymnasium (waarbij het woord gymnos letterlijk=naakt moet worden genomen) aantrekkingskracht genoeg om mensen uit alle richtingen van Griekenland te trekken. En daar omheen zullen de nodige woonhuizen gestaan hebben. "Hotels" wellicht voor de gasten die een verre reis achter de rug hadden. Met communicatie en bereikbaarheid wist men ook toen al aardig de weg. Wie verwacht anders daar op die plek zo hoog in de bergen de ‘navel' van de aarde?
Komend vanuit Itea is het inderdaad een indrukwekkend berglandschap dat zich voor je ogen opent. Spannende en afwisselende bergruggen dagen je uit. Wat krijgen we allemaal te zien? Dat is de vraag!
Eerst even terug: we hebben die dag al veel beleefd. ´s Morgens zijn we van de kust vlak onder Mitikas vertrokken. Ook toen leek het er even op dat het weer om zou slaan. Een donderslag en enkele druppels. De enige keer dat de ruitenwisser vier keer gebruikt moest worden. Met het gevolg dat er een kapot raakte omdat die los zat en de ander erover heenging. Maar ach, die hadden we verder niet meer nodig. Eenmaal op weg was de brandende zon weer aanwezig. Het wordt een geweldige rit, verder langs die kust. Het hele gedeelte van Vronitsa tot Astakos blijkt sinds enige tijd opgeknapt en verbreed te zijn. Dat rijdt dus lekker door. Bovendien is de weg ontzettend rustig. Het mooiste is nog de natuur, het is alsof we langs Noorse fjorden rijden, vergezichten over eilandengroepen reiken zover het oog kijken kan. Een lust om deze weg te rijden. Kuddes geiten of koeien op de weg zorgen ervoor dat we het gas menigmaal loslaten. Of gewoon even stoppen. Genieten bij elke bocht.
Als we in Astakos aankomen besluiten we dat dorpje even in te gaan. Een gouden greep. Eerst zoeken we een bakker. Onze camper hadden we geparkeerd op de oprit naar de veerboot, waar het al vol stond met auto´s ondanks het stopverbod. De paniek is dan ook groot als we terugkomen en de auto´s allemaal weg zijn - behalve de onze - en de veerboot al in aantocht is. We hadden al zo'n voorgevoel en waren daarom vlug terug. Net op tijd om de camper elders neer te zetten. Niet om weg te gaan.
We blijven nog even in dit dorpje om even iets van het Griekse leven te zien. Gewone dagelijkse bezigheden van authentieke Grieken. Van die visser die elk klein visje met de hand uit het net haalt. Van de eigenaar van een groentewinkel die geniet van al z'n uitgestalde fruit. Van die eigenaresse van dat winkeltje met inrichting uit de jaren 50 van de vorige eeuw, die ons wel ziet kijken en mee naar binnen trekt. Hier heeft de tijd echt stilgestaan. Het meeste wordt nog per losse kilo uit een zak voor je opgeschept. Of op een weegschaal met gewichten afgewogen. We nemen plaats op een authentiek Grieks terrasje, hoewel er verderop modernere zijn om tussen de Grieken een echte Griekse koffie te drinken. Hoewel Ada die bijna niet door haar keel krijgt, proeven we de sfeer en genieten volop.

De weg verder voert nu van de kust af, we gaan een berg over en een vruchtbare vlakte door. Bij Eoliko voegen we ons bij het verkeer dat de hoofdwegen heeft gevolgd. Tussen hier en Antirio is de weg dan ook ineens ontzettend druk. Veel vrachtverkeer dat zich moeizaam de berg opsleept. Een tussenstop voor koffie en de lunch levert opnieuw contacten: een Griekse auto met een NL-echtpaar en een NL-bus met een groep Engelsen. Het is boeiend wat hier allemaal in Griekenland aanwezig is.
Vanaf dit punt kunnen we aan de overkant Patras zien liggen. Evenals de veerboten waar we strak ook weer mee zullen gaan. We ontdekken dat er vanaf hier een grote brug over de golf van Korinthe is gebouwd. Het blijkt vanaf hier veel sneller naar Athene te gaan door hier de brug over te gaan en vervolgens de autoweg over de Peleponnesos te nemen. Wij doen dat niet en volgen de kustlijn. Na de afslag naar de brug is het dan ook veel rustiger geworden. Prachtige dorpen doorkruisen we. Mesolongi, met de zoutpannen. Nafpaktos met z'n burcht en havenversterking. Toch rijden we door, omdat we ons als doel gesteld hebben Delphi/Delfi te bereiken. We hebben immers al zoveel gezien. En zo rijden we dan aan het eind van de middag de snel stijgende weg naar camping Apollo op (een meer toepasselijke naam kan niet voor een camping bij Delfi niet gevonden worden, toch? - wat Zeus was voor de Oympus, was Apollo voor Delfi). Straks genieten we van het uitzicht, van de zee van lichtjes die vanuit het dal omhoog komen.
En dan weer een prachtige ontmoeting. Aangekomen op de camping denken we in een flits de mensen uit Ouddorp weer te zien. Ze zijn het echter niet. We vragen of zij het waren die langs de golf van Korinthe reden, omdat we hen daar dachten gezien te hebben. Maar ook dat waren zij niet. Wel zijn ze benieuwd naar onze ervaringen. "Ik kom straks terug", zo beloof ik. Eerst even rustig installeren en genieten van het uitzicht. Even op je laten inwerken, die plek waar we nu staan. Middelpunt van de aarde, voor de Grieken van toen althans. Plek waar waarheid van leugen onderscheiden werd. Waar het licht over je leven viel. De donkere wolken leggen een schaduw over het dal, maar even later boren zich geweldige lichtstralen van zon er doorheen en ligt een prachtig schouwspel aan onze voeten. Alsof de plek nog steeds spreekt. Tegelijk een machtige schepping, waar we niet op uit gekeken komen.
Dan, wat later, even terug naar die onbekenden die nog wat meer wilden weten. Een gesprek ontvouwt zich. Mevrouw laat zich ontvallen veel informatie van internet te hebben gehaald en bij zich te hebben om zich te oriënteren. Vooral op de Peleponnesos. Of ze mogelijk mijn website dan ook gevonden heeft? Met de reis daarheen in 2001? Als ik de naam "opstapkip" laat vallen rent ze enthousiast naar binnen, bladert wat in een dikke map en jawel, even later rollen de pagina's van mijn eigen website met onze eigen foto's voor me heen! Tja, je schrijft het toch niet voor niks, merk je dan. Dan haal ik mijn vrouw er eerst eens bij. Kom even mee, ik moet je iets laten zien. Nieuwsgierig wat het zal worden volgt ze en ontdekt verrast: hé, dat ben ik op die foto! Tja, de wereld is klein. Heel klein zelfs. Zo'n leuke ontmoeting daar ga je even voor zitten en drink je samen wat.
We stellen ons voor en bij het noemen van mijn naam vallen de ogen zowat uit haar hoofd. Toch niet dé Mari Aangeenbrug van vroeger? Van de Mulo. Ik dacht al toen je aan kwam lopen... Jawel, die. Elly Starrenburg aangenaam, middelste rij, tweede bank. Ik, rij bij het raam, derde bank. Ken je ze nog, de leraren, Swank en Van de Kraats, Van Kempen en noem maar op? Weet je nog van toen. Waar ging onze schoolreis ook al weer heen.
En zomaar ineens bij het orakel van Delphi worden oude bronnen aangeboord, herkennen we links en rechts weer allerlei namen en gebeurtenissen. Weet je nog, wie was dat ook al weer, wat deden we toen, weet je nog die en die leraar. Getrouwd is ze met Piet Ruggenberg, van het zwembad. Allemaal uit Leerdam, bekend met onze ouders, met m'n tante en oom die daar nog steeds wonen enzovoort. Met allerlei straten en situaties die herinneren aan onze jeugd. Ongelooflijk, zo'n ontmoeting hier bij het orakel van Delfi.
Het zal de lezer natuurlijk weinig zeggen maar kunt u zich voorstellen wat voor gevoelens dat oproept om een oud-klasgenote die je 42 jaar niet meer hebt gezien hier - hier nog wel - tegen te komen? Hier bij het orakel, dat al eeuwenlang zwijgt (rond het jaar 400 werd het gesloten). Je denkt een bekende te zien, wat niet zo was. Raakt in gesprek over de vakantie en websites en zo ... en dan even later een herkenning waar je nooit aan had gedacht!

Navel van de aarde
Ik zit op een klein muurtje dit deel van het verslag te schrijven. Links van me staat de camper. Rechts is een smal strandje. De zon is een bloedrode kleur zojuist ondergegaan in de golf van Korinthe. Pal tussen twee eilandjes in. Zomaar weer gevonden na een prachtige dag. Delphi (Delfi schrijven anderen) stond op het programma. Adembenemend. In een woord is het samen te vatten. Uiteindelijk zijn het niet meer dan ruïnes, resten puin bij elkaar gezocht en hopelijk op de goede volgorde gezet. Stenen van ondefinieëerbare betekenissen, door kundige mensen op waarde geschat en weer zo bijeen gebracht dat ook een leek de geschiedenis herkent.
Wie zich verdiept in wat zich hier afspeelde, wie de omtrekken van al die gebouwen op zich laat inwerken, de vormen, de fundamenten, de pilaren, kapitelen en friezen, de wegen er langs, de trappen ertussen, de uithollingen en rondingen, de ligging t.o.v. elkaar, die ziet het meer en meer voor zich gaan leven. En wie ook nog eens het bijbehorende museum bezoekt en ziet welke schatten allemaal gevonden zijn die kan zich voorstellen dat Delphi een majestueuze indruk moet hebben gemaakt. Aan de hand van de foto's kunt u zich een impressie vormen.

          langs de heilige weg                     schathuis van Athene                       Rechts de Stoa, links het schathuis.         Ingang naar de Apollotempel

Wie over de ‘heilige weg' naar boven gaat krijgt een steeds geweldigere indruk van het gehele complex. Te bedenken valt dat langs deze weg wel zo'n drieduizend beelden hebben gestaan, gebouwd om allerlei offergaven te bewaren. Vlakbij het weer opgebouwde schathuis van Athene is de rots waar volgens de overlevering de priesteres (van het orakel) zetelde. Diemaakt echter het minste indruk. In oude geschriften wordt beweerd dat dampen opstijgen uit spleten en zodoende de priesteres in een trance brengen. Lange tijd is gezegd dat dit onzin was omdat er geen spleten te vinden waren. In 1999 schijnt in een wetenschappelijk onderzoek (tijdens de vakantie gelezen!) echter toch het bestaan van die spleten aangetoond te zijn.
Je loopt verder, langs de stoa, de zuilengalerij, naar de machtige tempel van Apollo. In het museum kun je later reconstructies zien hoe de portalen eruit zagen. Aan de hand van de vele vondsten is er een goed beeld van te vormen. Toch jammer dat men al deze vondsten niet buiten uit kan stallen. Dat zou het nog echter maken. Nog hoger dan de tempel klimmen we op naar de wereld van vermaak, het amfitheater en helemaal bovenin het stadion. Is het veelzeggend dat de wereld van vermaak uitstak boven die van de religie? Is brood en spelen dan toch sterker geweest? De oorzaak van de ondergang van een cultuur? Zoals ook in het Romeinse Rijk het gegaan is? Zolang de filosofen hun overdenkingen hielden en het volk leergierig toeluisterde was er een bloeiend rijk, met economische motoren die alles draaiend hielden, maar zodra brood en spelen de overhand krijgen zakt alles als een plumpudding in elkaar. ‘l Histoire se repète....
Ongetwijfeld hebt u - net als ik - wel eens foto's van Delfi gezien. En weer blijkt het: foto's zijn mooi, maar het gezien hebben is pas echt. De ligging ervan, met op de achtergrond de diepte van het dal en de bergen eromheen, zijn zo indrukwekkend, dat elke foto tekort schiet. Hier te staan maakt je stil. Je zou eens even terug willen naar die tijd om mee te maken hoe alles er uit zag, hoe de mensen in hun dagelijkse kleding daar toen rondliepen en met elkaar in gesprek waren. Of was het ook toen al zo dat men er maar ‘ledig' rondliep en urenlang kletste zonder dat er enige productiviteit was? Want alles draaide hier om verering (hetzij van goden, van mensen of van overwinningen). Echt leven is pas daar waar ook productie van voedsel en andere noodzakelijke dingen plaatsvinden. Daar zie je hier niets van.


       Pilaren van de Apollotempel                    Het hele tempelcomplex                 van boven af indrukwekkend.                     Nog een overzicht

Wat ook opvalt is hoe mensen vroeger konden bouwen, precisie-werk, miniatuurwerk, grote beelden maar ook intens fijn ingelegde werken, kunstzinnig uitgehouwen stenen. Eindeloos geduld moet alles gekost hebben. En al die verhalen erachter. Van Apollo, van het orakel, van Dionyssos en anderen. In feite zijn, sinds de opgravingen in 1892 begonnen, honderden gebouwen terug gevonden en vele schatten. Ondanks dat de Romeinen vele, vele beelden weggeroofd hebben en naar Rome versleepten. Het museum staat vol met de vele vondsten.

Als pronkstuk staat er het groen-bronzen beeld van de wagenmenner, zo volmaakt alsof het pas gemaakt is. Een van de beroemdste beelden uit de oudheid. Persoonlijk vond ik de confrontatie met het beeld van Antigoon heel mooi. Waarom? Mijn studie Grieks begon met een boek over deze mythologische figuur. je kon het allemaal niet thuisbrengen. Het ging om de taal, om letters die je moest leren lezen. Om een taal die de dingen zo anders onder woorden bracht dan wij in het Nederlands doen.Veel plaatjes van Antigoon had ik in dat boek dus al gezien. En nu stond hij daar! In levende lijve. Nou ja,voor zover een beeld van steen dat kan zijn. Het bracht me de eerste kennismaking met die boeiende taal in herinnering. Delfi is nog altijd spraakmakend.


               Het amfitheater                                                                                                                                                         De renbaan


              Beeld op de hoogste zuil                         Meest gave beeld: de wagenmenner                              Antigoon

Als je het terrein af bent kun je nog verder naar beneden naar het terrein van het gymnasium en nog enkele resten van heiligdommen, met daartussen de beroemde tholos, waarvan de betekenis echter onduidelijk is. Halverwege deze twee stukken terrein liggen in een hoek de kastalische bronnen, waar ieder, de atleten, maar ook de pythia, de priesteres die het orakel sprak, zich waste. Helaas zijn die bronnen gesloten voor het publiek. Voor een uitvoeriger achtergrondverhaal verwijs ik naar de al eerder genoemde website.
Waarschijnlijk doordat deze plek al enkele eeuwen voor Christus buiten gebruik raakte, zijn er hier dan ook geen sporen van het christendom te vinden, zoal zo vaak op alle mogelijke plekken. Op de in verval geraakte puinhopen van Delfi werd een nieuw dorpje gebouwd, dat door de Franse archeologen die hier iets geweldigs vermoedden eerst moest worden afgebroken en elders als het huidige Delfi moest worden opgebouwd.
Voldaan gaan we weer op pad. We trekken verder naar het oosten. Voorbij Arahova (een lange winkelstraat met winkeltjes met kleden van schaapsvellen, wijn en kaas, net als Delfi, maar mooier, authentieker) staan we stil om een blik terug te werpen op de ligging van dit dorp tegen de prachtige hellingen van de Parnassus. We passeren Kalakolithos. In 1944 werden hier door de Duitsers 134 mannen in de leeftijd van 17 tot 42 afgevoerd. Om nooit meer terug te komen. Zoiets als 'Putten' in Nederland. Een indrukwekkend monument, waar de grimmigheid op de gezichten van de soldaten is af te lezen. En de lange lijst met namen je koude rillingen bezorgd. Je kunt er niet zomaar voorbijvliegen.
We dalen af en komen in vruchtbare vlakten terecht. In Thebe drinken we bij het station koffie. Thiva, op z'n modern-Grieks uitgesproken (de Beta steeds als v uitgsproken). Maar we zijn dan wel in het Thebe van Oedipus, de jonge man die met z'n moeder trouwde, zoals het orakel van Delfi had voorspeld. Weer een terugblik in de mythologie.
We gaan verder naar het zuiden en gaan voor de avond en nacht via een zijweg naar Egosthena. In de hoop dat we er een plekje aan het water kunnen vinden. Een mooie weg leidt door Villa heen naar het dorpje. U moet echter goed opletten: de borden staan uitsluitend in het Grieks, het bord van de hoofdweg af zelfs wat half-verscholen. En eenmaal op die weg en aangekomen in Villa (met de Beta geschreven) heet het geen Egosthena maar Porto Germeno. Maar even later staan we aan de zeekant en nemen een frisse duik.
Het is inmiddels tien uur in de avond. Ik zit nog op het muurtje. Een gaslamp brandt naast me en in het water glijdt een sputterend motorbootje voort. Buiten is het nog 25 graden. Er staat geen zuchtje wind. De sterren twinkelen en in het dorp is het stil geworden.
Binnen is het 26.5 graden. Te warm om daar te gaan zitten.