Valse Start
Het was een echt begin van de tweede reis door Marokko na de ontmoeting op de boot met M&S en de latere leuke gesprekken op de eerste camping na de valse start waarmee we letterlijk begonnen. M&S zijn twee jonge dames die eigenhandig een camper hebben gebouwd, huis en haard achter zich verbrand hebben en voor een jaar op stap zijn gegaan. Heel Europa willen ze doorkruisen met daarbij ook nog even Marokko. Maar veel wisten ze nog niet van dit land. Zodoende kwam het gesprek bij de overtocht al op gang, terwijl we uitstaarden over de Middellandse zee. Zij bleken een witte 'groene' kaart te hebben, die in Marokko niet geaccepteerd zou worden. Terwijl ze in andere dingen alles perfect hadden voorbereid. Wij hadden de groene wel digitaal, maar voor de zekerheid bij 'Carlos' (een begrip in Marokkoreizigersland) maar laten uitprinten. Daarentegen waren wij als doorgewinterde reizigers onze reis weer te snel begonnen. Na 207km van huis te zijn - net over de Belgische grens - ontdekten we de paspoorten vergeten te zijn. Een dag extra dus. Een valse start.

Dashcam
In Algeciras aangekomen - na een reis van 9+1 dagen door de doorreislanden B, F en ES - kochten we onze kaartjes voor de boot, de simkaart voor de telefoon en printten de groene kaart uit, bij Carlos dus.Op het achterliggende parkeerterrein parkeerden we de camper voor de nacht, samen met nog zo'n 20 anderen. Laat in de avond kwam er nog een naast ons staan. Met M&S, maar dat wisten we toen nog niet. In alle vroegte vertrokken zowel zij als wij naar de boot. Alle anderen hadden andere doelen. Op de boot stonden we achter elkaar en raakten we dus aan de praat. "Wij gaan eerst naar de camping in Assilah". Ook toevallig, wij ook. Een plaats overigens waar veel camperaars als eerste neerstrijken. Dus bijna vanzelfsprekend. In plaats dat we vanaf de boot (na de uitvoerige controles die anderhalf uur duurden en waarbij het ons verboden werd om met een dashcam te rijden!) de autobaan namen, gingen we binnendoor. Met dashcam. Zo kregen we direct te maken met de Marokkaanse cultuur, de kuilen, de opgebrokenwegen, de markten waar je bijna niet door kon komen en de zwaaiende kinderen. Een grote omweg. Beter is om tot aan het tolgedeelte de autobaan te pakken.


      Wachten voor de veerboot

Beugelbekkie
Op de camping aangekomenbegint dus de echte vakantie nadat we de klok twee uur terug hebben gezet. De eerste dag houden we een pauzedag om even bij te komenvan de lange reis.
Van die reis is weinig bijzonders te vertellen. We deden het rustig aan, betaalden nooit tol en kozen voor lange pauzes. We bereikten grote hoogten, zaten op de grens tussen Frankrijk en Spanje helemaal in de sneeuw, reden over lange saaie wegen en beleefden sterke afwisselende landschappen.


Op de camping vervolgen we met M&S nog het gesprek over de reis door Marokko, over het camperleven (voor hen voor het eerst en in een zelf gebouwde camper!) en over van alles en nog wat. Als we de volgende morgen afscheid nemen, gaan we ervan uit dat we elkaar nog wel eens in Marokko tegen zullen komen. Dat gebeurt vaker met camperaars die je ergens hebt gezien. We herinneren ons dat nog van vorig jaar.
De eerste dagen zullen meer een trektocht worden, een reis door landschap en cultuur, een reis ook door de tijd omdat je het ene moment op moderne plekken bent en het andere in een armoedige omgeving verkeert. We zijn van plan anders te rijden dan de route van vorig jaar, die eerst een groot deel door het kustgebied ging. D.w.z. van de Atlantische Oceaan. Wij willen eerst langs de noordelijke kust, langs de Middellandse zee, om vervolgens naar het zuiden, naar de woestijn te gaan. Dan zijn we daar een maand eerder dan vorig jaar (38 en 42 graden!). Dus we buigen af naar Ksar-el-Rebib. De plaats op zich is niet direct toeristisch en wordt - zo verzekeren ons de jongeren even later - weinig door toeristen aangedaan. Dat is te merken, want op de plek waar we even willen koffiedrinken, vergapen zich al snel een paar scholieren bij de deur.
Een beugelbekkie blijkt goed Engels te spreken en vind het daarom leuk het hoogste woord te voeren en vooral heel veel antwoorden te vertalen. Inmiddels is de groep om de deur heen tot zo'n dertig scholieren uitgegroeid. Ik zie een man op de achtergrond die glimlachend meeluistert en de boel in de gaten lijkt te houden. Wanneer ik aangeef dat het gesprek lang genoeg geduurd heeft en we koffie willen drinken weten ze van geen wijken en gaat de naar blijkt Belgisch sprekende Marokkaan zich er ook mee bemoeien. Gelijk is er politie bij en worden ze gesommeerd ons met rust te laten. De politie - vertaald door de Belgische-Marokkaan - zal ons naar een rustigere plek brengen. Wij volgen en even later wordt het verkeer tegengehouden en staan we onder een paar palmbomen.

Burgemeester
We willen die eerste dagen nog niet zoveel bekijken, dus veel reistijd. Prachtige voorjaarskleuren zijn overal zichtbaar. Mensen zijn op hun eigen wijze onderweg of aan het werk. We willen nl. eerst de oostkant van Marokko bezoeken. Dat oosten wordt - zo horen we ook later - nauwelijks door toeristen aangedaan. Het is waar, de prachtigste steden liggen in het westelijk gebied, maar - zoals iemand zei - het oosten is het echte Marokko. En we willen daarna door naar het woestijngebied van Merzouga, dan zijn we daar weken eerder dan vorig jaar en is de temperatuur mogelijk nog aangenaam. Dus een beetje de omgekeerde route van wat de meesten doen.

Via Ouazzane rijden we door naar Fes. Die stad bezochten we vorig jaar uitvoerig. Destijds vanaaf de camping met een taxi, de camping ligt ver bij het centrum vandaan. Dit keer komen we binnen in een gedeelte wat je wel de sloppenwijk zou kunnen komen. Een verschrikkelijke drukte aan auto's en voetgangers, dwars door een marktgedeelte waar het vuil overal opgestapeld is. Maar men houdt rekening met elkaar en langzaam vorderen we. Het blijkt nog 14 km naar de camping te zijn. Uiteindelijk bereiken we die en herkennen het stekje van vorig jaar. Ditmaal alleen overnachten.

We pakken de volgende dag de autobaan (dus toch tol)naar Taza, buigen af richting kust, pauzeren in Aknoul (waar vorig jaar jongeren zich maar wat graag lieten fotograferen, maar nu is er vanweg het slot van de ramadan geen school) en strijken in de buurt van Al Hoceima neer op een stuk strand waar zeer bouwvallige bamboehutten staan en de burgemeester onze paspoorten komt controleren.


Van hier af blijven we de (Middellandse) zee vervolgen. Het weer is heerlijk, een lekker windje, de azuurblauwe zee links naast ons, met rechts een bergrug met vreemde vormen. Het blijft een boeiend gezicht. We pauzeren lang, proberen dolfijnen te spotten en komen uiteindelijk vlakbij de Algerijnse grens in Saïdia. Onderweg zagen we veranderingen. De bouw van de huizen was enigszins anders, het leek of de mensen anders waren (wat kan kloppen omdat ze in dit deel van oorsprong van een andere stam afkomstig zijn), in tegenstelling tot het westen waren er geen zwaaiende kinderen meer. Kleine dingen die gewoon opvielen.













      De afwisselende kleuren langs de kust          De apart gevormde bergen                                   De andere bouwwijze 



Het laatste stuk (vanaf Nador) is op de wegenkaart een smal wit weggetje, maar in werkelijkheid is deze weg inmiddels uitgebouwd tot een hele brede weg. Saïdia is eigenlijk de plek voor de rijke Marokkanen. Mogelijk daarom?
In Saïdia is het feest, het suikerfeest is aangebroken. Dat zagen we onderweg al, mensen in prachtige kleren, heel stille wegen. Maar hier dus volop muziek die doorgaat tot diep in de nacht.
We slenteren over de boulevard, mengen ons onder de feestgangers in een eetgelegenheid. Iedereen is kennelijk blij. Dat zal zeker waar wezen, na zoveel weken vasten. Petje af!

Saai! Saai?

Wanneer we vertrekken uit Saïdia - een stad die de volgende morgen uitgestorven lijkt - zien we een soort parkeerplek waar allemaal mensen staan te kijken. Waar kijken ze naar: Het blijkt dat we ineens pal naast de Algerijnse grens rijden. Een land dat niet bepaald harmonieus met Marokko samenleeft. We zien hoge hekken met grote rollen prikkeldraad en om de zoveel meter weer een wachthokje, meestal bemand. We zwaaien en worden vriendelijk teruggezwaaid door de Marokkaanse militairen. Directe spanning is er niet, maar even naar Algerije gaan zou niet makkelijk zijn. Dat is ook niet nodig. Wij hebben in ons hoofd langs de oostelijke route van Marokko te gaan, in feite parallel aan de grens met Algerije, maar meestal op grote afstand. En dwars door woestijnachtig gebied en voor een groot deel gewoon een woestijn.

Na de kaart bestudeerd te hebben zien we dat dit gehele gebied op een plateau ligt, rond de 1000mtr hoog. Vanuit Saïdia gaat het via Oujda (waar we even het centrum aandoen) de weg op die ons bij Jerada in de woestijn zal brengen. Het begint met een prachtige brede weg, maar loopt dan over in een heel lang stuk waar men met de weg bezig is. Dan rijden we links, dan weer rechts, dan een stuk nieuw asfalt, dan weer een niet geasfalteerde weg. Een slecht stuk. Maar gelukkig houdt dat op een gegeven moment op. We passeren Aïn-Benimathar, een echt woestijnstadje al. We stoppen even om in de lokale winkels wat inkopen te doen. Altijd ben je een graag geziene gast.

Voor ons ligt nu een stuk weg ter lengte van 110km tot aan de volgende woestijnstad (en dan zijn we er nog niet).Ik stuur mijn kinderen een filmpje over die lange weg die voor ons ligt, over het zand aan beide kanten van de weg (en vaak op de weg), over de wind, de temperatuur (22 graden nog op dat moment).


Saai, zo reageert een van onze dochters. Ik stuur later nog een foto van een fata morgano, bomen die in de lucht lijken te zweven. Het is allemaal even gezellig ondanks de lange, saaie weg.


Totdat ineens die grote knal weerklinkt en de camper gelijk achterover hangt. We schrikken ons uiteraard een rotje, gaan aan de kant staan en jawel: een klapband! Ik reed niet te hard (rond de 80), het was niet te heet, hoezo dan die klapband? Later realiseer ik me dat die kilometerslange wegwerkzaamheden, waar je over allerlei scherpe randjes moest en je er wel eens net naast zat, wel eens de boosdoener zou kunnen zijn. Maar daar sta je dan.
Een groot geluk, denk ik gelijk. Vorig jaar waren we ook in Marokko en had ik geen reservewiel (en ook geen lekke banden). Dat voelde echter niet goed en dus had ik een reservewiel aangeschaft. Dus aan het werk.
Goed gereedschap was aan boord, alleen de bouten losdraaien zonder extra hevel lukte me niet. Tot er ineens twee Marokkaanse auto's stopten. De een sprak NL, de ander had de kracht om de bouten los te krijgen. Dus het leek een peuleschil (we zijn nog maar een 20 min verder hè). Het nieuwe wiel gepakt.En dan blijkt na veel passen en meten dat de diameter van het gat in het midden niet klopt. HIJ PAST NIET! Daar sta je dan. Geen oplossing mogelijk. Ik zeg dat ik hulp ga inschakelen, de anderen vertrekken. De alarmcentrale gebeld (gelukkig een goede verzekering!), situatie uitgelegd. Waar staat u? Ja, ergens op de N17. Welke plaats? Ja, 68 km voorbij. Kort en goed, er wordt e.e.a. in werking gezet.De hulpcentrale uit Casablanca belt me vervolgens. Ondertussen stopt de ene na de ander Marokkaan. Hoe behulpzaam zijn ze! En elke keer proberen ze het wiel erop te zetten. Moet toch lukken? Nee dus, maar het lijkt voor de hand te liggen.



Ik krijg uiteindelijk bericht dat een "depannage" onderweg gaat. Kan nog wel 2 uur duren. Iemand biedt aan in de volgende plaats de banden te willen gaan wisselen. In zijn auto zitten drie volwassenen en vier kinderen, de achterklep zit vol bagage. Nee dus. Wel bemiddelt hij nog - taal blijft toch een probleem! - maakt de benodigde foto's en stuurt ze op. En de familie maar geduldig wachten. Uiteindelijk vertrekt hij, om me later nog eens te bellen om te vragen of de depannage er al is (die was toen net aangekomen). Anderen vroegen via handgebaren of ik hulp nodig had, iemand stopte om te vragen of we water of limonade nodig hadden, maar ja met een camper heb je alles zelf. Wat een hulpvaardigheid.
Ook de man van de auto-ambulance (eh, dat ding, moet daar de hele camper op? Ik had toch de maten doorgegeven) probeert eerst het wiel erop te zetten en gaat dan aan de slag om de hele camper op zijn auto te krijgen. Een hele operatie, waarbij de krik onder de auto klapt en later een gat in de bodem van de garage slaat. Ook dat nog. De balken van de bodem schuren over de grond, een stukje zus, een stukje zo. Uiteindelijk past de camper nauwelijks, het scheelt centimeters. Een blok hout achter het achterwiel moet alles tegenhouden.
Met een vaartje van rond de 40-50 gaat het terug. Anderhalf uur.
Zes,zeven man, zijn nu bij de garage om de band op de oude velg te zetten. Uiteindelijk lukt het keurig. Na zeven uur vanaf de grote knal wordt de camper via een bordes weer van de auto-ambulance gereden (hij schuurde nl ook al over de grond bij het optakelen, dus moest het nu zo). De nacht is gevallen.
We rijden naar een oase vlak voor Aïn-Benimathar, een prachtige plek blijkt de volgende ochtend. Het leed is geleden. Alleen hebben we geen reservewiel meer en is de krik kapot. Hopen dat alles goed blijft gaan nu.



                                                                                                                     Top - Volgende pagina